Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Stanisław Śliwa po rozpoznaniu w dniu 11 grudnia 2017 r. w Rzeszowie na posiedzeniu niejawnym wniosku I. W. i S. W. o wstrzymanie wykonania decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] września 2017 r. nr [...] w przedmiocie przyznania specjalistycznych usług opiekuńczych i ustalenia odpłatności za te usługi w zakresie obejmującym ustalenie odpłatności za przyznane specjalistyczne usługi opiekuńcze w sprawie ze skarg I. W. i S. W. oraz Rzecznika Praw Dziecka na tę decyzję - postanawia - odmówić wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji.
I. W. i S. W. złożyli do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie wspólną skargę na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] września 2017 r. nr [...], która utrzymywała w mocy decyzję Burmistrza Miasta [...] z dnia [...] sierpnia 2017 r. nr [...] o przyznaniu wymienionej specjalistycznych usług opiekuńczych w okresie od 7 sierpnia do 31 grudnia 2017 r. pięć dni w tygodniu w ilości dwóch godzin dziennie i ustaleniu odpłatności za te usługi (24 zł za jedną godzinę).
W piśmie stanowiącym uzupełnienie powyższej skargi I. W. i S. W. wnieśli o wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu w zakresie obejmującym odpłatność za przyznane usługi opiekuńcze.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2017 r. poz. 1369 ze zm.), zwana w dalszej części "P.p.s.a." ustanawia jako zasadę, iż wniesienie skargi nie wstrzymuje wykonania objętego nią aktu lub czynności. Stanowi o tym brzmienie art. 61 § 1 wspomnianej ustawy. Jednocześnie w art. 61 § 3 przedmiotowego aktu prawodawca dopuścił możliwość wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji, na wniosek złożony przez składającego skargę. Jako przesłanki podjęcia takiego rozstrzygnięcia przepis wskazuje: niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody oraz niebezpieczeństwo spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Przy czym do zastosowania wobec strony skarżącej ochrony tymczasowej wystarczające jest zaistnienie jednej z wymienionych okoliczności. Ze względu na fakt, że użyte we wskazanym przepisie sformułowania mają bardzo ogólny charakter, to konsekwencją powyższego jest konieczność ich konkretyzacji. Owego uszczegółowienia powinna dokonać strona ubiegająca się o uczynienie w jej wypadku odstępstwa od zasady wykonalności ostatecznych decyzji administracyjnych. To jej bowiem znane są fakty, które mogą mieścić się w pojęciu bądź niebezpieczeństwa znacznej szkody bądź też niebezpieczeństwa trudnych do odwrócenia skutków. Niezależnie od argumentacji podanej przez skarżącego, Sąd winien także zbadać akta sprawy pod kątem możliwości wystąpienia jednego z wymienionych wyżej niebezpieczeństw jako skutku wykonania zakwestionowanej decyzji.
Przechodząc do niniejszej sprawy należy stwierdzić, że złożona skarga zawiera de facto tylko stanowisko wobec wydanej w tej sprawie decyzji. Brak więc w niej konkretnych danych (dotyczących sytuacji materialnej), które mogłyby wskazywać na prawdopodobieństwo wystąpienia jednego ze skutków z art. 61 § 3 P.p.s.a. Z kolei informacje w tym zakresie zawarte w aktach administracyjnych nie wskazują na tego rodzaju ewentualność. Wynika z nich bowiem, że skarżący wraz z dwójką dzieci dysponują comiesięcznym dochodem wynoszącym 4691,05 zł oraz majątkiem w postaci samochodu, nowo zakupionego domu, mieszkania oraz dwóch działek (14 ar i 17 ar). Nieznane są natomiast comiesięczne zobowiązania rodziny tzn. akta podają wprawdzie kwotę 850 zł tytułem utrzymania mieszkania, jednak nie wiadomo jakich okresów rozliczeniowych dotyczą wyszczególnione tam opłaty. Brak jest także informacji odnośnie do aktualnego miejsca zamieszkania rodziny i sposobu wykorzystania drugiej, stanowiącej jej majątek nieruchomości.
Wobec powyższego uznano, że brak jest podstaw do uwzględnienia żądania wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji, o czym orzeczono na podstawie art. 61 § 3, § 5 P.p.s.a.