Referendarz sądowy w Wojewódzkim Sądzie Administracyjnym w Rzeszowie Agata Kosowska-Dudzik po rozpoznaniu w dniu 2 grudnia 2016 roku w Rzeszowie na posiedzeniu niejawnym wniosku M. P. o przyznanie prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych w sprawie ze skargi M. P. na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] września 2016 r. Nr [...] w przedmiocie wymeldowania z pobytu stałego - postanawia - odmówić przyznania prawa pomocy.
M. P. zaskarżył do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie decyzję Wojewody [...] o wymeldowaniu z pobytu stałego.
W związku z brakiem opłacenia przedmiotowej skargi wezwany został do uiszczenia kwoty 100 zł tytułem wpisu. W odpowiedzi złożył wniosek o zwolnienie od kosztów sądowych. Podał, że od 2012 r. jest osobą niepełnosprawną, bezrobotną, bez prawa do zasiłku. Nie posiada jakiegokolwiek źródła dochodu. Jego jedyny to majątek to mieszkanie o pow. 59,2 m.kw. objęte małżeńską wspólnością ustawową. Zobowiązany jest do płacenia alimentów w wysokości 500 zł miesięcznie.
W odpowiedzi na wezwanie o dodatkowe dane skarżący wskazał, że nie posiada żadnego źródła dochodu, a korzysta z pomocy "osób sprzyjających". Nie utrzymuje mieszkania objętego wspólnością małżeńską, bowiem w nim nie mieszka. Posiada samochód osobowy z 1991 r., z którego jednak nie korzysta z uwagi na brak stosownych środków. Nie ma konta w banku.
Rozpoznając wniosek zważono, co następuje:
W postępowaniu sądowoadministracyjnym jego strony obciążają związane z nim koszty, co wynika wprost z art. 199 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2016 r. poz. 718 ze zm.), zwanej dalej "P.p.s.a.". Oznacza to, że strony wstępując na drogę takiego postępowania winny uprzednio zgromadzić potrzebne w tym celu środki. Są jednak sytuacje, gdy ich uzyskanie we własnym zakresie w wysokości wystarczającej na pokrycie wymaganych należności sądowych nie jest możliwe. Wówczas strona uprawniona jest do otrzymania od Państwa wsparcia, a następuje to w ramach instytucji prawa pomocy. Z uwagi na fakt, że stanowi ona rozwiązanie wyjątkowe w stosunku do tego przewidzianego w cytowanym art. 199 P.p.s.a., to zadaniem strony jest wykazanie, iż rzeczywiście wymaga ona żądanej przez nią pomocy. Obowiązek w tym zakresie wynika z brzmienia art. 246 § 1 P.p.s.a., który określa przesłanki przyznania prawa pomocy. W świetle pkt 2 wskazanego artykułu, osoba fizyczna uzyskuje prawo pomocy w częściowym zakresie (a więc dotyczącym np. zwolnienia od kosztów sądowych), jeśli wykaże, że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny. Zadośćuczynienie wskazanemu obowiązkowi następuje wówczas, gdy rozpoznający wniosek o prawo pomocy nie ma wątpliwości co do tego, że ubiegający się o pomoc rzeczywiście jej wymaga. Chodzi bowiem o to, że środki, które przeznaczone są na dofinansowanie stron są ograniczone, dlatego też pomoc może dotyczyć naprawdę uzasadnionych i niewątpliwych wypadków. Tymczasem dane, które podał skarżący M. P. nie dają pełnego obrazu jego faktycznej sytuacji materialnej. Wymieniony podkreślił pierwotnie, że nie posiada jakiegokolwiek źródła dochodu. Następnie odpowiadając na wezwanie podał, że korzysta z pomocy "osób sprzyjających". Nie wyjaśnił jednak dokładniej, w czym konkretnie pomoc ta się przejawia. I tak nie wiadomo, gdzie wnioskodawca mieszka i czy uzyskując wsparcie od określonych, jemu znanych osób nie pozostaje z nimi we wspólnym gospodarstwie domowym. W tym ostatnim wypadku, rzetelne rozpoznanie jego wniosku wymagałoby przedstawienia także sytuacji osób wspólnie gospodarujących z wymienionym, ta zaś jest niewiadoma. Oczywistym jest, że nie jest możliwa egzystencja bez jakichkolwiek środków. Strona nie wyjaśniła jednak dostatecznie, jakie konkretne wsparcie uzyskuje od osób trzecich.
Uznając więc oświadczenie M. P. o jego sytuacji finansowej za niewiarygodne, oddalono jego żądanie przyznania prawa pomocy na podstawie art. 258 § 2 pkt 7 w zw. z art. 245 § 3 i art. 246 § 1 pkt 2 P.p.s.a.