Starszy referendarz sądowy w Wojewódzkim Sądzie Administracyjnym w Opolu Violetta Radecka po rozpoznaniu w dniu 16 lutego 2017 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku H. C. o przyznanie prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych w sprawie ze skargi H. C. na decyzję Wojewody Opolskiego z dnia 9 grudnia 2016 r., nr [...] w przedmiocie uchylenia, po wznowieniu postępowania, decyzji o przyznaniu prawa do stypendiów oraz utracie statusu osoby bezrobotnej i umorzenia postępowań w tym przedmiocie postanawia: umorzyć postępowanie wszczęte wnioskiem o zwolnienie od kosztów sądowych.
H. C. wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu skargę na decyzję Wojewody Opolskiego z dnia 9 grudnia 2016 r., nr [...], dotyczącą m.in. uchylenia rozstrzygnięć w zakresie przyznania prawa do stypendium w okresie odbywania stażu i utraty statusu osoby bezrobotnej. W skardze, a także na urzędowym formularzu, skarżąca zawarła wniosek o zwolnienie od kosztów sądowych w całości.
Działając na podstawie art. 258 § 2 pkt 7 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2016 r., poz. 718 ze zm.) - zwanej dalej w skrócie: "P.p.s.a." zważono, co następuje:
postępowanie o przyznanie prawa pomocy wszczęte na skutek wniosku H. C. o przyznanie prawa pomocy w zakresie częściowym, polegającym na zwolnieniu od kosztów sądowych w całości, należało umorzyć.
W procesie sądowoadministracyjnym, regulowanym przepisami P.p.s.a. istnieje obowiązek fiskalny uiszczania kosztów sądowych. Zasadą w tym procesie jest bowiem, stosownie do art. 199 P.p.s.a., ponoszenie przez strony kosztów postępowania związanego ze swoim udziałem w sprawie. Przepisy regulujące procedurę sądowoadministracyjną przewidują jednakże pomoc dla osób, które ubiegają się o ochronę swoich interesów przed sądem administracyjnym. W tym właśnie celu ustawodawca przewidział dwa rodzaje zwolnień od kosztów sądowych - zwolnienie z mocy ustawy i zwolnienie przyznane przez sąd. Zwolnienia ustawowe zostały katalogowo wymienione w art. 239 P.p.s.a. i są podyktowane względami społecznymi, a wśród spraw mających do nich zastosowanie, znalazły się m.in. sprawy ze skarg z zakresu pomocy społecznej, czy bezrobocia (por. komentarz do art. 239 P.p.s.a. H. Knysiak-Molczyk, LEX 2013).
Z uwagi właśnie na przedmiot niniejszej sprawy związany ze statusem bezrobotnego, H. C. jako skarżąca, jest ustawowo zwolniona od uiszczania kosztów sądowych. Zgodnie bowiem z przywołanym art. 239 § 1 pkt 1 lit. b P.p.s.a., strona skarżąca działanie lub bezczynność organu w sprawach dotyczących statusu bezrobotnego, zasiłków oraz innych należności i uprawnień przysługujących osobie bezrobotnej, nie ma obowiązku uiszczenia kosztów sądowych.
Z tych względów, postępowanie z wniosku skarżącej o zwolnienie od kosztów sądowych jest bezprzedmiotowe, a orzekanie w sprawie stało się zbędne i podlegało umorzeniu na zasadzie art. 249a P.p.s.a. Zgodnie z tym przepisem, jeżeli strona cofnie wniosek lub rozpoznanie wniosku stało się zbędne, postępowanie w sprawie przyznania prawa pomocy umarza się.
Mając na względzie powyższe, referendarz działając na zasadzie art. 249a P.p.s.a. w związku z art. 258 § 2 pkt 7 P.p.s.a., orzekł jak w sentencji.