Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Tomasz Świstak po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 6 kwietnia 2017 r. wniosku skarżącego o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji w sprawie ze skargi S. D. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] stycznia 2017 r. nr [...] w przedmiocie określenia dopuszczalnego poziomu hałasu postanawia odmówić wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji. /-/ Tomasz Świstak
Pismem z dnia [...] lutego 2017 r. S. D. wniósł do tutejszego Sądu skargę na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] stycznia 2017 r., nr [...] w przedmiocie określenia dopuszczalnego poziomu hałasu przenikającego do chronionego środowiska zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej z terenu zakładu Produkcji F. i O. F. "F." położonego przy ul. W. [...] w B. .
W skardze zawarto wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji, lecz nie wskazano jakichkolwiek motywów wniosku.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu zważył, co następuje.
Zgodnie z zasadą wynikającą z art. 61 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2016 r., poz. 718, ze zm., dalej: P.p.s.a.), wniesienie skargi nie wstrzymuje wykonania aktu lub czynności będących jej przedmiotem. Natomiast stosownie do treści art. 61 § 3 P.p.s.a., po przekazaniu sądowi skargi, sąd może na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania w całości lub części aktu lub czynności, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków.
Sąd rozpoznając wniosek w oparciu o treść przywołanego art. 61 § 3 P.p.s.a. jest związany zamkniętym katalogiem przesłanek pozytywnych, do których ustawa zalicza: niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody oraz spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. O trudnych do odwrócenia skutkach zaskarżonego aktu lub czynności mówić można tylko w odniesieniu do takich prawnych lub faktycznych ich następstw, które raz zaistniałe powodują istotną lub trwałą zmianę rzeczywistości, przy czym powrót do stanu poprzedniego może nastąpić tylko po dłuższym czasie lub przy stosunkowo dużym nakładzie sił i środków. Z kolei niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody oznacza taką szkodę, zarówno majątkową jak i niemajątkową, która nie będzie mogła być wynagrodzona przez późniejszy zwrot spełnionego świadczenia lub wyegzekwowanego świadczenia, ani też nie będzie możliwe przywrócenie rzeczy do stanu poprzedniego (por. postanowienie NSA z dnia 20 grudnia 2004 r., sygn. akt GZ 138/04, dostępne na stronie internetowej: http://orzeczenia.nsa.gov.pl).
Z powyższych względów, wstrzymanie wykonania decyzji nie może nastąpić automatycznie z uwagi na złożenie wniosku. Naczelny Sąd Administracyjny w postanowieniu z dnia 31 marca 2005 r. (sygn. akt II OZ 155/05, dostępne j.w.), stwierdził, że w sprawie z wniosku o wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu, sąd z urzędu ma obowiązek uwzględnić wszelkie okoliczności. Oznacza to wzięcie pod uwagę nie tylko argumentów natury prawnej, ale też okoliczności faktycznych sprawy. Sąd musi zatem dokonać oceny, czy podane przez stronę okoliczności w istocie wskazują na niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. W tym celu strona skarżąca powinna tak określić ewentualną szkodę i wskazać na skutki, które trudno będzie odwrócić, by Sąd mógł stwierdzić, w oparciu o konkretne dane, że jej wielkość może być znaczna, a skutki wykonania decyzji istotnie trudne do odwrócenia. W orzecznictwie zapadłym na tle tego przepisu podkreśla się jednocześnie, że argumentacja przedstawiona na poparcie wniosku powinna być spójna, poparta faktami oraz ewentualnie odnoszącymi się do nich dowodami, które uzasadniają wstrzymanie. Wymaga również podkreślenia, że ogólnikowe twierdzenia wyrażane przez stronę skarżącą, pozbawione szerszego uzasadnienia i stosownych wyliczeń, nie mogą stanowić podstawy do orzeczenia przez Sąd o wstrzymaniu wykonania zaskarżonego aktu (por. postanowienie NSA w Warszawie z dnia 12 września 2014 r., sygn. akt I FZ 332/14, LEX nr 1503379).