Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący: SWSA Piotr Godlewski po rozpoznaniu w dniu 5 kwietnia 2017 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy z wniosku W. K. o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] grudnia 2016 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji w sprawie nienależnie pobranych świadczeń - p o s t a n a w i a - odmówić wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji.
W. K. złożyła, za pośrednictwem Samorządowego Kolegium Odwoławczego, skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie na decyzję tegoż organu z dnia [...] grudnia 2016 r. nr [...], którą utrzymano w mocy decyzje SKO z dnia [...] listopada 2016 r, nr [...] odmawiającą stwierdzenia nieważności decyzji Prezydenta Miasta [...] z dnia [...] czerwca 2015 r. znak: [...] mocą której uznano wypłaconą kwotę zasiłku pielęgnacyjnego w wysokości 2 907,00 zł za nienależnie pobrane świadczenie.
W skardze poza zarzutami odnoszącymi się do kwestionowanej decyzji skarżąca zawarła wniosek o wstrzymanie wykonania decyzji Kolegium i decyzji ją poprzedzającej. Jednocześnie zawnioskowała o wstrzymanie wykonania decyzji Prezydenta Miasta [...] z uwagi na grożącą jej "niepowetowaną szkodę, uszczerbek majątkowy, gdyby były wykonane".
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył co następuje:
Artykuł 61 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. 2016 r., poz. 718 ze zm. - zwanej dalej jako "P.p.s.a."), stanowi, że wniesienie skargi do sądu administracyjnego nie powoduje, co do zasady, wstrzymania wykonania zaskarżonego aktu.
Jednakże po przekazaniu skargi, zgodnie z art. 61 § 3 P.p.s.a sąd może na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania w całości lub w części aktu lub czynności, o których mowa w art. 61 P.p.s.a., ale tylko wówczas jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków, chyba że ustawa szczególna wyłącza wstrzymanie ich wykonania.
Na wstępie zauważyć należy, że powołany art. 61 § 3 P.p.s.a. rozszerza możliwość wstrzymywania zaskarżonych aktów wydanych lub podjętych we wszystkich postępowaniach prowadzonych w granicach tej samej sprawy. W związku z powyższym, wskazanym przepisem objęte będą zarówno akty wydane w pierwszej instancji, jak i np. akty w stosunku do których toczy się postępowanie w trybie nadzwyczajnym lub w trybie autokontroli (por. uchwała składu siedmiu sędziów z dnia 27 czerwca 2000 r. sygn. FPS 12/99 /ONSA 2001 nr 1, poz. 7/).
Wskazać trzeba, że sąd może na wniosek skarżącego orzec o udzieleniu ochrony tymczasowej, ale tylko wówczas jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków, chyba że ustawa szczególna wyłącza wstrzymanie ich wykonania. Przy czym chodzi tu o szkodę (majątkową lub niemajątkową), która nie będzie mogła być wynagrodzona przez późniejszy zwrot spełnionego lub wyegzekwowanego świadczenia, ani też nie będzie możliwe przywrócenie rzeczy do stanu pierwotnego. Uprawdopodobnienie tych okoliczności spoczywa na stronie wnioskującej.
Podkreślenia wymaga, że rozpoznając wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu lub czynności, Sąd nie rozstrzyga skargi merytorycznie i nie ocenia zgodności zaskarżonego aktu z prawem, ani też stopnia prawdopodobieństwa jego uchylenia w wyniku przyszłego rozpoznania sprawy, a jedynie bada czy zachodzą wskazane przez ustawodawcę przesłanki pozytywne uwzględnienia wniosku.