,Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu Wydział II w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Tomasz Świstak po rozpoznaniu w dniu 2 grudnia 2010 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku J. C. o przywrócenie terminu do wniesienia zażalenia na postanowienia z dnia 26 sierpnia 2010 r. o odrzuceniu sprzeciwu w sprawie ze skargi J.C. prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą [...] - J. C. w G. na decyzje Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] 2009 r., nr [...] , nr [...] i nr [...] w przedmiocie cofnięcia zezwoleń na sprzedaż napojów alkoholowych postanawia: odmówić przywrócenia terminu do wniesienia zażalenia. /-/ T. Świstak
W dniu 24 listopada 2010 r. do tutejszego Sądu wpłynął wniosek J.C. (nadany w urzędzie Pocztowym we W. w dniu 22 listopada 2010 r.) o przywrócenie terminu do złożenia zażalenia na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego Poznaniu z dnia 26 sierpnia 2010 r. w przedmiocie odrzucenia sprzeciwu od wezwania do wykonania zarządzeń z dnia 4 lutego 2010 r. dotyczącego uiszczenia wpisów sądowych od skarg.
Skarżący wskazał, iż postanowienie to otrzymał od pracownika, który dokonał jego odbioru dopiero w dniu 15 listopada 2010 r.
Podnosząc powyższe J. C. wniósł również o uchylenie postanowienia z 26 sierpnia 2010 r. wskazując, iż w jego opinii połączone sprawy dotyczące tego samego przedmiotu powinny być rozpoznane wspólne i dlatego też powinna zostać pobrana jedna opłata sądowa. Niejednoznaczne wskazanie obowiązku uiszczenia opłaty od trzech spraw, oraz brak przepisów technicznych doprowadziły w ocenie J. C.do utraty przez niego możliwości skutecznej obrony jego praw i interesów.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje.
Stosownie do treści art. 87 i 88 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm. - dalej p.p.s.a.) Sąd przywróci uchybiony termin jeżeli zostaną łącznie spełnione następujące przesłanki:
1. strona wystąpi z wnioskiem o przywrócenie terminu,
2. wniosek ten zostanie wniesiony w ciągu siedmiu dni od dnia ustania przyczyny uchybienia terminu,
3. jednocześnie z wniesieniem wniosku zostanie dopełniona czynność, dla której określony był termin,
4. we wniosku zostaną uprawdopodobnione okoliczności wskazujące na brak winy w uchybieniu terminu,
5. powstaną ujemne dla strony skutki w zakresie postępowania sądowego.
Biorąc powyższe pod uwagę, w ocenie Sądu wniosek J. C. nie zasługuje na uwzględnienie.
W pierwszej kolejności należy zauważyć, iż jakkolwiek pismo skarżącego z dnia 18 listopada 2010 r. zostało zatytułowane wniosek o przywrócenie terminu do złożenia środka zaskarżenia to z jego treści wynika, że należy je traktować również jako zażalenie na postanowienie Sądu z dnia 26 sierpnia 2010 r. w sprawie II SA/Po 67/10. Tym samy trzeba uznać, iż spełniony został warunek jednoczesnego z dokonania czynności, dla której określony był termin.
Jednakże zdaniem Sądu J.C. nie uprawdopodobnił w jakikolwiek sposób braku winy w uchybieniu terminu.
Przepisy art. 86 § 1 p.p.s.a. oraz art. 87 § 1 p.p.s.a. stanowiąc o tej przesłance nie określają, według jakich kryteriów należy oceniać zachowanie strony ubiegającej się o przywrócenie terminu. Ocena ta została pozostawiona uznaniu sądu, który badając wystąpienie braku winy w uchybieniu terminu powinien dokonywać ocen z wykorzystaniem wszystkich okoliczności sprawy, w sposób uwzględniający obiektywny miernik staranności, jakiej można wymagać od strony dbającej należycie o swoje interesy (por. wyrok NSA z dnia 11 sierpnia 1999 r., sygn. akt I SA/Gd 745/98, LEX nr 42023).
W doktrynie dominuje pogląd, że przywrócenie terminu nie jest dopuszczalne, gdy strona dopuściła się choćby lekkiego niedbalstwa. O braku winy w niedopełnieniu obowiązku można mówić tylko w przypadku stwierdzenia, że dopełnienie obowiązku stało się niemożliwe z powodu przeszkody nie do przezwyciężenia, czyli gdy strona nie mogła przeszkody usunąć, nawet przy użyciu największego w danych warunkach wysiłku. Do okoliczności faktycznych uzasadniających brak winy w uchybieniu terminu przez zainteresowanego zalicza się np. przerwy w komunikacji, nagłą chorobę, która nie pozwoliła na wyręczenie się inną osobą, powódź, pożar (por. B. Adamiak, J. Borkowski, Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz. Wydawnictwo C.H. Beck, Warszawa 2004, str. 329).