W myśl art. 26 ust. 3 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym /Dz.U. 1996 nr 13 poz. 74 ze zm./ burmistrz jest przewodniczącym zarządu w gminie, upoważnionym do wydawania decyzji w indywidualnych sprawach z zakresu administracji publicznej /art. 39 ust. 1 cyt. ustawy/. W związku z tym należy przyjąć, iż skarga pochodzi od organu powołanego do wydania decyzji. Żaden jednak przepis prawa nie daje takiemu organowi statusu podmiotu uprawnionego do wniesienia skargi, w sprawie w której wydał decyzję jako organ I instancji.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu w dniu 21 września 2000 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi Zarządu Miejskiego w K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia 4 sierpnia 2000 r. (...) w przedmiocie usunięcia drzew postanawia - odrzucić skargę.
Zgodnie z art. 33 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ Sąd wszczyna postępowanie na podstawie skargi wniesionej przez uprawniony podmiot to jest taki, który wywodzi swoje uprawnienia do zaskarżenia aktu administracyjnego z konkretnej normy prawnej.
W myśl art. 26 ust. 3 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym /Dz.U. 1996 nr 13 poz. 74 ze zm./ burmistrz jest przewodniczącym zarządu w gminie, upoważnionym do wydawania decyzji w indywidualnych sprawach z zakresu administracji publicznej /art. 39 ust. 1 cyt. ustawy/. W związku z tym należy przyjąć, iż skarga pochodzi od organu powołanego do wydania decyzji. Żaden jednak przepis prawa nie daje takiemu organowi statusu podmiotu uprawnionego do wniesienia skargi, w sprawie w której wydał decyzję jako organ I instancji.
W związku z powyższym, skarga jako niedopuszczalna, podlega odrzuceniu na podstawie art. 27 ust. 2 ustawy o Naczelnym Sądzie Administracyjnym.