Starszy referendarz sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie Małgorzata Futera po rozpoznaniu w dniu 26 września 2018 r. w Rzeszowie na posiedzeniu niejawnym wniosku A.W. o zwolnienie od kosztów sądowych i o ustanowienie pełnomocnika w sprawie ze skargi A.W. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] lipca 2018 r. nr [...] w przedmiocie odmowy skierowania do domu opieki społecznej - postanawia - I. umorzyć postępowanie w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych, II. ustanowić dla skarżącego radcę prawnego.
Sygn. II SA/Rz 1046/18
U Z A S A D N I E N I E
A.W. (dalej: "Skarżący") zwrócił się o przyznanie prawa pomocy w postaci zwolnienia od kosztów sądowych oraz o ustanowienie pełnomocnika. W uzasadnieniu wniosku podał, że jest nieporadny życiowo, na jedno oko nie widzi w ogóle, a w drugim pozostało tylko 5% wzroku, mieszka w domu przyrodniego brata, który pracuje sezonowo za granicą, nie posiada żadnego majątku nieruchomego ani cennych rzeczy ruchomych. Jest inwalidą I grupy i pobierane świadczenie w wysokości 1145 zł, które przeznacza w całości na utrzymanie: lekarstwa i wizyty lekarskie oraz wyżywienie. Do wniosku załączył zaświadczenie lekarskie, z którego wynika, że wymaga pomocy innych osób z uwagi na stan zdrowia.
Rozpoznając wniosek stwierdzono, co następuje:
W pierwszej kolejności odnosząc się do wniosku o zwolnienie od kosztów sądowych należy wyjaśnić, że zgodnie z treścią art. 239 § 1 pkt 1 lit a ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2018 r., poz. 1302 ze zm.) - zwanej dalej P.p.s.a., nie ma obowiązku uiszczenia kosztów sądowych strona skarżąca działanie lub bezczynność organu w sprawach z zakresu pomocy i opieki społecznej. Do takiej właśnie kategorii należy przedmiotowa sprawa: odmowa skierowania do domu opieki społecznej. Powyższe oznacza, że Skarżący nie ma obowiązku uiszczania kosztów sądowych z mocy samego prawa. Zwolnienie dokonane na mocy niniejszego przepisu, oznacza całkowite zwolnienie z obowiązku wnoszenia zarówno opłat sądowych, jak i ponoszenia wydatków.
W związku z tym, że w przedmiotowej sprawie Skarżący korzysta z ustawowego zwolnienia od kosztów sądowych, rozpoznanie wniosku w tym przedmiocie stało się zbędne. W takiej sytuacji postępowanie wywołane wnioskiem o zwolnienie od kosztów sądowych należało umorzyć na podstawie przepisu art. 249a P.p.s.a., stanowiącym, że jeżeli strona cofnie wniosek lub rozpoznanie wniosku stało się zbędne, postępowanie w sprawie przyznania prawa pomocy umarza się. W konsekwencji orzekający działając na podstawie art. 249a w zw. z art. 258 § 2 pkt 7 P.p.s.a. postanowił jak w pkt. I sentencji.
Skarżący zawnioskował również o ustanowienie pełnomocnika. Zgodnie z art. 262 P.p.s.a. przepisy o przyznaniu prawa pomocy w zakresie dotyczącym zastępstwa prawnego na zasadach prawa pomocy mają odpowiednie zastosowanie dla stron korzystających z ustawowego zwolnienia z obowiązku uiszczenia kosztów sądowych. Z przepisu art. 245 § 3 P.p.s.a. wynika, że prawo pomocy w zakresie częściowym obejmuje ustanowienie pełnomocnika. Stosownie do treści art. 246 § 1 pkt 2 P.p.s.a. przyznanie prawa pomocy osobie fizycznej następuje w zakresie częściowym gdy osoba ta wykaże, że nie jest w stanie ponieść kosztów postępowania bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodzinny. Zatem decydujące znaczenie ma sytuacja materialna wnioskodawcy i jego możliwości finansowe. Ocena tych możliwości wskazuje zdaniem rozpoznającego wniosek na niewydolność ekonomiczną Skarżącego w stopniu kwalifikującym do ustanowienia prawa pomocy w zakresie częściowym. Skarżący jest osobą niepełnosprawną, korzysta z usług opiekuńczych, zatem priorytetowe są wydatki na ochronę zdrowia oraz gwarantujące zaspokojenie podstawowych potrzeb, w tym w zakresie wyżywienia. Sytuacja ekonomiczna, życiowa i rodzinna Skarżącego została zobrazowana w aktach administracyjnych sprawy. Całokształt tej sytuacji w pełni usprawiedliwia przyznanie Skarżącemu prawa pomocy w postaci ustanowienia pełnomocnika z urzędu - radcy prawnego.
Z powyższych przyczyn, na podstawie art. 246 § 1 pkt 2, art. 249a w zw. z art. 258 § 1 i § 2 pkt 7 P.p.s.a. orzeczono jak w sentencji postanowienia.