Zgodnie z art. 3 § 2 P.p.s.a., sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności organów administracji publicznej, która obejmuje orzekanie w sprawach skarg na:
1) decyzje administracyjne;
2) postanowienia wydane w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie albo kończące postępowanie, a także na postanowienia rozstrzygające sprawę co do istoty;
3) postanowienia wydane w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym, na które służy zażalenie;
4) inne niż określone w pkt 1-3 akty lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczące uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa;
4a) pisemne interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane w indywidualnych sprawach;
5) akty prawa miejscowego organów jednostek samorządu terytorialnego i terenowych organów administracji rządowej;
6) akty organów jednostek samorządu terytorialnego i ich związków, inne niż określone w pkt 5, podejmowane w sprawach z zakresu administracji publicznej;
7) akty nadzoru nad działalnością organów jednostek samorządu terytorialnego;
8) bezczynność organów w przypadkach określonych w pkt 1-4.
Sąd orzeka także w sprawach, w których przepisy ustaw szczególnych przewidują sądową kontrolę, i stosuje środki określone w tych przepisach.
W pojęciu sprawy sądowoadministracyjnej mieści się kontrola działalności administracji publicznej, w zakresie wyznaczonym enumeratywnie w art. 3 P.p.s.a., oraz inne kwestie rozpoznawane w postępowaniu prowadzonym na podstawie przepisów ustawy, jak wymienione w art. 4 P.p.s.a. spory o właściwość lub kompetencję, a także przekazane z mocy ustaw odrębnych. Oznacza to, że sąd administracyjny nie jest właściwy do rozpoznawania spraw, które nie zostały wymienione w cytowanych przepisach.
Odnosząc powyższe uwagi do niniejszej sprawy należy stwierdzić, iż R. R. wniósł skargę na Agencję Nieruchomości Rolnych Skarbu Państwa Oddział Terenowy w Opolu w przedmiocie odmowy przedłużenia umowy dzierżawy gruntów. Świadczą o tym zarówno kserokopie dokumentów zalegające w aktach administracyjnych, dołączone przez organ przy odpowiedzi na skargę, w tym kserokopie umów dzierżawy, jak i treść żądania skargi. Z tego względu należy uznać, iż w sprawie spór, który dotyczy roszczeń z umowy dzierżawy nieruchomości, zawartej pomiędzy skarżącym a reprezentantami Agencji, ma charakter cywilnoprawny. Sporne grunty mogą być w użytkowaniu skarżącego jedynie na podstawie umowy cywilnoprawnej zawartej z właścicielem nieruchomości.
Wskazać przyjdzie w tym miejscu, iż zagadnienie dzierżawy jest uregulowane w przepisach art. 693 - 709 Kodeksu cywilnego. Zgodnie z art. 693 § 1 K.c., przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz. Cywilnoprawne uregulowania w zakresie dzierżawy przesądzają o tym, że zawarcie umowy dzierżawy nie może nastąpić w drodze aktu administracyjnego, wydanego w postępowaniu administracyjnym, ani też w wyniku czynności z zakresu administracji publicznej, dotyczących uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa, które mogłyby być przedmiotem skargi. Nie ma tu w żadnym wypadku miejsca na władcze działanie administracji publicznej, określające wynikające z przepisów prawa uprawnienia i obowiązki, gdyż takie działanie organu zastępowałoby instytucje prawa cywilnego.
Uwzględniając dotychczas powiedziane, skonkludować należy, że niniejsza sprawa, objęta skargą na Agencję Nieruchomości Rolnych Skarbu Państwa, jako sprawa z zakresu prawa cywilnego, jest normowana przez przepisy kodeksu postępowania cywilnego (art. 1 K.p.c.). Zgodnie zaś z art. 2 K.p.c., do rozpoznawania spraw cywilnych powołane są sądy powszechne, o ile sprawy te nie należą do właściwości sądów szczególnych, oraz Sąd Najwyższy. Z tego względu kwestia podnoszona przez skarżącego, odmowy przedłużenia umowy dzierżawy nieruchomości rolnych, będąca kwestią z zakresu prawa cywilnego, nie podlega kognicji sądów administracyjnych.
Mając na uwadze wyżej wskazane okoliczności, skargę należało odrzucić, stąd na podstawie art. 58 § 1 pkt 1 P.p.s.a. orzeczono, jak w sentencji.
Odnośnie złożonego przez pełnomocnika Agencji wniosku o zasądzenie kosztów postępowania wyjaśnić przyjdzie, że stosownie do przepisów działu V P.p.s.a., regulującego kwestię kosztów postępowania, koszty postępowania zasądza się jedynie w razie uwzględnienia skargi i tylko na rzecz skarżącego (art. 200 i 209 P.p.s.a.). Nie jest zatem możliwe zasądzenie od strony skarżącej na rzecz strony przeciwnej kosztów postępowania, z zastrzeżeniem art. 203 i art. 204 P.p.s.a., które dotyczą skargi kasacyjnej.