Termin, o którym mowa w art. 53 § 1 P.p.s.a. jest terminem ustawowym i w przypadku jego uchybienia dopuszczalne jest jego przywrócenie na wniosek strony. W sytuacji zatem, gdy strona uchybiła terminowi do złożenia skargi skuteczne jej wniesienie i nadanie sprawie dalszego biegu jest uzależnione od złożenia przez nią lub jej pełnomocnika, w terminie przewidzianym w art. 87 § P.p.s.a., wniosku o przywrócenie terminu do wniesienia skargi i uwzględnieniu tego wniosku przez Sąd. Stosownie bowiem do art. 86 § 1 P.p.s.a., jeżeli strona nie dokonała w terminie czynności w postępowaniu sądowym bez swojej winy, sąd na jej wniosek postanowi o przywróceniu terminu. Postanowienie o przywróceniu terminu może być wydane na posiedzeniu niejawnym. Wniosek o przywrócenie terminu, musi być jednakże złożony do sądu, w którym czynność miała być dokonana, w terminie 7 dni od czasu ustania przyczyny uchybienia terminu, a w piśmie tym należy uprawdopodobnić okoliczności wskazujące na brak winy w uchybieniu terminu, równocześnie z wnioskiem strona powinna dokonać czynności, której nie dokonała w terminie (art. 87 § 1, § 2, § 4 P.p.s.a).
Zauważyć w tym miejscu trzeba, że wprawdzie ustanowienie pełnomocnika z urzędu na etapie wnoszenia skargi do sądu, nie wpływa na bieg terminu do wniesienia tej skargi, to jednak fakt ten może być jedną z podstaw wniosku o przywrócenie terminu do dokonania tej czynności. Wyznaczenie pełnomocnika z urzędu nie oznacza bowiem możliwości podjęcia przez niego natychmiastowego działania w imieniu strony. Dlatego przy ocenie, czy wniosek o przywrócenie terminu został złożony w terminie, istotne jest ustalenie, kiedy pełnomocnik miał realną możliwość jego sporządzenia. Możliwość ta wyznacza bowiem czas ustania przyczyny uchybienia terminowi. W konsekwencji uznaje się, że w wypadku ustanowienia pełnomocnika w trybie art. 244 P.p.s.a dniem, w którym ustała przyczyna uchybienia terminu do wniesienia skargi jest dzień, w którym pełnomocnik z urzędu miał rzeczywistą możliwość wniesienia skargi po zapoznaniu się z aktami sprawy, jednak nie później niż dzień upływu trzydziestu dni od dnia zawiadomienia go o wyznaczeniu do występowania w sprawie (por. postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 14 maja 2009 r. sygn. akt II FZ 125/09, LEX nr 564223; z dnia 8 czerwca 2006 r., sygn. akt I FZ 198/06, niepubl., z dnia 15 marca 2007 r., sygn. akt II FZ 47/07, niepubl., z dnia 11 października 2011 r., sygn. akt II FZ 570/11; podobne stanowisko zajął Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 17 lutego 2009 r., sygn. akt III CZP 117/08).
W ocenie Sądu, przywołane powyżej okoliczności sprawy pozwalają na przyjęcie, że pełnomocnik z urzędu zachował termin do złożenia wniosku o przywrócenie terminu do wniesienia skargi oraz jej złożenia. Pismo Okręgowej Rady Adwokackiej w Opolu, informujące tut. Sąd o wyznaczeniu adwokat E. P. pełnomocnikiem z urzędu, pochodzi z dnia 30 października 2017 r. i wpłynęło do tut. Sądu w dniu 9 listopada 2017 r. Z oświadczenia pełnomocnika wynika natomiast, że o fakcie wyznaczenia pełnomocnikiem z urzędu dla T. R. powziął informację w dniu 15 listopada 2017 r. Zatem złożenie wniosku o przywrócenie terminu w dniu 22 listopada 2017 r., czyli w terminie trzydziestu dni od dnia dowiedzenia się o okoliczności wyznaczenia na pełnomocnika z urzędu oznacza, że termin, o którym mowa w art. 87 § 1 P.p.s.a. został zachowany.
Zdaniem Sądu, na podstawie okoliczności sprawy należy stwierdzić, że przedstawiona przez pełnomocnika skarżącego argumentacja stanowi pozytywną przesłankę pozwalającą na przywrócenie uchybionego terminu. Ponadto w kwestii przywrócenia terminu istotne znaczenie ma także zachowanie się samego skarżącego, który bez zbędnej zwłoki, zwrócił się do Sądu o wyznaczenie profesjonalnego pełnomocnika w celu udzielenia pomocy we wniesieniu skargi.
Reasumując, złożony przez pełnomocnika wniosek o przywrócenie terminu do wniesienia skargi podlegał uwzględnieniu, o czym tutejszy Sąd działając na zasadzie art. 86 § 1 P.p.s.a, orzekł w sentencji.