Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Krzysztof Bogusz (spr.) po rozpoznaniu w dniu 26 października 2010 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi S. S. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Opolu z dnia [...], nr [...] w przedmiocie świadczenia pielęgnacyjnego postanawia: umorzyć postępowanie.
S. S. wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu skargę na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Opolu z dnia [...], nr [...], utrzymującą w mocy decyzję Wójta Gminy R. z dnia [...], nr [...], mocą której odmówiono skarżącej przyznania świadczenia pielęgnacyjnego wnioskowanego z tytułu rezygnacji z zatrudnienia lub innej pracy w związku z opieką nad mężem, J. S. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Opolu po zapoznaniu się z treścią skargi, w trybie art. 54 § 3 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, w całości uwzględniło skargę S. S. i decyzją z dnia [...], nr [...], uchyliło w całości zaskarżoną decyzję oraz decyzję organu pierwszej instancji i przekazało sprawę do ponownego rozpoznania przez ten organ. Postanowieniem z dnia 30 czerwca 2010 r., sygn. akt II SA/Op 346/10 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu zawiesił postępowanie sądowe w przedmiotowej sprawie do czasu uprawomocnienia się decyzji autokontrolnej z dnia [...], nr [...], które następnie podjął postanowieniem z dnia 11 października 2010 r. Po podjęciu przez Sąd zawieszonego postępowania, sprawa S. S. został wpisana pod nową sygnaturą II SA/Op 508/10 i stanowi przedmiot niniejszego postępowania. W piśmie procesowym z dnia 7 października 2010 r., które wpłynęło do Sądu 11 października 2010r. S. S. cofnęła wniesioną skargę jako bezprzedmiotową.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Postępowanie sądowoadministracyjne należało umorzyć. Stosownie do treści art. 60 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), zwanej dalej P.p.s.a., skarżący może cofnąć skargę. Cofnięcie skargi wiąże sąd, który jednak uzna cofnięcie za niedopuszczalne, jeżeli zmierza ono do obejścia prawa lub spowodowałoby utrzymanie w mocy aktu lub czynności dotkniętych wadą nieważności. Cofnięcie skargi należy zatem do czynności dyspozycyjnych strony i jest niedopuszczalne jedynie wówczas, gdy może wywołać skutki, o których mowa w powołanym przepisie. Na zasadzie art. 161 § 1 pkt 1 P.p.s.a. skuteczne cofnięcie skargi skutkuje umorzeniem postępowania. W rozpoznawanej sprawie czynność procesowa skarżącej polegająca na cofnięciu skargi nie zmierza do obejścia prawa. Uchylenie decyzją wydaną w trybie art. 54 § 3 P.p.s.a. decyzji zaskarżonej powoduje tym bardziej, że nie ma obawy o pozostawienie w obrocie aktu obarczonego nieważnością. Dlatego nie występują w sprawie przesłanki nakazujące uznanie czynności cofnięcia skargi za bezskuteczną. W świetle powyższego, zgodnie z przepisem art. 161 § 1 pkt 1 oraz § 2 w zw. z art. 60 P.p.s.a, należało postanowić jak w sentencji.