W ustawowym terminie opisane wyżej rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie zaskarżyła Gmina Błażowa, zarzucając naruszenie art. 91 ust. 1 u.s.g. oraz wnosząc o jego uchylenie w całości i zasądzenie kosztów postępowania. W ocenie Gminy uchwała jest legalna, ponieważ w dacie jej podejmowania istniał przepis dający radzie gminy podstawę do uchwalenia uchwały w zakresie objętym w § 5 i zawierał się on w art. 14 ust. 6 ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi. Dlatego też zdaniem Skarżącej nie można mówić o wykroczeniu poza ramy upoważnienia ustawowego, ale co najwyżej o pominięciu jednej z wymaganych jednostek redakcyjnych ustawy, co stanowi podstawę co najwyżej do sprostowania uchwały na podstawie art. 113 K.p.a w związku z art. 91 ust. 5 u.s.g.
W odpowiedzi na skargę Wojewoda wniósł o jej oddalenie. Zdaniem Organu, wprowadzenie zakazu spożywania napojów alkoholowych, jaki zawiera treść kwestionowanego § 5 uchwały, winno nastąpić w odrębnej uchwale wydanej tylko i wyłącznie na podstawie art. 14 ust. 6 ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi, a nie w uchwale w sprawie określenia zasad usytuowania na terenie gminy miejsc sprzedaży i podawania napojów alkoholowych. Jednocześnie Organ wskazał, że zakazuje się dokonywania wykładni rozszerzającej przepisów kompetencyjnych oraz wyprowadzania kompetencji w drodze analogii, a odstąpienie od tej zasady narusza związek formalny i materialny pomiędzy aktem wykonawczym a ustawą, co stanowi istotne naruszenie prawa.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga Gminy Błażowa jako niedopuszczalna, została przez Sąd odrzucona.
Przypomnieć na wstępie należy, iż przedmiotem swej skargi Gmina Błażowa, reprezentowana przez fachowego pełnomocnika, uczyniła rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody Podkarpackiego z dnia 21 września 2018 r., o nr P-II.4131.2.221.2018, o stwierdzeniu nieważności § 5 uchwały Rady Miejskiej w Błażowej z dnia 27 sierpnia 2018 r., nr LII/263/2018, w sprawie zasad usytuowania na terenie gminy miejsc sprzedaży i podawania napojów alkoholowych.
Podstawę formalną uprawniającą jednostkę samorządu gminnego do zaskarżania rozstrzygnięć nadzorczych stanowi art. 98 ust. 1 u.s.g. Wskazany przepis stanowi, iż rozstrzygnięcia organu nadzorczego dotyczące gminy podlegają zaskarżeniu do sądu administracyjnego z powodu niezgodności z prawem w terminie 30 dni od dnia ich podjęcia. Z kolei w myśl ust. 3 przywołanego artykułu do złożenia skargi uprawniona jest gmina lub związek międzygminny, których interes prawny, uprawnienie albo kompetencja zostały naruszone. Jednocześnie ustawodawca wyraźnie wskazuje, że podstawą do wniesienia skargi jest uchwała lub zarządzenie organu, który podjął uchwałę lub zarządzenie albo którego dotyczy rozstrzygnięcie nadzorcze. Innymi słowy, warunkiem skutecznego wniesienia skargi na akt nadzoru jest podjęcie uchwały wyrażającej wolę dokonania tej czynności przez ten organ, którego działanie (np. uchwała) było rezultatem wydania rozstrzygnięcia nadzorczego. Warto też dodać, iż zgodnie z art. 31 u.s.g. burmistrz kieruje bieżącymi sprawami gminy oraz reprezentuje ją na zewnątrz. Niemniej jednak przesłanka w postaci konieczności wyrażenia przez radę gminy, woli wniesienia skargi do sądu administracyjnego wykracza poza ustawowe reprezentowanie gminy przez jej organ wykonawczy.