Na tle argumentacji zawartej we wnioskach o dopuszczenie do udziału w postępowaniu, nie może jednak umknąć uwadze okoliczność, że zaskarżona przez Wojewodę Opolskiego uchwała o powołaniu komisji konkursowej nie wywoływała bezpośredniego skutku w postaci powołania konkretnej osoby na stanowisko objęte konkursem, zwłaszcza, że w świetle § 3 i § 4 rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 6 lutego 2012 r. w sprawie sposobu przeprowadzania konkursu na niektóre stanowiska kierownicze w podmiocie leczniczym niebędącym przedsiębiorcą (Dz. U. z 2012 r. poz. 182) powołanie komisji konkursowej jest czynnością wcześniejszą niż samo ogłoszenie o konkursie. Tym samym wynik postępowania sądowego nie może bezpośrednio dotyczyć osoby powołanej na stanowisko Dyrektora SPZOZ. A. M. nie legitymuje się zatem interesem prawnym, o którym mowa w art. 33 § 2 P.p.s.a. Negatywne konsekwencje dla wnioskodawcy mogą powodować inne czynności, podejmowane po wyeliminowaniu uchwały z porządku prawnego, jednak nie przesądza to o statusie uczestnika postępowania zarówno w świetle art. 33 § 2 P.p.s.a., jak i ustawy o samorządzie powiatowym. O istnieniu interesu prawnego decyduje, norma prawa materialnego, na której oparto zaskarżony akt administracyjny czyli przepis prawa materialnego, na podstawie którego można skutecznie żądać czynności organu z zamiarem zaspokojenia jakiejś potrzeby. Od tak pojmowanego interesu prawnego należy odróżnić interes faktyczny sprowadzający się do sytuacji, w której określony podmiot jest bezpośrednio zainteresowany treścią rozstrzygnięcia, jakie zapadnie w postępowaniu sądowoadministracyjnym, jednakże rozstrzygnięcie to nie będzie dotyczyło jego praw i obowiązków wynikających z przedmiotu tego postępowania, a to z uwagi na niemożność wskazania przepisu prawa stanowiącego podstawę jego roszczenia i uprawniającego do żądania stosownych czynności organu administracji.
Oceniając istnienie interesu prawnego po stronie A. M., nie można stwierdzić, że uchwała o powołaniu komisji konkursowej, podjęta na podstawie art. 32 ust. 2 pkt 5 ustawy o samorządzie powiatowym, wywołała bezpośredni skutek w postaci powołania konkretnej osoby na stanowisko objęte konkursem, zwłaszcza, że w świetle § 3 i § 4 rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 6 lutego 2012 r. w sprawie sposobu przeprowadzania konkursu na niektóre stanowiska kierownicze w podmiocie leczniczym niebędącym przedsiębiorcą (Dz. U. z 2012 r. poz. 182) powołanie komisji konkursowej jest czynnością wcześniejszą niż samo ogłoszenie o konkursie. Tym samym wynik postępowania sądowego nie może bezpośrednio dotyczyć interesu prawnego osoby powołanej na stanowisko dyrektora podmiotu leczniczego. A. M. nie legitymuje się zatem w rozpoznawanej sprawie interesem prawnym, o którym mowa w art. 33 § 2 P.p.s.a. Wprawdzie wyeliminowanie zaskarżonej uchwały z porządku prawnego może ewentualnie spowodować dla wnioskodawcy negatywne konsekwencje, jednak nie przesądza to o statusie uczestnika postępowania zarówno w świetle art. 33 § 2 P.p.s.a., jak i ustawy o samorządzie powiatowym.
Natomiast pozostali wnioskodawcy byli członkami Zarządu Powiatu, który podejmował zaskarżoną uchwałę o powołaniu Komisji Konkursowej i który zadecydował o jej składzie osobowym, do którego weszli A. W. i D. T. W wyniku wniesienia skargi przez Wojewodę Opolskiego ocenie Sądu poddana została legalność działań wnioskodawców jako organu wykonawczego Powiatu Kędzierzyńsko-Kozielskiego, który w tym postępowaniu sądowym uczestniczył jako strona i był reprezentowany przez fachowego pełnomocnika. Legitymacja służąca temu organowi nie przekłada się na indywidualny interes prawny osób wchodzących w jego skład. Wskazywany we wnioskach interes jest interesem faktycznym każdego z wnioskodawców, którzy działając w imieniu własnym, nie mogą samodzielnie uczestniczyć w postępowaniu sprowadzającym się do weryfikacji poprawności działań, jakie były przez nich podejmowane w ramach kompetencji wynikających z pełnionych funkcji w organie jednostki samorządu terytorialnego. Sygnalizowanego we wnioskach zainteresowania treścią rozstrzygnięcia sprawy sądowej nie uzasadnia natomiast żaden przepis prawa materialnego odnoszący się wprost do sytuacji wnioskodawców.
Z tych względów, na podstawie art. 33 § 2 P.p.s.a., orzeczono jak w sentencji.