Dnia 4 maja 2009 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia Alicja Jaszczak - Sikora po rozpoznaniu w dniu 4 maja 2009 roku na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi F. Ł. i W. Ł. na uchwałę Rady Miejskiej Nr "[...]" z dnia "[...]" r. w przedmiocie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego postanawia: I. Odrzucić skargę, II. Odmówić skarżącym przyznania prawa pomocy. WSA/post.1 - sentencja postanowienia
UZASADNIENIE:
F. Ł. i W. Ł. wnieśli skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie na uchwałę Rady Miejskiej Nr "[...]" z dnia "[...]" r. w przedmiocie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego terenów położonych w obrębie K. gmina W. w części dotyczącej jednostki "B". Zarzucali, iż przedmiotowa uchwała w zaskarżonej części narusza ich interes prawny do prowadzenia gospodarstwa rolnego na terenach oznaczonych "zabudowa zagrodowa". Podnieśli, że za podstawę uchwały została przyjęta dokumentacja planistyczna inna niż w decyzji Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia "[...]" r. "[...]"a Rada Miejska nie wywiązała się z wcześniejszych uchwał z dnia
"[...]" r. Nr "[...]" i Nr "[...]". Ponadto, w ocenie skarżących zaskarżona uchwała została podjęta z naruszeniem art. 23 Konstytucji RP, który gwarantuje rolnikom prawo ochrony ziemi.
W odpowiedzi na skargę strona przeciwna wniosła o oddalenie skargi.
W uzasadnieniu swego stanowiska Rada Miejska, działająca przez Burmistrza W., podała, że zaskarżona uchwała nie funkcjonuje w obrocie prawnym, ponieważ Wojewoda stwierdził jej nieważność rozstrzygnięciem nadzorczym z dnia "[...]" r. znak "[...]". Ponadto organ wskazał, że skarżący nie wyczerpali trybu określonego w art. 101 ustawy o samorządzie gminnym oraz art. 53 ustawy prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, albowiem przed wniesieniem skargi Rada nie została wezwana przez skarżących do usunięcia naruszenia prawa.
W dniu 29 kwietnia 2009 roku do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie wpłynęło pismo skarżącej W. Ł., która w imieniu własnym cofnęła skargę.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Sąd administracyjny może przystąpić do rozpoznania sprawy co do istoty dopiero po uprzednim zbadaniu dopuszczalności skargi. W razie stwierdzenia niedopuszczalności skargi Sąd, odrzuca ją na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi
( Dz. U Nr 153, poz.1270 ze zmianami) - zwanej w dalej jako p.p.s.a. W przypadku zaskarżenia aktu prawa miejscowego, jakim jest uchwała w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, przepis art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 ze zmianami) wymaga, aby zaskarżenie uchwały samorządu gminnego do sądu administracyjnego było poprzedzone bezskutecznym wezwaniem do usunięcia naruszenia prawa. Wniesienie skargi bez wcześniejszego wyczerpania tego środka zaskarżenia jest niedopuszczalne. W konsekwencji tego Sąd nie może nie tylko rozpoznać skargi pod względem merytorycznym ale także nie może umorzyć postępowania z uwagi na cofnięcie skargi. Rozpatrzenie wniosku o cofniecie skargi i umorzenie postępowania na podstawie art. 161 § 1 pkt 1 p.p.s.a. jest bowiem możliwe tylko wtedy, gdy skarga skutecznie wszczęła postępowanie sądowo administracyjne, to znaczy wówczas, gdy jest dopuszczalna i nie zawiera braków uniemożliwiających nadanie jej dalszego biegu. ( por. niepublikowane postanowienie NSA z dnia 3 stycznia 2008 r. I OSK 1829/07 )
W rozpoznawanej sprawie z nadesłanych Sądowi akt administracyjnych oraz z oświadczenia organu, zawartego w odpowiedzi na skargę niewątpliwie wynika, że skarżący przed wniesieniem skargi do sądu nie wezwali Rady Miejskiej do usunięcia naruszenia prawa. Zachodzi więc w sprawie przesłanka uniemożliwiająca merytoryczne rozpatrzenie sprawy. Skutkuje to koniecznością odrzucenia skargi zarówno F. jak i W. Ł. na podstawie art. 58 § 1 pkt. 6 p.p.s.a., nawet mimo cofnięcia skargi przez W. Ł
Niedopuszczalność skargi jest równoznaczna z jej oczywistą bezzasadnością w rozumieniu art. 247 p.p.s.a. i stanowi podstawę do nieprzyznawania prawa pomocy. Przepis ten stanowi bowiem, że prawo pomocy nie przysługuje stronie w razie oczywistej bezzasadności skargi. Wobec tego orzeczono jak w punkcie II postanowienia.
Na marginesie należy też zauważyć, że nawet, gdyby skarga była dopuszczalna, to nie podlegała rozpatrzeniu co do istoty, ponieważ zaszła przesłanka do umorzenia postępowania z art. 161 § 1 pkt 3 z powodu bezprzedmiotowości. W toku postępowania bowiem zaskarżony akt został pozbawiony bytu prawnego rozstrzygnięciem nadzorczym Wojewody z dnia "[...]"r. znak "[...]", stwierdzającym nieważność przedmiotowej uchwały. Sądowadministracyjna kontrola tejże uchwały stała się więc zbędna, bo przestał istnieć przedmiot zaskarżenia.