Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodnicząca Sędzia WSA Beata Jezielska po rozpoznaniu w dniu 16 października 2018r. na posiedzeniu niejawnym wniosku M. W. o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji w sprawie ze skargi M. W. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w O. z dnia "[...]" Nr "[...]" w przedmiocie umorzenia nienależnie pobranego świadczenia wychowawczego postanawia odmówić wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji.
M. W. wniosła skargę na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w O. z dnia "[...]" utrzymującą w mocy decyzję Prezydenta O. z dnia "[...]" w sprawie odmowy umorzenia nienależnie pobranego świadczenia wychowawczego. W skardze zawarła m.in. wniosek o wstrzymanie wykonalności zaskarżonej decyzji do czasu rozstrzygnięcia sprawy przez Sąd.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 61 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2018r., poz. 1302, dalej jako: p.p.s.a.) wniesienie skargi nie wstrzymuje wykonania aktu lub czynności. Jednakże po przekazaniu sądowi skargi sąd może na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania w całości lub w części aktu lub czynności, o których mowa w § 1, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków, z wyjątkiem przepisów prawa miejscowego, które weszły w życie, chyba że ustawa szczególna wyłącza wstrzymanie ich wykonania (art. 61 § 3 p.p.s.a.).
Należy podkreślić, że instytucja wstrzymania wykonania zaskarżonego aktu lub czynności jest formą tymczasowej ochrony sądowej i jedynie wystąpienie szczególnych warunków, którymi są: niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowanie trudnych do odwrócenia skutków, może doprowadzić do tego, że w konkretnej sytuacji skarżący otrzyma tę wyjątkową ochronę przed konsekwencjami wynikającymi z kwestionowanych aktów lub czynności. W orzecznictwie sądowoadministracyjnym przez pojęcie znacznej szkody rozumie się taką szkodę, która nie będzie mogła być wynagrodzona przez późniejszy zwrot spełnionego świadczenia lub jego wyegzekwowanie, ani też nie będzie możliwe przywrócenie rzeczy do stanu pierwotnego (por. postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z 20 grudnia 2004 r., sygn. akt GZ 138/04). Natomiast trudne do odwrócenia skutki to takie następstwa, które raz zaistniałe powodują istotną lub trwałą zmianę rzeczywistości, przy czym powrót do stanu poprzedniego może nastąpić tylko po dłuższym czasie lub przy stosunkowo dużym nakładzie sił i środków (por. postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z 3 sierpnia 2006 r., sygn. akt II SA/Bk 352/06). Przesłankami wstrzymania wykonania nie są zatem jakiekolwiek skutki czy jakakolwiek szkoda, lecz szkoda i skutki kwalifikowane tzn. przekraczające normalne następstwa związane z wykonywaniem aktu.
Niezbędną jednak przesłanką do wstrzymania wykonania aktu lub czynności jest uprzednie stwierdzenie, że można go zaliczyć do katalogu tych rozstrzygnięć, które podlegają wykonaniu jako akty zobowiązujące, ustalające dla adresatów nakazy powinnego lub zakazy określonego zachowania, czy też przyznające prawa lub obowiązki (por. postanowienie Naczelnego Sadu Administracyjnego z 20 stycznia2016r., sygn. akt I OZ 1863/15).
W niniejszej sprawie stwierdzić należy, że Sąd nie miał podstaw do wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji. Należy bowiem podkreślić, że decyzja o odmowie umorzenia nienależnie pobranych świadczeń - sama w sobie - nie zawiera elementu wykonalności. Nie przyznaje bowiem stronie żadnego uprawnienia, ani nie nakłada na nią jakiegokolwiek obowiązku. Nie wywołuje ona zatem żadnych skutków materialnych, które mogłyby zostać wyegzekwowane w drodze przymusu państwowego. Nie można jej więc uznać za akt nadający się do wykonania, co tym samym uniemożliwia wstrzymanie jej wykonania (por. postanowienia Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 19 września 2014r., sygn. akt I OZ 756/14 oraz z dnia 14 stycznia 2016r., sygn. akt I OZ 1811/15).
Mając powyższe na uwadze Sąd, na podstawie art. 61 § 3 i § 5 p.p.s.a., orzekł jak w sentencji.