Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Adam Matuszak po rozpoznaniu w dniu 26 maja 2015 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku "[...]" Sp. z o.o. w W. o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji w sprawie ze skargi "[...]" Sp. z o.o. w W. na decyzję Dyrektora Izby Celnej w O. z dnia "[...]" nr "[...]" w przedmiocie kary pieniężnej z tytułu urządzania gier bez wymaganego zezwolenia postanawia odmówić wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji.
"[...]" Sp. z o.o. w W., reprezentowana przez adwokata D. W. w skardze wniesionej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie na decyzję Dyrektora Izby Celnej w O. z dnia "[...]", nr "[...]", utrzymującą w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Celnego w E. z dnia "[...]" w sprawie wymierzenia kary pieniężnej w wysokości 90 639 zł z tytułu urządzania gier hazardowych bez wymaganego zezwolenia w lipcu 2011 r. na 5 automatach, zawarła m.in. wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji, na zasadzie art. 61 § 3 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. W uzasadnieniu wniosku Spółka podniosła, że wydanie zaskarżonej decyzji zobowiązuje ją do zapłacenia wysokiej kary pieniężnej. Mając natomiast na uwadze coraz bardziej powszechne i jednolite orzecznictwo sądów administracyjnych w analogicznych postępowaniach, wysoce prawdopodobne jest, że zaskarżone decyzje zostaną uchylone. Jednocześnie wskazano, że w judykaturze panuje obecnie zgodne przekonanie, że przepisy ustawy o grach hazardowych przewidujące możliwość wymierzenia kary pieniężnej na podstawie art. 89 ustawy, są przepisami technicznymi, co do których istniał obowiązek notyfikacji, a zatem nie mogą być stosowane.
Z przekazanych akt tej sprawy wynika, że Dyrektor Izby Celnej w O. postanowieniem z dnia "[...]" odmówił wstrzymania wykonania własnej decyzji z dnia "[...]".
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 61 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm., dalej jako: p.p.s.a.) wniesienie skargi nie wstrzymuje wykonania aktu lub czynności. Natomiast po przekazaniu sądowi skargi sąd może na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania w całości lub w części aktu lub czynności, o których mowa w § 1, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków, z wyjątkiem przepisów prawa miejscowego, które weszły w życie, chyba że ustawa szczególna wyłącza wstrzymanie ich wykonania (art. 61 § 3 p.p.s.a.).
Rozstrzygając o wstrzymaniu wykonania aktu na podstawie powołanego przepisu Sąd jest związany zamkniętym katalogiem przesłanek pozytywnych. Nie jest dopuszczalne w ramach tych przesłanek dokonywanie merytorycznej oceny zarzutów podniesionych w skardze. Na tym etapie postępowania sądowego nie dokonuje się bowiem oceny zasadności zarzutów, jak również legalności decyzji będącej przedmiotem wniesionej skargi. Instytucja wstrzymania wykonania ma charakter wyjątkowy i jej zastosowanie może mieć miejsce wyłącznie w sytuacji stwierdzenia, że zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków, gdyby akt lub czynność zostały wykonane. Użycie przez ustawodawcę w art. 61 § 3 p.p.s.a. zwrotów nieostrych wiąże się z koniecznością konkretyzacji zawartej w nich normy ogólnej. W postanowieniu z dnia 20 grudnia 2004 r. (sygn. akt GZ 138/04, dostępne w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych, http://orzeczenia.nsa.gov.pl) Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że "znaczna szkoda" to taka, która nie będzie mogła być wynagrodzona przez późniejszy zwrot spełnionego świadczenia lub jego wyegzekwowanie, ani też nie będzie możliwe przywrócenie rzeczy do stanu pierwotnego. Będzie to miało miejsce w takich wypadkach, gdy grozi utrata przedmiotu świadczenia, który wskutek swych właściwości nie może być zastąpiony jakimś innym przedmiotem, a jego wartość nie przedstawiałaby znaczenia dla skarżącego lub gdyby zachodziło niebezpieczeństwo poniesienia straty na życiu i zdrowiu. Natomiast trudne do odwrócenia skutki to takie prawne lub faktyczne skutki, które raz zaistniałe powodują istotną lub trwałą zmianę rzeczywistości, przy czym powrót do stanu poprzedniego może nastąpić po dłuższym czasie lub przy stosunkowo dużym nakładzie sił i środków (postanowienie WSA w Białymstoku z dnia 3 sierpnia 2006 r., sygn. akt II SA/Bk 352/06, dostępne w CBOSA).