Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Beata Jezielska po rozpoznaniu w dniu 9 października 2019r. na posiedzeniu niejawnym zażalenia "[...]" Sp. z o.o. w O. na postanowienie zawarte w pkt II wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie z dnia 16 lipca 2019r. sygn. akt II SA/Ol 433/19 w sprawie ze skargi "[...]" Sp. z o.o. w O. na decyzję Dyrektora "[...]" w O. z dnia "[...]" Nr "[...]" w przedmiocie opłaty za usługi wodne postanawia 1. uchylić postanowienie o zwrocie kosztów postępowania sądowego zawarte w pkt II wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie z dnia 16 lipca 2019r., sygn. akt II SA/Ol 433/19 2. zasądzić od Dyrektora "[...]" w O. na rzecz skarżącego "[...]" Sp. z o.o. w O. kwotę 1093 zł (jeden tysiąc dziewięćdziesiąt trzy złote) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego 3. zwrócić "[...]" Sp. z o.o. w O. kwotę 100 zł (sto złotych) tytułem uiszczonego wpisu sądowego od zażalenia 4. oddalić wniosek o zasądzenie kosztów postępowania zażaleniowego.
Wyrokiem z dnia 16 lipca 2019r. sygn. akt II SA/Ol 433/19 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w pkt I uchylił decyzję Dyrektora Zarządu Zlewni Państwowego Gospodarstwa Wodnego Wody Polskie w O. z dnia "[...]" w sprawie opłaty za usługi wodne, zaś w pkt II zasądził od organu na rzecz strony skarżącej zwrot kosztów postępowania sądowego w kwocie 283 zł. Odpis wyroku wraz z uzasadnieniem został odebrany przez stronę skarżącą w dniu 23 września 2019r.
W dniu 27 września 2019r. (data nadania przesyłki w urzędzie pocztowym) pełnomocnik strony skarżącej złożyła w zażalenie na postanowienie o kosztach zawarte w pkt II wyżej wskazanego wyroku. Zarzuciła naruszenie art. 200 w zw. z art. 205 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2018r. poz. 1302 ze zm., dalej jako: p.p.s.a.) poprzez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie, a w konsekwencji nieprzyznanie pełnego zwrotu kosztów postępowania z pominięciem kosztów zastępstwa procesowego minimalnego za czynności radców prawnych, zależnego od wartości przedmiotu sprawy, która w niniejszej sprawie mieści się w przedziale określonym w § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2018r. poz. 265, dalej jako: rozporządzenie w sprawie opłat) oraz niezastosowanie § 2 pkt. 3 w zw. z § 14 ust. 2 pkt. 1 lit. a) rozporządzenia w sprawie opłat i nieprzyznanie kosztów zastępstwa procesowego określonego jako minimalne na podstawie w/w przepisów, a jedynie w wysokości 90 zł określonej w § 2 pkt 1 rozporządzenia w sprawie opłat dla wartości zaskarżenia do wysokości kwoty 500 zł, co narusza przepisy prawa materialnego. W związku z w tym wniosła o uchylenie pkt II wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozstrzygnięcia Wojewódzkiemu Sadowi Administracyjnemu w Olsztynie w przedmiocie kosztów postępowania lub o uchylenie i zmianę pkt II wyroku w zakresie kosztów zastępstwa procesowego na podstawie art. 197 § 2 p.p.s.a. przez Sąd orzekający w przypadku uznania zażalenia za oczywiście uzasadnione, orzeczenie o kosztach zastępstwa procesowego i zasądzenie ich w pełnej wartości kosztów postępowania, w tym kwoty 900 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego (łącznie 1093 zł), a także zasądzenie zwrotu kosztów postępowania zażaleniowego i zastępstwa procesowego wg norm przepisanych. W uzasadnieniu zarzucono, że Sąd błędnie zastosował przepis, na podstawnie którego zasądził zwrot kosztów zastępstwa procesowego w niepełnej wysokości, bez wzięcia pod uwagę wartości zaskarżenia i bez uwzględnienia stawki minimalnej określonej w § 2 pkt. 3 w zw. z § 14 ust. 2 pkt. 1 lit. a) rozporządzenia w sprawie opłat.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zażalenie jest oczywiście uzasadnione.
Zgodnie z treścią art. 227 § 1 p.p.s.a. zażalenie przysługuje na zarządzenie przewodniczącego oraz postanowienie wojewódzkiego sądu administracyjnego w przedmiocie kosztów sądowych, jeżeli strona nie składa środka odwoławczego co do istoty sprawy. Taka sytuacja zaistniała w niniejszej sprawie, bowiem pełnomocnik strony skarżącej wniósł jedynie zażalenie na postanowienie zawarte w pkt II wyroku z dnia 16 lipca 2019r., nie wnosząc jednocześnie skargi kasacyjnej od tego wyroku.