Tym samym przyjąć należy, że w postępowaniu przed Sądem pełnomocnik w istocie nie podjął czynności, które stanowią faktyczne udzielenie stronie skarżącej pomocy prawnej. Za świadczenie takiej pomocy prawnej nie może być uznane samo przejrzenie akt sprawy, czy też listowne zwrócenie się do skarżącej o skontaktowanie się z pełnomocnikiem, w celu spotkania się i doprecyzowania stanowiska w sprawie, bez podjęcia jakichkolwiek dalszych czynności procesowych.
Referendarz sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu - Katarzyna Witkowicz-Grochowska po rozpoznaniu w dniu 16 maja 2016r. na posiedzeniu niejawnym wniosku adwokata M.S. o przyznanie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu w sprawie ze skargi K. K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] listopada 2015r. Nr [...] w przedmiocie nienależnie pobranego specjalnego zasiłku opiekuńczego postanawia oddalić wniosek. /-/ K. Witkowicz-Grochowska
Postanowieniem referendarza sądowego Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 01 marca 2016 r. przyznano skarżącej prawo pomocy w zakresie obejmującym zwolnienie od kosztów sądowych i ustanowienie adwokata.
Pismem z dnia 04 kwietnia 2016 r. Okręgowa Rada Adwokacka poinformowała, że pełnomocnikiem skarżącej został wyznaczony adwokat M. S. W dniu 13 kwietnia 2016 r. do Sądu wpłynęło pismo Okręgowej Rady Adwokackiej z informacją, że na wniosek skarżącej, w miejsce dotychczasowego pełnomocnika z urzędu, wyznaczono innego - adw. K. C.
W dniu 22 kwietnia 2016r. adw. M. S. złożył w Biurze Podawczym Sądu pismo, w którym wniósł o przyznanie na jego rzecz kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu, albowiem koszty te nie zostały uiszczone nawet w części. Pełnomocnik oświadczył, że po poinformowaniu go o wyznaczeniu pełnomocnikiem z urzędu, osobiście zapoznał się aktami sprawy, jak i skontaktował się niezwłocznie z klientką w celu ustalenia terminu konferencji, na której miał omówić stanowisko w sprawie. Wobec powyższego od momentu wyznaczenia go pełnomocnikiem z urzędu do czasu zwolnienia z tego obowiązku wywiązywał się ze wszystkich ciążących na nim obowiązków. Do wniosku dołączył kserokopię pisma skierowanego do skarżącej z prośbą o kontakt w celu uzgodnienia konferencji w sprawie wraz z potwierdzeniem nadania pisma w urzędzie pocztowym.
Stosownie do art. 250 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm., dalej "p.p.s.a.") wyznaczony w ramach przyznanego prawa pomocy pełnomocnik procesowy otrzymuje wynagrodzenie odpowiednio według zasad określonych w przepisach o opłatach za czynności adwokatów, radców prawnych, doradców podatkowych albo rzeczników patentowych w zakresie ponoszenia kosztów nieopłaconej pomocy prawnej oraz zwrotu niezbędnych i udokumentowanych wydatków. Przepis ten, w zakresie dotyczącym zasad przyznawania tego wynagrodzenia, nie zawiera uregulowania pełnego, lecz odsyła do zasad określonych, w przypadku adwokatów, w przepisach mającego zastosowanie w niniejszej sprawie, rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. z 2015 r. poz. 1801).
W myśl § 2 ust. 1 tego rozporządzenia zasądzając opłatę za czynności adwokata z tytułu zastępstwa prawnego w sprawach, sąd bierze pod uwagę niezbędny nakład pracy adwokata, a także charakter sprawy i wkład pracy adwokata w przyczynienie się do jej wyjaśnienia i rozstrzygnięcia.
W orzecznictwie sądów administracyjnych i literaturze przedmiotu z treści wskazanych przepisów wywodzi się, że przepisy te nie nakładają obowiązku uwzględnienia każdego wniosku o przyznanie wynagrodzenia za zastępstwo prawne wykonane na zasadzie prawa pomocy. Wniosek ten podlega ocenie pod kątem jakości usług świadczonych w ramach prawa pomocy i ich wpływu na sytuację procesową strony. Przyznanie takiego wynagrodzenia pełnomocnikowi ustanowionemu na podstawie art. 244 p.p.s.a., oznacza obciążenie Skarbu Państwa ciężarem finansowym z nim związanym. Stąd też, Sąd jako dysponent środków publicznych, odpowiada za zasadność i legalność ich wydatkowania. Oznacza to uprawnienie i obowiązek Sądu ustalenia, czy pomoc prawna rzeczywiście została udzielona. Tylko w takiej sytuacji dopuszczalne jest pozytywne orzeczenie w przedmiocie wniosku pełnomocnika z urzędu o przyznanie wynagrodzenia.