Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Elżbieta Naumowicz po rozpoznaniu w dniu 25 marca 2013 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi M. L. na rozkaz personalny Opolskiego Komendanta Wojewódzkiego Policji w Opolu z dnia 23 listopada 2012 r., nr [...] w przedmiocie uposażenia funkcjonariusza Policji postanawia: umorzyć postępowanie.
M. L. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego skargę na rozkaz personalny Opolskiego Komendanta Wojewódzkiego Policji w Opolu z dnia 23 listopada 2012 r., nr [...], w sprawie wyliczenia okresu wysługi lat uwzględnianego przy wyliczaniu uposażenia zasadniczego, domagając się zaliczenia okresu pracy w gospodarstwie rolnym rodziców od 13 lutego 1991 r. do 30 września 1996 r. do okresów pracy uprawniających do nagrody jubileuszowej oraz naliczenia roszczeń z tytułu prawa do uposażenia na trzy lata wstecz.
W odpowiedzi na skargę Opolski Komendant Wojewódzki Policji w Opolu wniósł o umorzenie postępowania, podnosząc, że po otrzymaniu skargi uznał żądania skarżącego w całości w trybie art. 54 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), zwanej dalej P.p.s.a. Wyjaśnił, że rozkazem z dnia 15 stycznia 2013 r., nr [...] (którego kopię dołączył do akt administracyjnych), zmienił zaskarżony rozkaz z dnia 23 listopada 2012 r. i zaliczył M. L. okres pracy w gospodarstwie rolnym rodziców od 13 lutego 1991 r. do 30 września 1996 r. do wysługi lat uwzględnionej przy ustalaniu wzrostu uposażenia zasadniczego oraz do okresów pracy uprawniających do nagrody jubileuszowej, jak również przyznał prawo do wypłaty części uposażenia za okres od 7 września 2009 r. do 7 września 2012 r. z uwzględnieniem wzrostu wysługi lat.
Na wezwanie Sądu skarżący w piśmie z dnia 4 marca 2013 r. oświadczył, że cofa skargę.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 60 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.), zwanej dalej P.p.s.a., skarżący może cofnąć skargę. Cofnięcie to wiąże sąd. Jednakże sąd uzna cofnięcie skargi za niedopuszczalne, jeżeli zmierza ono do obejścia prawa lub spowodowałoby utrzymanie w mocy aktu lub czynności dotkniętych wadą nieważności. W świetle przytoczonego przepisu, skuteczność oświadczenia o cofnięciu skargi, oznaczającego w istocie rezygnację strony z kontynuowania postępowania sądowoadministracyjnego, podlega kontroli sądu administracyjnego.
W myśl art. 161 § 1 pkt 1 P.p.s.a. w razie skutecznego cofnięcia skargi sąd wydaje postanowienie o umorzeniu postępowania. Takie samo postanowienie sąd wydaje wówczas, gdy postępowanie stało się bezprzedmiotowe (art. 161 1 pkt 3 P.p.s.a.). Przyjmuje się, że przyczyny bezprzedmiotowości, skutkujące umorzeniem postępowania sądowoadministracyjnego, obejmują takie przypadki, kiedy w toku postępowania sądowego, a przed wydaniem wyroku przestanie istnieć przedmiot postępowania. Taka sytuacja zaistnieje zwłaszcza wtedy, gdy zaskarżona decyzja zostanie pozbawiona bytu prawnego w nadzwyczajnym wewnątrzadministracyjnym postępowaniu kontrolnym (np. w wyniku stwierdzenia jej nieważności) lub w rezultacie skorzystania przez organ, którego decyzja została zaskarżona, z uprawnień autokontrolnych przewidzianych w art. 54 § 3 P.p.s.a. i uchylenia decyzji (por. T. Woś [w:] T. Woś, H. Krzysiak-Molczyk, M. Romańska: Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Wyd. LexisNexis Warszawa 2011, s. 739). Stosownie do art. 54 § 3 P.p.s.a. organ, którego działanie lub czynność zaskarżono, może w zakresie swojej właściwości uwzględnić skargę w całości do dnia rozpoczęcia rozprawy. Instytucja ta stanowi jedyną na gruncie postępowania sądowoadministracyjnego dopuszczoną przez prawo możliwość podjęcia przez organ władczego rozstrzygnięcia w sprawie, w której wniesiono skargę do sądu. Przepis ten umożliwia organowi administracji weryfikację swojego działania, przy czym akt wydany w wyniku autokontroli musi w całości uwzględniać żądanie strony skarżącej.
W świetle materiału zgromadzonego w sprawie, cofnięcie skargi przez M. L. nie budzi żadnych wątpliwości. W ocenie Sądu, w okolicznościach niniejszej sprawy nie zachodzą też określone w art. 60 P.p.s.a. przesłanki uzasadniające niedopuszczalność cofnięcia skargi, tym bardziej, że doszło do wyeliminowania z porządku prawnego zaskarżonego rozkazu personalnego z dnia 23 listopada 2012 r., nr [...]. Opolski Komendant Wojewódzki Policji w Opolu stosując tryb autokontrolny określony w art. 54 § 3 P.p.s.a. wydał bowiem rozkaz personalny z dnia 15 stycznia 2013 r., nr [...], którym zastąpił zaskarżony akt. Rozkaz ten doręczono skarżącemu, co wynika z jego oświadczenia zawartego w piśmie z 4 marca 2013 r. Jednocześnie skarżący w piśmie tym oświadczył, że cofa wniesioną skargę wobec uznania w całości jego żądań przez organ. W tych okolicznościach należało uznać, że skarżący dokonał skutecznego cofnięcia skargi.
Z uwagi na powyższe, na podstawie art. 161 § 1 pkt 1 i 3 P.p.s.a., orzeczono jak w sentencji.