Wniosek w przedmiocie opłaty adiacenckiej
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Jakub Zieliński po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 22 maja 2014 r. wniosku J. M. i K.M. o przywrócenie terminu do wniesienia uzupełnienia braków formalnych skargi w sprawie ze skargi J.M. i K. M. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w P. z dnia [...] 2013 r. nr [...] w przedmiocie opłaty adiacenckiej postanawia 1. odmówić J. M. przywrócenia terminu do uzupełnienia braków formalnych skargi; 2. odrzucić wniosek K.M. o przywrócenie terminu do uzupełnienia braków formalnych skargi. /-/ J. Zieliński

Uzasadnienie strona 1/2

W wykonaniu zarządzenia Przewodniczącego Wydziału II tut. Sądu pismami z dnia 17 kwietnia 2014 r. wezwano J. M. i K. M. do uzupełnienia braków formalnych ich skargi z dnia 16 marca 2014 r. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w P. z dnia [...] 2013 r. nr [...] w przedmiocie opłaty adiacenckiej poprzez nadesłanie w terminie 7 dni, dwóch odpisów skargi. Pouczono jednocześnie strony, iż wykonanie zarządzenia przez któregokolwiek ze skarżących zwalnia pozostałe osoby z obowiązku jego wykonania.

Powyższe wezwanie zostało doręczone do rak własnych J. M. w dniu 5 maja 2014 r. Z kolei wezwanie adresowane do K. M. zostało zwrócone przez Pocztę Polska jako niedoręczone adresatowi mimo podwójnego zawiadomienia o przesyłce.

Zarządzeniem Sądu z dnia 12 maja 2014 r. uznano na podstawie art. 73 § 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm. - dalej: p.p.s.a.) , iż ww. przesyłka adresowana do K.M. została doręczona z dniem 7 maja 2014 r.

W dniu 13 maja 2014 r. J. M. i K. M. złożyli wniosek o przywrócenie terminu do uzupełnia braków formalnych skargi składając jednocześnie dwa odpisy skargi.

W uzasadnieniu wniosku skarżący podnieśli, iż uchybienie terminowi do uzupełnienia braków formalnych skargi spowodowane było brakiem doświadczenia w postępowaniu sądowym i koniecznością uzupełnienia wiedzy dotyczącej tego postępowania. Ponadto podnieśli, iż K. M. zaplanował uzupełnienie braków na dzień 12 maja 2014 r. niemniej obowiązki (szkolenie) uniemożliwiło mu dokonanie tej czynności w tym dniu.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu zważył, co następuje.

Stosownie do treści art. 86 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270 - dalej: "p.p.s.a.") jeżeli strona nie dokonała w terminie czynności w postępowaniu sądowym bez swojej winy, sąd na jej wniosek postanowi przywrócenie terminu. Zgodnie zaś z art. 87 § 1 p.p.s.a., pismo z wnioskiem o przywrócenie terminu wnosi się do sądu, w którym czynność miała być dokonana, w ciągu siedmiu dni od czasu ustania przyczyny uchybienia terminu. Z przepisów tych wynika, że wniosek o przywrócenie terminu składa się dopiero po tym, jak strona mu uchybiła (nie dokonała czynności w terminie).

W pierwszej kolejności odnieść się należy do wniosku J.M. Z akt sprawy wynika, iż uchybiła ona terminowi do uzupełnienia braków formalnych skargi bowiem w jej przypadku termin ten upłynął z dniem 12 maja 2014 r.

W ocenie Sąd wskazane we wniosku okoliczności nie uprawdopodobniają braku winy J. M. w uchybieniu do uzupełnienia braków formalnych skargi.

W doktrynie dominuje pogląd, że przywrócenie terminu nie jest dopuszczalne, gdy strona dopuściła się choćby lekkiego niedbalstwa. O braku winy w niedopełnieniu obowiązku można mówić tylko w przypadku uprawdopodobnienia, że dopełnienie obowiązku stało się niemożliwe z powodu przeszkody nie do przezwyciężenia, czyli gdy strona nie mogła przeszkody usunąć, nawet przy użyciu największego w danych warunkach wysiłku. Do okoliczności faktycznych uzasadniających brak winy w uchybieniu terminu przez zainteresowanego zalicza się np. przerwy w komunikacji, nagłą chorobę, która nie pozwoliła na wyręczenie się inną osobą, powódź, pożar (por. B. Adamiak, J. Borkowski, Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz. Wydawnictwo C.H. Beck, Warszawa 2004, str. 329).

Strona 1/2