Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Beata Jezielska po rozpoznaniu w dniu 9 stycznia 2015r. na posiedzeniu niejawnym sprawy z wniosku V. T. o zasądzenie kosztów postępowania w sprawie ze skargi V. T. na decyzję Wojewody z dnia "[...]" Nr "[...]" w przedmiocie zobowiązania do opuszczenia terytorium RP postanawia zasądzić od Wojewody na rzecz skarżącego V. T. kwotę 920,83 zł (dziewięćset dwadzieścia złotych osiemdziesiąt trzy grosze) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
Wyrokiem z dnia "[...]" (Sygn. akt "[...]") Wojewódzki Sąd Administracyjny w O. - po rozpatrzeniu skargi V. T. - uchylił decyzję Wojewody z dnia "[...]" oraz poprzedzającą ją decyzję organu I instancji w przedmiocie zobowiązania do opuszczenia terytorium RP. W pkt 3 tego wyroku Sąd orzekł o kosztach postępowania, zasądzając od organu na rzecz skarżącego kwotę 624 zł. Jak wskazano w uzasadnieniu wyroku kwota ta została wyliczona przy uwzględnieniu uiszczonego wpisu w kwocie 300 zł, kosztów zastępstwa procesowego w wysokości 240 zł, określonych zgodnie z § 14 ust. 2 pkt 1 lit. c rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U. z 2013r. poz. 490) oraz kosztów dwukrotnego przejazdu pełnomocnika skarżącego do Sądu celem uczestniczenia w rozprawach w wysokości 84 zł. Jednocześnie Sąd nie uwzględnił wnioskowanych przez pełnomocnika kosztów opłaty skarbowej, gdyż ta nie została opłacona, zaś przy określeniu wysokości kosztów dojazdu Sąd - uwzględniając okoliczność, że faktyczna odległość pomiędzy siedzibą Sądu a miejscowością, w której znajduje się kancelaria pełnomocnika skarżącego (M.) wynosi około 84 km, a nie jak wynika z wyliczeń pełnomocnika - 118 km i uznając, że brak jest wskazania faktycznych kosztów - zasądził koszty dojazdu środkami komunikacji publicznej.
Od postanowienia zawartego w punkcie 3 powyższego wyroku pełnomocnik skarżącego złożył zażalenie wnosząc o zasądzenie od Wojewody na jego rzecz zwrotu poniesionych przez niego kosztów dojazdu w wysokości faktycznie poniesionej, a także należnego pełnomocnikowi wynagrodzenia powiększonego do maksymalnej stawki minimalnej opisanej treścią § 14 ust. 2 lit. c rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych.
Postanowieniem z dnia "[...]" (sygn. akt "[...]") Naczelny Sąd Administracyjny uchylił postanowienie zawarte w pkt 3 wyroku WSA w O. z dnia "[...]" sygn. akt "[...]" i przekazał sprawę Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w O. do ponownego rozpoznania. W uzasadnieniu postanowienia wskazano, że zgodnie z art. 205 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012r. poz. 270 ze zm., dalej: p.p.s.a.) do niezbędnych kosztów postępowania strony reprezentowanej przez radcę prawnego zalicza się jego wynagrodzenie, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego radcy prawnego, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony. Podniesiono, że wysokość wynagrodzenia za czynności pełnomocnika skarżącego zasadnie zasądzono w wysokości 240 zł, czyli w wysokości określonej zgodnie z § 14 ust. 2 pkt 1 lit. c rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu. Wskazano bowiem, że w ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego nakład pracy pełnomocnika nie uzasadniał zasądzenia wynagrodzenia w kwocie przewyższającej minimalną stawkę, gdyż dokonanych przez pełnomocnika czynności procesowych nie można uznać za inne, jak typowe - zwykłe działania wykonywane przez pełnomocników reprezentujących stronę przed sądem. Podano, że stopień przyczynienia się do wyjaśnienia sprawy przez pełnomocnika nie przekraczał zwykłej staranności przy rozpatrywaniu tego rodzaju postępowań, a pełnomocnik skarżącego nie uzasadnił przekonująco zawartego w zażaleniu wniosku o zmianę wysokości zasądzonych kosztów postępowania, gdyż nie wskazał szczególnych okoliczności wymagających zwiększonego nakładu pracy, wykraczającego poza typowe sytuacje przewidziane przez ustawodawcę. Natomiast Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że Sąd I instancji niezasadnie zasądził pełnomocnikowi skarżącego zwrot kosztów dojazdu w oparciu o koszty dojazdu środkami komunikacji publicznej w sytuacji, gdy z oświadczeń pełnomocnika wynika, że trasę z kancelarii do Sądu pokonywał własnym samochodem. Podniesiono przy tym, że faktycznie w spisie kosztów przejazdu pełnomocnik skarżącego podał ilość przejechanych kilometrów odbiegającą od faktycznej odległości dzielącej siedzibę jego kancelarii od Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie, jednakże nakazano Sądowi I instancji rozpoznać przedmiotowy wniosek o zwrot kosztów postępowania dokonując oceny wysokości rzeczywiście poniesionych, racjonalnych i celowych (w szczególności co do wyboru trasy) kosztów przejazdu samochodem pełnomocnika skarżącego na rozprawy w dniu "[...]" oraz w dniu "[...]".