Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu Wydział II w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Tomasz Świstak po rozpoznaniu w dniu 15 lipca 2010 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi Z. D. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie określenia warunków zabudowy postanawia: przywrócić termin do wniesienia skargi. /-/ T. Świstak
Postanowieniem z dnia 11 lutego 2010 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu działając na podstawie art. 58 § 1 pkt 2 i § 3 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ( Dz. U. z 2002 r., nr 153 poz. 1270 z zm. - dalej P.p.s.a) odrzucił skargę Z. D. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K.u z dnia [...] r. w przedmiocie warunków zabudowy. Postanowienie wraz z pouczeniem o terminie i sposobie wniesienia skargi kasacyjnej doręczono skutecznie na adres skarżącego w dniu 17 lutego 2010 r. Postanowienie powyższe nie zostało przez Z. D. zaskarżone.
W dniu 24 lutego 2010 r. skarżący złożył osobiście w siedzibie organu skierowany do Sądu wniosek o przywrócenie terminu do wniesienia skargi.
Postanowieniem z dnia 24 marca 2010 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu oddalił wniosek o przywrócenie terminu. Jak wskazano w uzasadnieniu powyższego orzeczenia w ocenie skarżącego przesłanką decydującą o zasadności złożonego przezeń wniosku jest fakt, iż teściowa, której doręczono decyzję nie poinformowała go kiedy przesyłkę odebrała. Lakoniczność podniesionych okoliczności mających uprawdopodobnić brak winy skarżącego nie przekonuje, iż faktycznie złożenie skargi w terminie było niemożliwe. Wnioskodawca wskazał, iż dorosły domownik przekazał mu zaskarżoną decyzję po kilku dniach od doręczenia, kiedy termin do złożenia skargi wciąż był otwarty. W takiej sytuacji, skarżący należycie dbający o swoje sprawy winien był ustalić, kiedy dokładnie dokonano doręczenia. Tymczasem, jak wynika z wniosku o przywrócenie terminu skarżący założył, iż data obioru decyzji przez teściową oraz data przekazania tej przesyłki jemu są tożsame. Błędne przekonanie w tym względzie nie usprawiedliwia jednak uchybienia terminu. Nieuwagi, czy zaniedbania nie można bowiem zakwalifikować jako braku winy.
Na postanowienie z dnia 24 marca 2010 r. Z. D. wniósł zażalenie podnosząc, że Sąd w ogóle nie odniósł się do podniesionej we wniosku o przywrócenie terminu wskazanej przez niego okoliczności niedoręczenia odpisu decyzji jego pełnomocnikowi.
Postanowieniem z dnia 20 maja 2010 r. (sygn. akt II OZ 461/10), Naczelny Sąd Administracyjny uchylił zaskarżone postanowienie i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Poznaniu. Naczelny Sąd Administracyjny wskazał, iż Sąd I instancji nie odniósł się do wszystkich argumentów zawartych we wniosku o przywrócenie terminu mających świadczyć o braku winy skarżącego w niedochowaniu terminu do wniesienia skargi. W ogóle nie zajął się podniesioną przez skarżącego okolicznością braku doręczenia zaskarżonej decyzji jego pełnomocnikowi pomimo, że jak twierdzi skarżący, wnosił o to w trakcie rozprawy administracyjnej przed Samorządowym Kolegium Odwoławczym. Z akt administracyjnych wynika, że Z. D. był przez organem II instancji reprezentowany przez pełnomocnika, który następnie wziął udział w rozprawie administracyjnej przed Samorządowym Kolegium Odwoławczym. Brak odniesienia się do wszystkich argumentów podniesionych we wniosku o przywrócenie terminu oznacza, że Sąd nie uwzględnił wszystkich okoliczności sprawy.