Na gruncie niniejszej sprawy dostrzec ponadto przyjdzie, że wystąpienie przesłanek z art. 61 § 3 P.p.s.a. wiązać należy z wystąpieniem nie jakiejkolwiek szkody, ale szkody o znacznym rozmiarze. Do wykazania tego konieczne jest zatem wskazanie na wysokość uzyskiwanych dochodów i porównanie ich z wysokością kwoty, która ma być zwrócona przez skarżącą. Skarżąca natomiast nie wykazała, w jaki sposób uregulowanie ww. kwoty wpłynie na jej sytuację finansową. Twierdzenia zawarte we wniosku nie są poparte żadnymi dodatkowymi informacjami mogącymi je uprawdopodobnić. Za niewystarczające w tej mierze należy uznać ogólnikowe stwierdzenie, że zwrot kwoty 80 zł wraz z ustawowymi odsetkami, może spowodować stan, w którym skarżąca nie będzie mogła zaspokoić potrzeb własnych oraz potrzeb dzieci.
Niezależnie od kwestii braku uprawdopodobnienia przedstawionego twierdzenia, zauważyć jeszcze należy, że sama niemożność zwrotu przedmiotowej kwoty nie stanowi ani niebezpieczeństwa wyrządzenia znacznej szkody, ani spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Z uwagi na rodzaj obowiązku określony zaskarżoną decyzją, jakim jest świadczenie pieniężne, uiszczenie lub wyegzekwowanie kwoty określonej w zaskarżonej decyzji nie wywoła stanu, który byłby nieodwracalny. Nie ulega bowiem wątpliwości, że spełnienie świadczeń pieniężnych jest z natury rzeczy odwracalne i w razie uwzględnienia skargi przez Sąd, uiszczona lub wyegzekwowana kwota podlegałaby zwrotowi na rzecz skarżącej. W tej sytuacji nie sposób mówić o trudnych do odwrócenia skutkach.
Z przedstawionych względów, Sąd stwierdził, że brak jest podstaw do uwzględnienia wniosku w przedmiocie wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji.
Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 61 § 3 i § 5 P.p.s.a., orzeczono jak w sentencji.