Referendarz sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu - Katarzyna Witkowicz-Grochowska po rozpoznaniu w dniu 22 stycznia 2016r. na posiedzeniu niejawnym wniosku adwokata M. B. o przyznanie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu w sprawie ze skargi A. G. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] października 2014r. Nr [...] w przedmiocie zasiłku celowego postanawia oddalić wniosek. /-/ K. Witkowicz-Grochowska
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w wyroku z 7 maja 2015r. oddalił skargę A. G. Okręgowa Rada Adwokacka dnia 03 sierpnia 2015r. wyznaczyła w ramach prawa pomocy pełnomocnika do reprezentowania skarżącego w osobie adw. M. B.
W dniu 2 października 2015r. pełnomocnik złożyła skargę kasacyjną od powyższego wyroku. W skardze kasacyjnej zawarła wniosek o przyznanie kosztów sądowych udzielonej pomocy prawnej świadczonej z urzędu, albowiem nie zostały one pokryte w całości, ani w części.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu postanowieniem z 15 października 2015r. odrzucił skargę kasacyjną.
Pełnomocnik wniosła w imieniu skarżącego zażalenie na powyższe postanowienie Sądu z 15 października 2015r. Nie zawarła wniosku o zwrot kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu, nieopłaconej nawet w części.
Postanowieniem z 08 stycznia 2016r. Naczelny Sąd Administracyjny oddalił zażalenie.
Zgodnie z art. 250 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012r., poz. 270), dalej "p.p.s.a." wyznaczony adwokat otrzymuje wynagrodzenie odpowiednio według zasad określonych w przepisach o opłatach za czynności adwokatów w zakresie ponoszenia kosztów nieopłaconej pomocy prawnej oraz zwrotu niezbędnych i udokumentowanych wydatków. Przepisy rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz.U. z 2013r. poz. 461) normują badaną materię w ten sposób, że pełnomocnikowi z urzędu należy się wynagrodzenie za reprezentowanie strony w postępowaniu sądowoadministracyjnym za każdą instancję oddzielnie.
W tym miejscu wskazać należy, że zgodnie z §22 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz.U. z 2015r. poz. 1801) do spraw wszczętych i niezakończonych przed dniem wejścia w życie powyższego rozporządzenia stosuje się przepisy dotychczasowe do czasu zakończenia postępowania w danej instancji.
Wynagrodzenie należy się co do zasady za całokształt działań pełnomocnika, które doprowadzą do wydania orzeczenia kończącego postępowanie w sprawie w danej instancji. W przypadku reprezentowania strony przed II instancją pełnomocnikowi należą się koszty udzielonej pomocy prawnej za czynności wymienione w katalogu §18 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia.
W orzecznictwie sądów administracyjnych dominuje pogląd, zgodnie z którym pełnomocnik ustanowiony z urzędu otrzymuje wynagrodzenie za faktycznie udzieloną pomoc prawną, przy czym udzielenie pomocy prawnej przez pełnomocnika z urzędu powinno zmierzać bezpośrednio do poprawy lub ochrony sytuacji prawnej osoby, której pomoc jest udzielana (por. np. postanowienia NSA: z dnia 15 kwietnia 2010 r., sygn. akt II OZ 321/10, z dnia 17 września 2012 r., sygn. akt II FZ 727/12).
Działający w sprawie pełnomocnik wniósł skargę kasacyjną, która została prawomocnie odrzucona, zatem nie została skutecznie wniesiona. Zgodnie z § 18 ust. 1 pkt 2 lit. b) rozporządzenia adwokatowi należy się wynagrodzenie za sporządzenie i wniesienie skargi kasacyjnej. Spójnik koniunkcji wskazuje, że opłata przysługuje tylko wówczas, gdy sporządzenie skargi kasacyjnej połączone jest z jej wniesieniem. Prawomocne odrzucenie skargi kasacyjnej nie pozwala przyjąć, że czynność procesowa, której pełnomocnik zamierzał dokonać, została faktycznie zrealizowana. Podjęte przez pełnomocnika działania nie wywołały żadnych skutków, nie mogą zostać uznane za faktycznie udzieloną pomoc prawną w postępowaniu kasacyjnym. Skoro zaś nie sposób stwierdzić, aby pomoc prawna była skarżącemu rzeczywiście udzielona, niewątpliwie brak podstaw do przyznania w tym zakresie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej skarżącemu z urzędu.
W treści §18 ust. 1 pkt 2 lit. d) rozporządzenia wskazano stawki minimalne wynagrodzenia pełnomocnika w II instancji w postępowaniu zażaleniowym w kwocie 120 zł. Mając powyższe na uwadze, działaniem podjętym przez pełnomocnika w imieniu skarżącego, za które przysługuje wynagrodzenie było skuteczne złożenie jednie zażalenia na postanowienie Sądu I instancji. Powyższy środek odwoławczy nie zawierał jednak wniosku o zasądzenie kosztów pomocy prawnej udzielonej skarżącemu z urzędu i nieopłaconej nawet w części. Z uwagi na treść §18 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia, który przewiduje wynagrodzenie za poszczególne czynności przed II instancją, m.in. oddzielnie za sporządzenie, wniesienie skargi kasacyjnej i oddzielnie w postępowaniu zażaleniowym przyjąć należy, że i wniosek o zasądzenie tych kosztów powinien być zawarty w każdym z tych środków odwoławczych oddzielnie.
Skoro pełnomocnik w zażaleniu z 30 października 2015r. nie zawarła wniosku o przyznanie kosztów pomocy prawnej brak podstaw do rozpoznania sprawy o przyznanie wynagrodzenia w postępowaniu zażaleniowym.
W tym stanie rzeczy, w niniejszej sprawie, brak było podstaw do przyznania adwokatowi kosztów pomocy prawnej, co skutkowało oddaleniem wniosku.
Mając powyższe na względzie na podstawie art. 258 §2 pkt 8 p.p.s.a. w związku z art. 250 p.p.s.a., §20 i §18 ust. 1 pkt 2 lit. b) i d) rozporządzenia orzeczono, jak w postanowieniu.
/-/ K. Witkowicz-Grochowska