Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie następującym: Przewodniczący sędzia NSA Roman Ciąglewicz - spr. po rozpoznaniu w dniu 5 kwietnia 2004 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi R. M. na decyzję Starosty [...] z dnia [...], nr [...] w przedmiocie rodziny zastępczej POSTANAWIA odrzucić skargę.
W sprawie odpłatności R. M. za pobyt dziecka M. w rodzinie zastępczej Samorządowe Kolegium Odwoławcze w O., w dniu 7 sierpnia 2004 r., wydało decyzję nr [...], uchylającą decyzję Starosty [...] z dnia 10 czerwca 2004 r., nr [...] oraz przekazującą sprawę organowi I instancji do ponownego rozpatrzenia. Organ I instancji ponownie rozstrzygnął sprawę w dniu [...], decyzją nr [...]. R. M. nie wniosła odwołania od decyzji I instancji. Zauważyć trzeba, iż decyzja ta zawierała prawidłowe pouczenie o sposobie i terminie wniesienia odwołania. Po otrzymaniu upomnienia zawierającego wezwanie do uiszczenia odpłatności za pobyt syna M. w rodzinie zastępczej, R. M. wniosła skargę na decyzję Starosty z dnia [...]. Skarżąca przyznała w skardze, iż od zaskarżonej decyzji nie wniosła odwołania. Jako przyczynę nie wniesienia odwołania podała chorobę.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył co następuje:
skargę należało odrzucić. Zgodnie z art. 52 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270), skargę można wnieść po wyczerpaniu środków zaskarżenia, jeżeli służyły one skarżącemu w postępowaniu przed organem właściwym w sprawie. Warto odnotować, że taki sam wymóg obowiązywał w dacie wydania zaskarżonej decyzji I instancji, z mocy obowiązującego wówczas przepisu art. 34 ust. 1 ustawy o NSA. Od decyzji Starosty wydanych na podstawie art. 33j ust. 1 ustawy z dnia 29 listopada 1990 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 1998 r. Nr 64, poz. 414 ze zm.) przysługuje odwołanie. Wynika to z przepisów art. 127 § 1 kpa w związku z art. 33j ust. 1 oraz art. 36 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej. Tak więc skarga na decyzję Starosty ustalającą odpłatność za pobyt dziecka w rodzinie zastępczej, jako skarga na akt I instancji, była niedopuszczalna. Przy tej ocenie nie mają znaczenia przyczyny dla których strona nie wniosła odwołania. O ile skarżąca, bez własnej winy, nie mogła wnieść odwołania w terminie, przysługiwał jej środek przewidziany w art. 58 § 1 kpa (prośba o przywrócenie terminu), a nie skarga do Sądu.
Wobec powyższego należało, na mocy art. 58 § 1 pkt 6 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzec jak w sentencji.