Dnia 22 sierpnia 2012 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Katarzyna Matczak po rozpoznaniu w dniu 22 sierpnia 2012 roku w Olsztynie na posiedzeniu niejawnym wniosku Z.L. o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji w sprawie ze skargi Z.L. na decyzję Dyrektora Izby Celnej z dnia "[...]" nr "[...]" w przedmiocie kary pieniężnej z tytułu urządzania gier na automacie poza kasynem gry postanawia odmówić wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji.
Z.L. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie skargę na decyzję Dyrektora Izby Celnej z dnia "[...]", nr "[...]" utrzymującą w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Celnego z dnia "[...]" o wymierzeniu kary pieniężnej w wysokości 12 000 zł z tytułu urządzania gier na automacie poza kasynem gry. W skardze zarzucono naruszenie: art. 2 ust. 3 i 5 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych (Dz.U. Nr 201, poz. 1540 ze zm.) na skutek błędnej interpretacji oraz niewłaściwego zakwalifikowania urządzenia, art. 201 § 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2005 r., Nr 8, poz. 60 ze zm.) zwanej dalej: o.p., poprzez odmowę zawieszenia postępowania, którego wynik zależy od rozstrzygnięcia zagadnienia wstępnego, art. 181 o.p. poprzez nieuwzględnienie wniosku o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego, art. 191 o.p. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny zgromadzonego materiału dowodowego. W skardze został zawarty również wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji do czasu rozpoznania skargi. Wniosek ten nie został jednak uzasadniony.
W odpowiedzi na skargę Dyrektor Izby Celnej wniósł o jej oddalenie podtrzymując stanowisko zajęte w zaskarżonej decyzji.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie, zważył co następuje:
Zgodnie z art. 61 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270) zwanej dalej: ustawą ppsa., wniesienie skargi nie wstrzymuje wykonania aktu lub czynności. Natomiast po przekazaniu sądowi skargi sąd może na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania w całości lub w części aktu lub czynności, o których mowa w § 1, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków, z wyjątkiem przepisów prawa miejscowego, które weszły w życie, chyba że ustawa szczególna wyłącza wstrzymanie ich wykonania (art. 61 § 3 ustawa ppsa.).
Zatem w przepisach powołanej wyżej ustawy zostały wskazane dwie przesłanki stanowiące podstawę do wstrzymania wykonania zaskarżonego aktu administracyjnego lub czynności, a mianowicie: niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody oraz niebezpieczeństwo spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Należy jednak podkreślić, że wykazanie okoliczności przemawiających za wstrzymaniem wykonania aktu lub czynności spoczywa na wnioskodawcy. Sąd nie bada bowiem z urzędu faktu czy szkoda lub trudne do usunięcia skutki mogą potencjalnie zaistnieć. Ponieważ wykazanie tego faktu ciąży na wnioskodawcy, jest on zobowiązany do rzeczowego uzasadnienia swojego wniosku poprzez poparcie go twierdzeniami, tezami oraz stosownymi dokumentami. Uzasadnienie wniosku powinno odnosić się do konkretnych zdarzeń (okoliczności) świadczących o tym, że w stosunku do wnioskodawcy wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu lub czynności jest uzasadnione (B. Dauter [w:] B. Dauter, B. Gruszczyński, A. Kabat, M. Niezgódka-Medek, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, Warszawa 2011, s. 229).
W rozpoznawanej sprawie skarżący w ogóle nie uzasadnił swojego żądania, jak również nie przedstawił żadnego argumentu wskazującego na potrzebę czy konieczność wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji. Brak uzasadnienia wniosku o wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu uniemożliwia jego merytoryczną ocenę (por. postanowienie NSA z dnia 18 maja 2004 r., FZ 65/04, niepubl.).
W tej sytuacji, na podstawie art. 61 § 3 i § 5 ustawy ppsa., orzeczono jak w sentencji.