Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Alicja Jaszczak-Sikora po rozpoznaniu w dniu 18 października 2007 r. na posiedzeniu niejawnym zażalenia pełnomocnika L. L. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie dnia 18 września 2007 r. w przedmiocie odrzucenia skargi w sprawie ze skargi L. L. na decyzję Dyrektora Oddziału Regionalnego Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa z dnia "[...]", Nr "[...]" w przedmiocie przyznania płatności bezpośrednich do gruntów rolnych postanawia odrzucić zażalenie. WSA/post.1 - sentencja postanowienia
Postanowieniem z dnia 18 września 2007 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie odrzucił skargę L. L. na decyzję Dyrektora Oddziału Regionalnego Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa z dnia "[...]", Nr "[...]", którą utrzymano w mocy decyzję Kierownika Biura Powiatowego Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa z dnia "[...]", nr "[...]" odmawiającą przyznania płatności bezpośrednich do gruntów rolnych.
W złożonym na to postanowienie zażaleniu pełnomocnik skarżącego zarzucił naruszenie art. 58 § 1 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, poprzez nieuzasadnione przyjęcie, iż skarga została wniesiona po upływie terminu i wniósł o zmianę zaskarżonego postanowienia w kierunku przyjęcia skargi do rozpoznania oraz zasądzenie kosztów postępowania zażaleniowego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie zważył, co następuje:
Stosownie do art. 173 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, póz. 1270, z późn. zm.) od wydanego przez wojewódzki sąd administracyjny wyroku lub postanowienia kończącego postępowanie w sprawie przysługuje skarga kasacyjna do Naczelnego Sądu Administracyjnego, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej.
Nie budzi wątpliwości, że postanowienie o odrzuceniu skargi z powodu uchybienia terminu do jej wniesienia jest postanowieniem kończącym postępowanie w sprawie. Wobec powyższego na to postanowienie przysługuje skarga kasacyjna na podstawie cytowanego wyżej przepisu.
Sąd podziela prezentowany w orzecznictwie sądowoadministracyjnym i doktrynie pogląd, iż zażalenie wniesione od orzeczenia, od którego służy skarga kasacyjna, podlega odrzuceniu jako niedopuszczalne (por. postanowienia Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 13 grudnia 2004 r., sygn. akt FZ 383/04 i z dnia 3 marca 2005 r., sygn. akt OSK 1249/04, oba niepublikowane oraz B. Dauter, B. Gruszczyński, A. Kabat, M. Niezgódka -Medek: Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, Zakamycze
Sygn. akt II SA/Ol 791/07
2006, s. 495). Zażalenie jest bowiem środkiem zaskarżenia, który służy w innych przewidzianych w Prawie o postępowaniu przed sądami administracyjnymi sytuacjach. Ponadto treść art. 194 § 1 powołanej wyżej ustawy wskazuje, że dopuszczalności zażalenia nie można domniemywać.
Dodatkowo Sąd wskazuje, że w uzasadnieniu powołanego wyżej postanowienia z dnia 3 marca 2005 r., sygn. akt OSK 1249/04, Naczelny Sąd Administracyjny podkreślił, iż określenie przez radcę prawnego środka prawnego, z którego korzysta reprezentowana przez niego strona, jest wiążące dla Sądu, który nie może dokonywać zmian lub odmiennych ocen w tym zakresie.
W tym stanie rzeczy, na podstawie art. 178 w związku z art. 197 § 2 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, należało postanowić jak w sentencji.