Dnia 9 lutego 2018 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Marcin Kamiński po rozpoznaniu w dniu 9 lutego 2018 roku w Rzeszowie na posiedzeniu niejawnym wniosku M. S. o przywrócenie terminu do usunięcia braków formalnych skargi w sprawie ze skargi M. S. na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia [...] października 2017 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia uchybienia terminu do wniesienia odwołania - postanawia - odmówić przywrócenia terminu do usunięcia braków formalnych skargi.
Opisanym w sentencji postanowieniem, Samorządowe Kolegium Odwoławcze w [...] (dalej w skrócie: "SKO") stwierdziło uchybienie terminu do wniesienia przez M. S. (dalej w skrócie: "skarżąca") odwołania od decyzji Kierownika Gminnego Ośrodka Pomocy Społecznej w [...] działającego z upoważnienia Burmistrza [...] z dnia [...] listopada 2016 r. nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania prawa do świadczenia rodzicielskiego.
Skarżąca wniosła skargę na powyższe postanowienie, która została odrzucona postanowieniem tut. Sądu z dnia 9 stycznia 2018 r. sygn. II SA/Rz 1244/17 z uwagi na nieuzupełnienie przez skarżącą w wyznaczonym terminie braku formalnego skargi poprzez jej podpisanie. Postanowienie to zostało doręczone skarżącej w dniu 12 stycznia 2018 r.
W dniu 16 stycznia 2018 r. skarżąca złożyła wniosek o przywrócenie terminu do uzupełnienia braków formalnych skargi poprzez jej podpisanie.
W uzasadnieniu skarżąca podała, że nie zrozumiała treści wezwania o uzupełnienie braków formalnych skargi, jak również informacji udzielonej jej telefonicznie przez pracownika Sądu. Wskazała ponadto, że w czasie gdy otrzymała wezwanie o uzupełnienie braków formalnych skargi była chora i zmęczona, pod jej opieką pozostaje szóstka dzieci, które w tym czasie również były chore.
Następnie w wykonaniu wezwania Przewodniczącego Wydziału przedłożyła podpisaną skargę wraz z jej odpisem.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Wniosek skarżącej nie zasługuje na uwzględnienie.
W myśl art. 85 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 ze zm. - dalej w skrócie: "p.p.s.a."), czynność w postępowaniu sądowym podjęta przez stronę po upływie terminu jest bezskuteczna. Przywrócenie terminu do dokonania czynności w postępowaniu sądowym uzależnione jest od spełnienia określonych przesłanek pozytywnych, których istnienie pozwala na przywrócenie terminu i negatywnych, których istnienie czyni przywrócenie terminu niedopuszczalnym.
Zgodnie z art. 86 p.p.s.a. przywrócenie terminu nie jest dopuszczalne, jeśli uchybienie terminu nie powoduje dla strony ujemnych skutków w zakresie postępowania sądowego, natomiast art. 87 p.p.s.a. stanowi, że pismo z wnioskiem o przywrócenie terminu wnosi się w terminie siedmiu dni od ustania przyczyny uchybienia terminu, jednocześnie w piśmie tym należy uprawdopodobnić okoliczności wskazujące na brak winy w uchybieniu terminu. Wraz z wnioskiem strona winna dokonać czynności, której nie dokonała w terminie.
Sąd stwierdził, że mimo zachowania przez skarżącą terminu do złożenia wniosku o przywrócenie terminu i złożenia jednocześnie podpisanej skargi wraz z jej odpisem - nie uprawdopodobniła ona braku winy w uchybieniu terminu.
Brak winy w uchybieniu terminowi powinien być oceniany z uwzględnieniem wszystkich okoliczności konkretnej sprawy, w sposób uwzględniający obiektywny miernik szczególnej staranności przy dokonywaniu czynności procesowych, jakiej można wymagać od strony dbającej należycie o własne interesy i przy uwzględnieniu także uchybień spowodowanych nawet lekkim niedbalstwem. Okoliczności przemawiające za uznaniem braku winy w uchybieniu terminowi muszą mieć charakter wyjątkowy i niezależny od wnioskodawcy. Nawet lekkie niedbalstwo wyklucza przyjęcie, że okoliczność na którą powołuje się wnioskodawca, miała charakter niezawiniony.
W przedmiotowej sprawie skierowane do skarżącej wezwanie o uzupełnienie braków formalnych skargi było precyzyjne i nie budziło żadnych wątpliwości interpretacyjnych, określono w nim również termin wykonania obowiązku, a także zawarto pouczenie o skutkach niewykonania wezwania. Niezrozumienie treści wezwania należy uznać właśnie za brak należytej staranności skarżącej, która prawidłowo wezwana o uzupełnienie braków formalnych wniesionej skargi, nie dopilnowała swoich interesów. Błędne zrozumienie treści wezwania, w sytuacji gdy nie wynika to ze sposobu jego zredagowania, nie może stanowić o braku winy w uchybieniu terminu.
Okoliczności wskazane we wniosku, t. j. zmęczenie skarżącej, choroba jej oraz dzieci pozostających pod jej opieką (która zresztą nie została wykazana żadnymi dokumentami) nie stanowią przesłanki uniemożliwiającej podpisanie skargi i przesłanie jej do Sądu, skoro w tym samym czasie skarżąca dokonała innej czynności procesowej, tj. złożyła podpis na piśmie Sądu, stanowiącym wezwanie do podpisania skargi, a następnie nadała w placówce operatora pocztowego przesyłkę skierowaną do tut. Sądu.
Wobec powyższego uznać należy, że skarżąca nie wykazała braku winy w uchybieniu terminu.
Z powyższych względów, na podstawie art. 86 § 1 p.p.s.a. orzeczono jak w sentencji postanowienia.