Dnia 21 maja 2018 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Maciej Kobak po rozpoznaniu w dniu 21 maja 2018 roku w Rzeszowie na posiedzeniu niejawnym sprawy z wniosku A. W. o przywrócenie terminu do wniesienia sprzeciwu od postanowienia Referendarza Sądowego z dnia 21 marca 2018 r. w przedmiocie odmowy przyznania prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych w sprawie ze skargi A. W. na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia [...] grudnia 2017 r. nr [...] w przedmiocie obowiązku przeprowadzenia oceny oddziaływania na środowisko - postanawia - odmówić przywrócenia terminu do wniesienia sprzeciwu.
Postanowieniem z dnia 21 marca 2018 r. Referendarz Sądowy odmówił A. W. (dalej w skrócie: "skarżąca") przyznania prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych.
Następnie postanowieniem z dnia 17 kwietnia 2018 r. Sąd odrzucił sprzeciw skarżącej od powyższego postanowienia, z uwagi na uchybienie terminu przewidzianego do jego wniesienia. Postanowienie to zostało doręczone skarżącej w dniu 19 kwietnia 2018 r.
W dniu 25 kwietnia 2018 r. skarżąca nadała w placówce operatora pocztowego wniosek o przywrócenie terminu do wniesienia sprzeciwu.
W uzasadnieniu wniosku podała, że została poinformowana w rozmowie telefonicznej przez pracownika Sądu, że dni świąteczne nie są wliczane do biegu terminu, ponadto w doręczonym jej pouczeniu nie było precyzyjnej informacji o sposobie jego liczenia. Podniosła również, że bieg terminu na wniesienie sprzeciwu przypadł na okres świąteczny, co również utrudniało uzyskanie pomocy prawnej w kancelariach prawnych. Wskazała również, że jest gospodynią domową, niepracującą zawodowo, w związku z czym nie ma wiedzy prawniczej odnośnie biegu terminu.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Wniosek nie zasługuje na uwzględnienie.
W myśl art. 85 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2017r., poz. 1369 ze zm. - w dalszej części: "p.p.s.a."), czynność w postępowaniu sądowym podjęta przez stronę po upływie terminu jest bezskuteczna. Przywrócenie terminu do dokonania czynności w postępowaniu sądowym uzależnione jest od spełnienia określonych przesłanek pozytywnych, których istnienie pozwala na przywrócenie terminu i negatywnych, których istnienie czyni przywrócenie terminu niedopuszczalnym.
Zgodnie z art. 86 p.p.s.a. przywrócenie terminu nie jest dopuszczalne, jeśli uchybienie terminu nie powoduje dla strony ujemnych skutków w zakresie postępowania sądowego, natomiast art. 87 p.p.s.a. stanowi, że pismo z wnioskiem o przywrócenie terminu wnosi się w terminie siedmiu dni od ustania przyczyny uchybienia terminu, jednocześnie w piśmie tym należy uprawdopodobnić okoliczności wskazujące na brak winy w uchybieniu terminu. Wraz z wnioskiem strona winna dokonać czynności, której nie dokonała w terminie.
Brak winy w uchybieniu terminowi powinien być oceniany z uwzględnieniem wszystkich okoliczności konkretnej sprawy, w sposób uwzględniający obiektywny miernik szczególnej staranności, jakiej można wymagać od strony dbającej należycie o własne interesy i przy uwzględnieniu także uchybień spowodowanych nawet lekkim niedbalstwem. Okoliczności przemawiające za uznaniem braku winy w uchybieniu terminowi muszą mieć charakter wyjątkowy i niezależny od wnioskodawcy. Nawet lekkie niedbalstwo wyklucza przyjęcie, że okoliczność na którą powołuje się wnioskodawca, miała charakter niezawiniony.
Odnosząc się do wskazanych przez skarżącą okoliczności faktycznych stwierdzić należy, że nie uprawdopodobniają one braku winy w uchybieniu terminu do wniesienia sprzeciwu.
Za taką okoliczność nie może być uznany podnoszony przez skarżącą brak wykształcenia prawniczego. Z akt sprawy wynika bowiem bezspornie, że skarżąca została pouczona o terminie wniesienia sprzeciwu. Pouczenie to było sformułowane w jasny i zrozumiały sposób, zatem nie wymagało od odbiorcy znajomości pojęć, czy sformułowań zaczerpniętych z języka prawniczego, czy też wiedzy prawniczej. Ponadto podkreślić należy, że powoływanie się na nieznajomość przepisów prawa, nie stanowi podstaw uwzględnienia wniosku o przywrócenie terminu.
Należy też wskazać, że skoro w pouczeniu nie było mowy o tym, że do biegu siedmiodniowego terminu do wniesienia sprzeciwu nie wlicza się dni wolnych od pracy oraz świąt, oznacza to, że do biegu terminu wlicza się wszystkie dni w tym także dni świąteczne. Okoliczność, że skarżąca nieprawidłowo zinterpretowała pouczenie nie może usprawiedliwiać uchybienia terminu do wniesienia sprzeciwu.
Przypadający w trakcie biegu terminu okres świąteczny również nie może zostać uznany za okoliczność przemawiającą za uznaniem braku winy w niedotrzymaniu terminu. Skarżąca powinna planować swoje obowiązki z uwzględnieniem ewentualnych wezwań ze strony Sądu, bowiem to sama skarżąca zainicjowała postępowanie sądowoadministracyjne w swojej sprawie i w jej interesie powinno być dołożenie należytej staranności w celu terminowego wykonania wezwań sądowych.
Wreszcie należy wskazać, że twierdzenie skarżącej, iż została ona błędnie pouczona przez pracownika Sądu, nie zostało w żaden sposób uprawdopodobnione. Skarżąca nie wskazała nawet imienia i nazwiska pracownika Sądu, który miał udzielić rzekomo błędnego pouczenia.
Samo oświadczenie skarżącej złożone w tym zakresie nie może stanowić uprawdopodobnienia braku winy w niedochowaniu terminu (tak również w postanowieniu NSA z dnia 23 października 2015 r. I OZ1352/15).
Dlatego też, na podstawie art. 86 § 1 p.p.s.a. należało odmówić przywrócenia terminu do wniesienia sprzeciwu.