Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Teresa Cisyk po rozpoznaniu w dniu 14 września 2009 r. na posiedzeniu niejawnym w sprawie ze skargi Prokuratora Okręgowego w Opolu na uchwałę Rady Gminy Komprachcice z dnia 31 marca 2005 r., nr XXI/160/05 w przedmiocie zatwierdzenia taryf za zbiorowe zaopatrzenie w wodę postanawia: 1. odrzucić skargę; 2. oddalić wniosek pełnomocnika Rady Gminy Komprachcice o zasądzenie kosztów postępowania.
Pismem z dnia 16 lipca 2009 r. Prokurator Okręgowy w Opolu wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu skargę na uchwałę Rady Gminy Komprachcice z dnia 31 marca 2005 r., nr XXI/160/05 w sprawie zatwierdzenia taryfy za zbiorowe zaopatrzenie w wodę, wnosząc o stwierdzenie jej niezgodności z prawem.
W odpowiedzi na skargę Rada Gminy w Komprachcicach wniosła o jej odrzucenie, zaś z ostrożności procesowej o umorzenie postępowania w sprawie. Nadto Rada Gminy złożyła wniosek o zasądzenie od skarżącego na jej rzecz kosztów postępowania według norm przepisanych. Uzasadniając swoje stanowisko organ wskazał, iż skarżący nie zachował terminu do wniesienia skargi określonego w art. 53 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skargę należało odrzucić.
Przed przystąpieniem do merytorycznego rozpoznania sprawy sąd administracyjny zobligowany jest zbadać, czy spełnione zostały niezbędne warunki dopuszczalności skargi. Jednym z nich jest wniesienie skargi z zachowaniem wymaganego terminu.
Stosownie do art. 53 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) zwanej dalej P.p.s.a. prokurator może wnieść skargę w terminie sześciu miesięcy od dnia doręczenia stronie rozstrzygnięcia w sprawie indywidualnej, a w pozostałych przypadkach w terminie sześciu miesięcy od dnia wejścia w życie aktu lub podjęcia innej czynności uzasadniającej wniesienie skargi. Przy czym termin ten nie ma zastosowania do wnoszenia skarg na akty prawa miejscowego organów jednostek samorządu terytorialnego i terenowych organów administracji rządowej.
Mając na uwadze powyższe w pierwszej kolejności odnotować należy, iż Sąd podziela pogląd wyrażony w orzecznictwie sądowoadministracyjnym, iż uchwała w sprawie zatwierdzania taryf w zakresie zbiorowego zaopatrzenia w wodę (art. 24 ust. 1 ustawy z dnia 7 czerwca 2001 r. o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków) nie jest aktem prawa miejscowego (por. wyrok WSA w Warszawie z dnia 29 lipca 2005 r., sygn. akt IV SA/Wa 995/05, Lex nr 190588). Kwalifikacja danego aktu do aktów prawa powszechnie obowiązującego musi być przeprowadzona przy uwzględnieniu jego cech materialnych i formalnych. Z samego faktu podjęcia uchwały przez organ stanowiący jednostki samorządu terytorialnego, nie można jeszcze wywodzić, że mamy do czynienia z aktem prawa miejscowego. Jedynie charakter norm prawnych i kształtowania przez te normy sytuacji prawnej adresatów mają przesądzające znaczenie dla kwalifikacji danego aktu, jako aktu prawa miejscowego. Innymi słowy, jeżeli akt prawotwórczy (uchwała rady gminy), zawiera co najmniej jedną normę postępowania o charakterze generalnym i abstrakcyjnym, to jest to akt prawa miejscowego (por. wyrok NSA z dnia 5 kwietnia 2002 r., sygn. akt I SA 2160/01, Lex nr 81765). Natomiast uchwała w sprawie zatwierdzenia taryf za zbiorowe zaopatrzenie w wodę jest aktem wydawanym jedynie w relacji: właściwy organ gminy - przedsiębiorstwo wodociągowo-kanalizacyjne, a tym samym nie jest ona adresowana do mieszkańców gminy, rozstrzygając bezpośrednio o ich prawach i obowiązkach.
Skoro zatem kwestionowana uchwała nie jest aktem prawa miejscowego, skarżący obowiązany był wnieść skargę w terminie sześciu miesięcy od dnia wejścia w życie uchwały. Jak wynika z akt sprawy zaskarżona uchwała weszła w życie 31 marca 2005 r., zaś Prokurator zaskarżył ją w dniu 20 lipca 2009 r., a więc z ponad półrocznym przekroczeniem terminu do jej wniesienia, przewidzianego w art. 53 § 3 P.p.s.a.
Wobec powyższego zaistniała przesłanka do odrzucenia skargi, określona w art. 58 § 1 pkt 2 P.p.s.a., w konsekwencji czego orzeczono jak w punkcie 1 niniejszego postanowienia. Podstawę oddalenia wniosku pełnomocnika Rady Gminy w przedmiocie kosztów postępowania stanowił art. 232 P.p.s.a. uprawniający wyłącznie stronę skarżącą do zwrotu uiszczonego wpisu w sytuacji w nim przewidzianej.