Skarga E. U. i K. U. na decyzję Wojewody [...] w przedmiocie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę
Sentencja

Referendarz sądowy w Wojewódzkim Sądzie Administracyjnym w Rzeszowie Agata Kosowska-Dudzik po rozpoznaniu w dniu 16 września 2016 roku w Rzeszowie na posiedzeniu niejawnym wniosków E. U. i K. U. o przyznanie prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych w sprawie ze skargi E. U. i K. U. na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] lipca 2016 r. nr [...] w przedmiocie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę - postanawia - odmówić przyznania prawa pomocy.

Uzasadnienie

E. U. i K. U. zaskarżyli do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie decyzję Wojewody [...] w przedmiocie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę. W skardze zawarli wniosek o zwolnienie od opłat sądowych i wydatków. Podnieśli, że w związku z faktem, iż intencją ich działania jest dobro ogółu mieszkańców, w szczególności tych, do których należą działki znajdujące się w pobliżu działki nr 804/3, na której ma zostać wybudowana stacja bazowa telefonii cyfrowej to uważają, że nie powinni ponosić kosztów sądowych.

Ze złożonych następnie odrębnych formularzy wniosków zawierających żądanie zwolnienia od kosztów sądowych wynika, że skarżący gospodarują wspólnie wraz z córką (15 lat) i synem (7 lat). Mieszkają w domu o pow. 200 m.kw. Mają 10 kur oraz 10 królików. Rodzina utrzymuje się z wynagrodzeń za pracę wnioskodawców w wysokościach 2715 zł i 3800 zł. E. U. posiada zgromadzone oszczędności pieniężne w wysokości 1500 zł, natomiast K. U. zgromadził oszczędności w kwocie ok. 5 000 zł. Skarżący jest także właścicielem samochodu osobowego z 2006 r. Comiesięczne wydatki stron to: gaz - 50 zł, prąd - 175 zł, telefon - 100 zł, Internet i telewizja - 100 zł, ubezpieczenie - 83,33 zł.

Rozpoznając wniosek zważono, co następuje:

Zgodnie z art. 199 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2016 r. poz. 718 ze zm.), zwanej dalej "P.p.s.a.", strony ponoszą koszty postępowania związane ze swoim udziałem w sprawie, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej. Odstępstwem od powyższego jest prawo pomocy, o które ubiegają się skarżący. W związku z tym, że przedmiotem żądania stron jest zwolnienie od kosztów sądowych, to w myśl art. 245 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2016 r. poz. 718 ze zm.), zwanej dalej "P.p.s.a." domagają się oni przyznania prawa pomocy w zakresie częściowym. Według art. 246 § 1 pkt 2 P.p.s.a., wsparcie takie może otrzymać osoba, która nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny. Przy czym, przepis ten jednoznacznie wskazuje, że to podmiot starający się o pomoc Państwa powinien wykazać, że jego sytuacja kwalifikuje go do powyższego. Z cytowanego art. 246 § 1 pkt 2 P.p.s.a., jak też obowiązującego wzoru formularza wniosku o przyznanie prawa pomocy (ustanowionego rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 19 sierpnia 2015 r. w sprawie określenia wzoru i sposobu udostępniania urzędowego formularza wniosku o przyznanie prawa pomocy w postępowaniu przed sądami administracyjnymi oraz sposobu dokumentowania stanu majątkowego, dochodów lub stanu rodzinnego wnioskodawcy) wynika, że jedynym kryterium, w oparciu o które podejmowana jest decyzja co do wsparcia strony to to o charakterze ekonomicznym. Inne więc względy, nawet bardzo istotne z punktu widzenia wnioskodawcy, nie mogą mieć żadnego znaczenia w tym zakresie. Dlatego też pominięto zupełnie argument skarżących, iż wnosząc skargę w niniejszej sprawie działają nie tylko w imieniu własnym, lecz również innych osób (tzn. właścicieli nieruchomości sąsiednich w stosunku do tej, na której ma zostać zrealizowana inwestycja). Jest on bowiem całkowicie obojętny biorąc pod uwagę wymienioną w art. 246 § 1 pkt 2 P.p.s.a. przesłankę przyznania częściowego prawa pomocy.

Oceniając zaś sytuację materialną skarżących należy wskazać, że jest ona bardzo dobra i nie wskazuje, by istniała potrzeba dofinansowania ich ze środków publicznych. Wprawdzie strony podały w swoich wnioskach tylko część wydatków koniecznych, bowiem nie wskazały np. tego przeznaczanego na wyżywienie rodziny, lecz trudno uznać, by z kwoty pozostającego do ich dyspozycji dochodu wynoszącego łącznie 6000 zł po pokryciu już kosztów opłat związanych z utrzymaniem domu, nie było możliwe nabycie żywności dla wszystkich domowników. Kwota ta jest wystarczająca zresztą nie tylko do poniesienia związanych ze sprawą kosztów sądowych (obecnie wynoszą one 500 zł z tytułu wpisu od skargi), lecz także do zaspokojenia innych niż podstawowe potrzeb rodziny, w tym w zakresie utrzymania posiadanego samochodu. Poza tym, oprócz wysokiego comiesięcznego dochodu skarżący dysponują również oszczędnościami pieniężnymi w łącznej wysokości 6500 zł. Mogą być więc one przeznaczone na koszty sądowe w niniejszej sprawie.

Mając więc na uwadze, że E. U. i K. U. nie wykazali, by znajdowali się w trudnej sytuacji finansowej, a przeciwnie złożone przez nich oświadczenia wskazują na ich wystarczające możliwości płatnicze jeśli chodzi o wielkość kosztów sądowych w niniejszej sprawie, postanowiono o odmowie przyznania wymienionym prawa pomocy. O powyższym orzeczono na podstawie art. 258 § 2 pkt 7 w zw. z art. 245 § 3 i art. 246 § 1 pkt 2 P.p.s.a.

Strona 1/1