Możliwość wstrzymania wykonania zaskarżonego aktu nie oznacza, iż sąd jest zobligowany w każdym przypadku - niezależnie od okoliczności sprawy - uwzględnić wniosek strony skarżącej. Wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu zależy od oceny sądu, czy istnieją przesłanki uzasadniające takie rozstrzygnięcie. W tym celu konieczne jest jednak przedstawienie przez wnioskodawców konkretnych zdarzeń mających świadczyć o tym, że wykonanie zaskarżonej decyzji faktycznie spowoduje znaczną szkodę (majątkową lub niemajątkową) lub powstanie trudnych do odwrócenia skutków. Twierdzenia te powinny być co najmniej uprawdopodobnione. O ile dana okoliczność z natury swojej może być udokumentowana, to należy przedłożyć stosowne dokumenty. Sąd bowiem musi mieć wiedzę o okolicznościach uzasadniających wstrzymanie wykonania decyzji oraz mieć możliwość zweryfikowania tejże wiedzy. Uprawdopodobnienie okoliczności nie oznacza gołosłownego stwierdzenia przez podmiot na nią się powołujący, że okoliczność ta istnieje (por. postanowienie NSA z 19 września 2014 r., II FZ 1419/14). Pogląd, że to na wnioskodawcy spoczywa obowiązek wykazania okoliczności przemawiających za wstrzymaniem wykonania zaskarżonej decyzji jest niekwestionowany w orzecznictwie sądowoadministracyjnym (por. postanowienia NSA: z 15 stycznia 2015 r., I OZ 1236/14; z 12 września 2014 r., II OZ 920/14; z 11 września 2014 r., I OZ 716/14; z 9 września 2014 r., II GZ 498/14).
Dodać ponadto można, że w odniesieniu do wniosku o wstrzymanie wykonania aktu lub czynności nie ma zastosowania art. 49 P.p.s.a., co oznacza, że w przypadku nieuzasadnienia lub niedostatecznego uzasadnienia wniosku sąd nie ma obowiązku wzywania strony do uzupełnienia lub poprawienia wniosku, zatem inicjatywa dowodowa i odpowiedzialność za skuteczność złożonego wniosku spoczywa w całości na wnioskodawcy. Jeżeli we wniosku o wstrzymanie wykonania aktu lub czynności strona nie wykaże okoliczności uzasadniających stwierdzenie, iż zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków, to nie można tego uznać za brak formalny wniosku, lecz za brak przesłanek ochrony tymczasowej przez sąd, uzasadniający oddalenie wniosku (por. postanowienia NSA: z 5 grudnia 2012 r., II GZ 455/12; z 14 stycznia 2015 r., II OZ 1399/14; z 31 lipca 2013 r., II OSK 1651/13; z 8 kwietnia 2012 r., II GZ 132/12; z 25 sierpnia 2011 r., II OZ 692/11 oraz z 6 listopada 2009 r., II OZ 975/09).
Przenosząc powyższe rozważania na grunt rozpoznawanej sprawy, należy stwierdzić, że skarżący nie wykazał istnienia przesłanek warunkujących skuteczne domaganie się wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji. W ocenie Sądu, złożony w tym zakresie wniosek nie został przez skarżącego poparty argumentacją albo dowodami świadczącymi o tym, że wykonanie zaskarżonej decyzji spowoduje wyrządzenie znacznej szkody lub wywoła skutki trudne do odwrócenia. Za tego rodzaju motywy nie można bowiem uznać zgłaszanych przez skarżącego, niczym nie popartych obaw "zagarnięcia" jego majątku czy "zawłaszczenia" mieszkania przez osoby bliskie, zwłaszcza że zaskarżona w niniejszej sprawie decyzja nie dotyczy umieszczenia skarżącego w domu pomocy społecznej, lecz dotyczy ustalenia opłaty za pobyt w takim domu. Poza tym Sąd miał również na uwadze, że uiszczenie ustalonej opłaty nie wywoła stanu, który byłby nieodwracalny. Jak wywiedziono już wyżej, dla uprawdopodobnienia przesłanek wstrzymania wykonania aktu, o jakich mowa w art. 61 § 3 P.p.s.a., konieczne jest odniesienie się do konkretnych okoliczności, umożliwiających sądowi dokonanie ich oceny, zaś ciężar udowodnienia zaistnienia tych przesłanek spoczywa na wnioskodawcy. Natomiast gołosłowne twierdzenia nie oznaczają uprawdopodobnienia okoliczności uzasadniających zastosowanie instytucji wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji. Sąd nie miał przy tym podstaw do wzywania skarżącego o wykazanie w odpowiedni sposób przesłanek wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji.
Z przedstawionych względów Sąd stwierdził, że brak jest podstaw do uwzględnienia wniosku, stąd orzekł jak w sentencji, na podstawie art. 61 § 3 i 5 P.p.s.a.