Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Ewa Osipuk po rozpoznaniu w dniu 4 września 2018 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy z wniosku "[...]" o przywrócenie terminu do wniesienia skargi w sprawie ze skargi "[...]" na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w "[...]" z dnia 14 maja 2018 r., nr "[...]" w przedmiocie warunków pełnienia służby postanawia odmówić przywrócenia terminu.
Wnioskiem z dnia 25 czerwca 2018 r., "[...]" zwróciła się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie o przywrócenie terminu do wniesienia skargi na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w "[...]" z dnia 14 maja 2018 r. w przedmiocie warunków pełnienia służby.
Podała, że termin do złożenia skargi upłynął w dniu 18 czerwca 2018 r. W okresie od
19 maja do 20 czerwca opiekowała się swoją matką, która z uwagi na nagłe pogorszenie stanu zdrowia, spowodowanego postępem choroby "[...]" oraz zaawansowanego wieku ("[...]" lat), wymagała obecności i opieki skarżącej, polegającej na zapewnieniu pomocy w wykonywaniu codziennych prac domowych oraz wożeniu na badania i do lekarzy na konsultacje. Skarżąca podała, że matka mieszkała u niej i była pod jej opieką w godzinach: 15 - 6 rano, zaś pod opieką jej brata - w godzinach: 6 -15, to jest w czasie, gdy skarżąca była w pracy.
Przy piśmie procesowym z dnia 12 sierpnia 2018 r., skarżąca przedłożyła kopię Karty informacyjnej leczenia szpitalnego matki z dnia 13 czerwca 2018 r. (obejmującego okres 11-13 czerwca 2018 r.) oraz wynik badania wykonanego dnia 2 maja 2018 r. Wyjaśniła, że leczenie ma miejsce w "[...]", a skarżąca jest jedyną osobą mogącą zapewnić matce opiekę, gdyż nikt z najbliższej rodziny nie mieszka w "[...]" i z uwagi na pracę nie ma możliwości stałego przebywania z matką, stale mieszkającą w "[...]".
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 53 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2018 r. poz. 1302), dalej jako "p.p.s.a.", skargę wnosi się w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a.
Jak wynika z akt sprawy, zaskarżoną decyzję doręczono skarżącej dnia 17 maja 2018 r., termin do wniesienia skargi upłynął zatem z dniem 18 czerwca 2018 r., stosownie do art. 83 § 2 p.p.s.a. Skarga natomiast została złożona w dniu 26 czerwca 2018 r., zatem po upływie ustawowego terminu do dokonania tej czynności procesowej.
Zgodnie z art. 86 § 1 p.p.s.a., jeżeli strona nie dokonała w terminie czynności w postępowaniu sądowym bez swojej winy, sąd na jej wniosek może przywrócić termin. Stosownie natomiast do art. 87 § 2 p.p.s.a., we wniosku o przywrócenie terminu należy uprawdopodobnić okoliczności wskazujące na brak winy w uchybieniu terminu.
Kryterium braku winy, jako przesłanka zasadności wniosku o przywrócenie terminu, wiąże się z obowiązkiem strony do szczególnej staranności przy dokonywaniu czynności procesowej. Stąd, o braku winy można mówić w sytuacji, gdy dana przeszkoda w dokonaniu czynności skonfrontowana z obiektywnymi miernikami staranności prowadzi do wniosku, iż zobowiązany do dokonania określonej czynności postępowania nie mógł przezwyciężyć przeszkody w zachowaniu terminu do jej dokonania, nawet przy użyciu największego możliwego w danych warunkach wysiłku. Innymi słowy, jeżeli przy dochowaniu należytej staranności możliwe było dokonanie czynności w wyznaczonym terminie, to zaniechanie stosownych działań, dzięki którym termin mógłby być zachowany, świadczy o niemożności stwierdzenia braku winy w uchybieniu terminu.
Sam fakt choroby osoby bliskiej, będącej w podeszłym wieku i wiążącej się z tym konieczności sprawowania opieki nie jest wystarczający dla uprawdopodobnienia braku winy w uchybieniu terminu. Przede wszystkim, jak podała skarżąca we wniosku, przez okres leczenia opiekę nad matką sprawowała naprzemiennie z bratem. Ponadto, nie można przyjąć, że podany we wniosku zakres opieki (pomoc w codziennych pracach domowych i dowóz do placówek leczniczych), absorbował skarżącą w takim zakresie, że wykluczał sporządzenie i złożenie skargi w ustawowym 30-dniowym terminie. Zauważyć też należy, że w okresie, gdy matka skarżącej przebywała w szpitalu, skarżąca nie musiała sprawować opieki w podanym wyżej zakresie. Skarżąca miała więc możliwość sporządzenia i złożenia skargi w ustawowym terminie.
Podane we wniosku okoliczności nie uniemożliwiają, w ocenie Sądu, dokonanie czynności procesowych, tym bardziej w przypadku, gdy istniała możliwość skorzystania z pomocy innych osób sprawowaniu opieki.
W przedmiotowej sprawie skarżąca nie wykazała istnienia obiektywnych przyczyn uniemożliwiających jej zachowanie terminu do złożenia skargi.
W tym stanie rzeczy, na podstawie art. 86 § 1 p.p.s.a., należało postanowić, jak w sentencji.