Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w osobie: Przewodniczący Sędzia WSA Krystyna Józefczyk po rozpoznaniu w dniu 20 grudnia 2011 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku S. S. o przywrócenie terminu do wniesienia skargi na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] czerwca 2011 r. Nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania stypendium szkolnego - p o s t a n a w i a - odmówić przywrócenia terminu.
II SA/Rz 1014/11
U Z A S A D N I E N I E
Decyzją z dnia [...] czerwca 2011 r. Nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze utrzymało w mocy decyzję Burmistrza [...] z dnia [...] maja 2011 r. Nr [...] orzekającą o odmowie przyznania S. S. stypendium szkolnego. Jak wynika z zalegającego w aktach administracyjnych sprawy zwrotnego potwierdzenia odbioru wezwania, decyzja ta wraz z zawartym w jej treści pouczeniem o prawie jej zaskarżenia za pośrednictwem Kolegium do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie w terminie 30 dni od jej doręczenia została doręczona i odebrana osobiście przez S. S. 27 lipca 2011 r.
We wniesionej na decyzję SKO skardze z dnia 27 sierpnia 2011 r. (data nadania w urzędzie pocztowym) S. S. zawarł wniosek o przywrócenie mu "terminu odwoławczego, jeżeli się w nim nie zmieścił". Argumentował, iż w tym czasie przebywał na wakacjach, a kierowaną do niego pocztę odbierała matka lub bracia.
Rozpatrując złożony wniosek Sąd zważył, co następuje:
Stosownie do art. 53 § 1 i art. 54 § 1 P.p.s.a. skargę do sądu administracyjnego wnosi się w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie, za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi. Równoznaczne z takim sposobem wniesienia skargi jest jej oddanie w tym terminie w polskim urzędzie pocztowym
(art. 83 § 3 P.p.s.a.).
Z porównania daty odbioru przez S. S. decyzji SKO oraz nadania na nią w urzędzie pocztowym skargi do WSA w Rzeszowie wynika, że 30-dniowy termin do jej wniesienia /błędnie określony mianem terminu odwoławczego/ upłynął dla niego z dniem 26 sierpnia 2011 r. Oznacza to, że jej wniesienie nastąpiło z 1-dniowym uchybieniem ustawowego terminu do dokonania tej czynności, co wobec braku pewności skarżącego co do zachowania tego terminu pozwala stwierdzić, iż wystąpienie z wnioskiem o jego przywrócenie samo w sobie było działaniem prawidłowym.
Odrębnym zagadnieniem jest jednak kwestia jego skutecznego wniesienia (prawidłowości wniosku), rzutująca na możliwość jego uwzględnienia.
Zgodnie z art. 86 § 1 powołanej ustawy, jeżeli strona nie dokonała w terminie czynności w postępowaniu sądowym bez swojej winy, sąd na jej wniosek postanowi przywrócenie terminu. Pismo z wnioskiem o przywrócenie terminu wnosi się do sądu, w którym czynność miała być dokonana, w ciągu siedmiu dni od czasu ustania przyczyny jego uchybienia. W piśmie tym należy uprawdopodobnić okoliczności wskazujące na brak winy w uchybieniu terminu; równocześnie z wnioskiem strona powinna dokonać czynności, której nie dokonała w terminie (art. 87 § 1, 2 i 4 P.p.s.a.).
Zachowując 7-dniowy termin do wniesienia wniosku o przywrócenie terminu do wniesienia skargi (liczony od upływu 30-dniowego terminu do dokonania tej czynności) oraz dokonując nie wykonanej w terminie czynności (wnosząc skargę) S. S. w ocenie Sądu we wniosku tym nie uprawdopodobnił jednak okoliczności wskazujących na brak swojej winy w uchybieniu temu terminowi. Usunięciu tego braku miało służyć skierowane do niego wezwanie o wskazanie w jakim okresie pomiędzy otrzymaniem zaskarżonej decyzji a wniesieniem skargi do Sądu przebywał poza miejscem zamieszkania, co stanowiło przeszkodę do jej terminowego wniesienia oraz wyjaśnienie rozbieżności między treścią skargi w której powołał się na odbiór jego korespondencji (w tym zaskarżonej decyzji) w czasie swojej nieobecności w domu przez domowników a zalegającym w aktach sprawy potwierdzeniem osobistego jej odbioru.
Wobec upływu przewidzianego do tego 7-dniowego terminu (przy doręczeniu skarżącemu wezwania 8 listopada 2011 r., jego koniec przypadał na 15 listopada
2011 r.), brak jakiejkolwiek odpowiedzi S. S. na to wezwanie uniemożliwia przyjęcie, iż w jakikolwiek sposób uprawdopodobnił on okoliczności wskazujące na brak jego winy w uchybieniu terminowi do wniesienia skargi (wstępnie przeczyła temu już sygnalizowana powyżej sprzeczność między zawartym w skardze jego oświadczeniem w którym powołał się na odbiór zaskarżonej decyzji przez któregoś z członków rodziny, a zalegającym w aktach sprawy potwierdzeniem osobistego jej odbioru).
O braku winy w uchybieniu terminu można mówić jedynie wtedy, gdy strona nie mogła usunąć przeszkody nawet przy użyciu największego w danych warunkach wysiłku (postanowienie NSA w Warszawie z 2 października 2002 r. V SA 793/2002); poprzez brak uprawdopodobnienia okoliczności wskazujących na brak winy w uchybieniu terminowi do wniesienia skargi, skarżący wymogu tego nie spełnił.
Na tej podstawie należy uznać, że wnioskodawca nie dołożył szczególnej staranności i tym samym nie spełnił niezbędnych przesłanek przywrócenia terminu do wniesienia skargi. W związku z tym na podstawie art. 86 § 1 w związku z art. 87 § 2 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi należało orzec jak w sentencji postanowienia.