Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie następującym : Przewodniczący : Sędzia WSA Elżbieta Naumowicz po rozpoznaniu w dniu 6 kwietnia 2009 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi R. G. na Agencję Nieruchomości Rolnych Skarbu Państwa w Opolu w przedmiocie odmowy przedłużenia umowy dzierżawy gruntu postanawia odrzucić skargę.
Pismem z dnia 22 stycznia 2009 r. R. G. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu skargę, żądając stwierdzenia: 1) bezczynności organu administracyjnego, jakim jest Agencja Własności Rolnej Skarbu Państwa Oddział Terenowy Opole, 2) nieuzasadnionej odmowy przedłużenia umów dzierżawnych, 3) dyskryminacji.
Zarządzeniem Przewodniczącego Wydziału II tut. Sądu z dnia 26 stycznia 2009r. skarga R. G. została rozłączona na trzy odrębne skargi, a sprawa dotycząca zakresu pkt 2 wskazanego wyżej pisma R. G., tj. nieuzasadniona odmowa przedłużenia umów dzierżawnych, została zarejestrowana w repertorium sądowym pod sygn. akt II SA/Op 24/09 i stanowi przedmiot niniejszego postępowania.
We wniesionej skardze R. G. zarzucił Agencji Własności Rolnej Skarbu Państwa niczym nieuzasadnioną odmowę przedłużenia umowy dzierżawy terenów pokopalnianych, dzierżawionych przez skarżącego. Dalej skarżący podał, że przez 35 lat włożył wiele pracy w zagospodarowanie tego terenu. Po przejęciu gruntu przez Agencję, zaczęła ona ustalać wysokie opłaty z tytułu dzierżawy, a obecnie nakazuje skarżącemu opuścić ten grunt w ciągu niespełna 14 dni.
W odpowiedzi na skargę, Agencja Nieruchomości Rolnych Oddział Terenowy Opole, reprezentowana przez pełnomocnika - radcę prawnego J. J., wniosła o jej oddalenie oraz o zasądzenie od skarżącego na rzecz Agencji kosztów postępowania wg norm przepisanych. W uzasadnieniu wskazano, iż skarżący wraz z żoną H. byli dzierżawcami nieruchomości wchodzących w skład zasobu własności rolnej Skarbu Państwa na podstawie umów dzierżawy, zawartych w dniach 13 czerwca 1988 r., 20 lipca 1993 r., 18 sierpnia 2000 r., 15 marca 1995 r., 14 marca 2000 r., przy czym pismem z dnia 12 stycznia 2009 r. skarżący został poinformowany o wygaśnięciu umowy dzierżawy z dniem 30 września 2008 r. i wezwany do wydania przedmiotu dzierżawy, natomiast po wniesieniu skargi pismem z dnia 16 marca 2009 r. skarżący został poinformowany o podstawach prawnych zabezpieczenia płatności czynszu określonego umową dzierżawy, a także o wynikającym z art. 5 w związku z art. 6 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 19 października 1991 r. o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa (Dz. U. z 2007 r. Nr 231, poz. 1700 ze zm.) obowiązku Agencji, będącej pełnomocnikiem Skarbu Państwa, zabezpieczenia majątku Skarbu Państwa w sposób zapewniający skuteczne możliwości egzekwowania płatności czynszu. Ponadto podniesiono, że dochodzenie zawarcia umowy dzierżawy powinno nastąpić w drodze powództwa cywilnego w trybie art. 64 Kodeksu cywilnego i skarga w niniejszym postępowaniu winna być oddalona.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skargę należało odrzucić.
Na wstępie wskazać trzeba, że w pierwszej kolejności Sąd bada z urzędu dopuszczalność skargi ustalając, czy nie zachodzi jedna z przesłanek do jej odrzucenia, jakie zostały wymienione enumeratywnie w art. 58 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), zwanej dalej P.p.s.a. Przesłankami tymi są: niewłaściwość sądu (pkt 1), niezachowanie terminu (pkt 2), nieuzupełnienie braków formalnych (pkt 3), zawisłość sprawy (pkt 4), brak zdolności sądowej lub procesowej (pkt 5) oraz niedopuszczalność z innych przyczyn (pkt 6).