Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Marzenna Glabas po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 23 października 2017 r. sprawy ze skargi M. W. na niewykonanie przez Miejski Ośrodek Pomocy Społecznej wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie z dnia 17 stycznia 2017 r., sygn. akt II SA/Ol 1369/16 w przedmiocie zasiłku celowego postanawia odrzucić skargę.
Wyrokiem z dnia 17 stycznia 2017 r., sygn. akt II SA/Ol 1369/16, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie uchylił decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia "[...]" r., nr "[...]" oraz utrzymaną nią w mocy decyzję z dnia "[...]", wydaną przez Zastępcę Dyrektora Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej, działającego z upoważnienia Prezydenta Miasta, odmawiającą przyznania M. W. (dalej jako: "skarżąca") pomocy finansowej w formie zasiłku celowego na remont mieszkania. W uzasadnieniu wyroku Sąd wskazał, że organ I instancji powinien ponownie rozpoznać sprawę, gdyż nie wyjaśnił wszystkich istotnych okoliczności sprawy i w uzasadnieniu decyzji nie odniósł się do sytuacji skarżącej, ograniczając się tylko do ogólnikowych stwierdzeń.
W dniu 5 września 2017 r. skarżąca wniosła skargę na niewykonanie powyższego wyroku, podnosząc, że organ I instancji nie dał jej odpowiedzi co do jej patowej sytuacji życiowej w związku z odmową sfinansowania remontu mieszkania. Wskazała, że nie otrzymali z synem nawet bonów żywnościowych. Podała, że 26 sierpnia 2017 r. syn zaginął.
W odpowiedzi na skargę Dyrektor Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej wyjaśnił, że na skutek uchylenia decyzji z dnia "[...]" r., w dniu 19 kwietnia 2017 r. przeprowadzono wywiad środowiskowy. W dniu 2 maja 2017 r. skarżąca dostarczyła pracownikowi socjalnemu kosztorys przeprowadzenia remontu. Natomiast w dniu 10 maja 2017 r. organ I instancji wydał decyzję nr "[...]" o odmowie przyznania skarżącej pomocy w formie specjalnego zasiłku celowego na remont mieszkania, którą skarżąca odebrała osobiście w dniu 26 maja 2017 r.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie zważył, co następuje:
Merytoryczne rozpoznanie zasadności skargi poprzedzone jest w postępowaniu przed sądem administracyjnym badaniem dopuszczalności jej wniesienia. Skarga jest dopuszczalna, gdy przedmiot sprawy należy do właściwości sądu, skargę wniesie uprawniony podmiot, oraz gdy spełnia ona wymogi formalne i została złożona w terminie. Stwierdzenie braku którejś z wymienionych przesłanek dopuszczalności zaskarżenia uniemożliwia nadanie skardze dalszego biegu, co w konsekwencji prowadzi do odrzucenia skargi.
W niniejszej sprawie skarga jest niedopuszczalna wobec niedopuszczalności wniesienia skargi na niewykonanie wyroku uchylającego zaskarżony akt.
Zgodnie z art. 154 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U z 2017 r. poz. 1369 ze zm., dalej jako: "p.p.s.a.") - w razie niewykonania wyroku uwzględniającego skargę na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania strona, po uprzednim pisemnym wezwaniu właściwego organu do wykonania wyroku lub załatwienia sprawy, może wnieść skargę w tym przedmiocie, żądając wymierzenia temu organowi grzywny.
Z przepisu tego wynika jednoznacznie, że skarga na niewykonanie wyroku przysługuje tylko w sprawach, w których został wydany, na podstawie art. 149 p.p.s.a., wyrok uwzględniający skargę na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania. Przepis ten nie może mieć zatem zastosowania do wyroków kasacyjnych wydanych w trybie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a i c. p.p.s.a., którego dotyczy niniejsza sprawa. Jeżeli w wyniku ponownego rozpoznania sprawy organ wydał nową decyzję, to stronie przysługuje ochrona prawna w postaci możliwości jej zaskarżenia do sądu administracyjnego na zasadach ogólnych. Jeżeli strona uważa, że organ pominął przy orzekaniu ocenę prawną i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu, wówczas należy to wiązać z naruszeniem art. 153 p.p.s.a. Przepis ten stanowi, że ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie.
W tym stanie rzeczy, wobec wyraźnego wyłączenia ustawowego, skarga podlegała odrzuceniu z mocy art. art. 58 § 1 pkt 6 p.p.s.a. W myśl tego przepisu sąd odrzuca skargę jeżeli z innych przyczyn wniesienie skargi jest niedopuszczalne.