Starszy referendarz sądowy w Wojewódzkim Sądzie Administracyjnym w Olsztynie Agnieszka Bińczyk po rozpoznaniu w dniu 7 grudnia 2017 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku M. W. o zwolnienie od kosztów sądowych i ustanowienie radcy prawnego w sprawie ze skargi M. W. na niewykonanie przez "[...]" Ośrodek Pomocy Społecznej w "[...]" wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie z dnia 17 stycznia 2017 r. sygn. akt II SA/Ol 1369/16 w przedmiocie zasiłku celowego postanawia 1) umorzyć postępowanie w zakresie wniosku o zwolnienie od kosztów sądowych, 2) ustanowić dla skarżącej radcę prawnego.
Postanowieniem z dnia 23 października 2017 r., Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie odrzucił skargę M. W.
We wniosku z dnia 22 listopada 2017 r., złożonym na urzędowym formularzu PPF, skarżąca wniosła o zwolnienie od kosztów sądowych i ustanowienie radcy prawnego. W uzasadnieniu wskazała, że obecnie mieszka sama. Mieszkanie jest zadłużone, ponieważ nie jest w stanie ponosić wszystkich opłat, a ZBK żąda wpłaty z tytułu zadłużenia "[...]". Podniosła, że ubiega się o świadczenia z pomocy społecznej. Zgodnie z oświadczeniem o stanie rodzinnym, majątku i dochodach skarżąca prowadzi sama gospodarstwo domowe (znajduje to potwierdzenie w odpowiedzi na skargę). W rubryce nr 7.1. w pozycji "dom" skarżąca wpisała: ""[...]" m2 nie ma", a w pozycji "mieszkanie": ""[...]" m2", co jak przyjąć należy - mając na uwadze również informacje zawarte w aktualizacji wywiadu środowiskowego, znajdującego się w aktach administracyjnych - oznacza, że skarżącej przysługuje prawo do mieszkania o powierzchni "[...]". Innego majątku skarżąca nie posiada. Zgodnie z rubryką nr 10 źródłem jej dochodu jest renta w kwocie "[...]". W rubryce nr 11 skarżąca wykazała ciążące na niej wydatki, które przekraczają jej dochód: czynsz, gaz, prąd, pożyczka, telefon, leki.
Z aktualizacji wywiadu środowiskowego, znajdującego się w aktach administracyjnych wynika dodatkowo, że skarżąca jest osobą niepełnosprawną w stopniu "[...]", "[...]" niezdolną do pracy, okresowo korzystającą ze specjalnych zasiłków celowych (m.in. na zakup żywności, odzieży).
Mając na uwadze powyższe zważyć należy, co następuje:
Wobec tego, że z mocy art. 239 § 1 pkt 1 lit. a ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 ze zm.), zwanej dalej w skrócie: p.p.s.a., skarżąca nie ma w niniejszej sprawie obowiązku uiszczenia kosztów sądowych, postępowanie z wniosku o przyznanie prawa pomocy w tym zakresie jako zbędne podlega umorzeniu stosownie do art. 249a p.p.s.a. Tym samym w zakresie merytorycznego rozstrzygnięcia przedmiotowego wniosku pozostaje kwestia ustanowienia zawodowego pełnomocnika.
Zgodnie z art. 262 p.p.s.a., do stron korzystających z ustawowego zwolnienia od obowiązku uiszczenia kosztów sądowych odpowiednie zastosowanie mają przepisy o przyznaniu prawa pomocy, w zakresie dotyczącym zastępstwa prawnego na zasadach prawa pomocy. Jak wynika z odpowiedniego zastosowania art. 245 § 3 i art. 246 § 1 pkt 2 p.p.s.a., ustanowienie zawodowego pełnomocnika dla osoby fizycznej następuje, gdy wykaże ona, że nie jest w stanie ponieść związanych z tym kosztów, bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny.
Mając na uwadze przedstawioną wyżej sytuację materialną skarżącej stwierdzić należy, że nie pozwala ona na poniesienie kosztów związanych z ustanowieniem radcy prawnego, bez uszczerbku koniecznego dla niej utrzymania. Wskazać należy, że obecnie jedynym stałym źródłem dochodu skarżącej jest renta, która nie jest jednak wystarczająca na pokrycie jej wszystkich wydatków niezbędnych, w tym wydatków mieszkaniowych, z tytułu których posiada zadłużenie. Sytuacja ta zmusza ją do korzystania ze świadczeń z pomocy społecznej. W tych okolicznościach za zasadne uznano ustanowienie dla skarżącej radcy prawnego, bowiem zgromadzenie środków pieniężnych na ten wydatek jest w aktualnej sytuacji życiowej skarżącej obiektywnie niemożliwe.
W konsekwencji, na podstawie art. 258 § 2 pkt 7 p.p.s.a. w związku z art. 249a p.p.s.a. oraz art. 246 § 1 pkt 2 i art. 262 p.p.s.a., postanowiono jak w sentencji.