Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący: AWSA Jolanta Ewa Wojtyna po rozpoznaniu w dniu 31 maja 2007 roku w Rzeszowie na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi J. M. na decyzję Wojewody z dnia [...] stycznia 2007r. znak: [...] w przedmiocie ustalenia odszkodowania z tytułu zmniejszenia wartości nieruchomości postanawia odrzucić skargę.
W dniu 22 stycznia 2007r. Wojewoda [...] wydał decyzję znak: [...] utrzymującą w mocy decyzję Prezydenta Miasta [...] z dnia [...] września 2006r. znak: [...], która orzekała o ustaleniu odszkodowania z tytułu zmniejszenia wartości nieruchomości położonej w R. obr. [...].
Decyzja ta została wysłana do skarżącego w dniu 23 stycznia 2007r, jednak z powodu nieobecności adresata w miejscu zamieszkania awizowano ją trzykrotnie tj. w dniach: 30 stycznia, 7 lutego oraz 15 lutego 2007r.
Następnie w dniu 9 marca 2007r. J. M. odebrał osobiście wskazaną wyżej decyzję w Urzędzie Wojewódzkim a w dniu 20 marca 2007r. złożył u Wojewody - skierowaną do tutejszego Sądu - skargę na to rozstrzygnięcie.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie zważył, co następuje:
Jedną z podstawowych przesłanek warunkujących merytoryczne rozpatrzenie skargi przez sąd administracyjny jest jej wniesienie w terminie przewidzianym przez ustawę procesową. Chodzi tutaj o przepis art. 53 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2002r. nr 153 poz. 1270 ze zm.), zwanej dalej P.p.s.a. Stanowi on, że skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie. Kwestię doręczania orzeczeń wydawanych przez organy administracji regulują przepisy art. 39 - 49 ustawy z dnia 14 czerwca 1960r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000r. nr 98 poz. 1071 ze zm.), powoływanej dalej jako k.p.a.
Przewidują one tzw. doręczenie właściwe tj. do rąk własnych adresata oraz tzw. doręczenie zastępcze tj. do rąk dorosłego domownika, sąsiada lub dozorcy domu pod warunkiem że osoby te podjęły się oddania pisma adresatowi. W wypadku jednak niemożności doręczenia pisma w podany wyżej sposób wchodzi w grę pozostawienie go w placówce pocztowej na okres 14 dni, z których ostatni jest dniem, w którym doręczenie uważa się za dokonane a pismo pozostawia się w aktach sprawy (art. 44 k.p.a.).
Analiza okoliczności niniejszej sprawy pozwala na stwierdzenie, iż skarga J. M. jest spóźniona. Decyzja będąca przedmiotem skargi została doręczona wyżej wymienionemu w dniu 13 lutego 2007r., co oznacza że ostatnim dniem do jej zaskarżenia do tutejszego Sądu był 15 marca 2007r. Tymczasem rozpoznawana skarga została złożona przez skarżącego w dniu 20 marca 2007r. a więc w pięć dni po terminie. Skutek doręczenia względem skarżącego wynika z brzmienia przepisu art. 44 k.p.a. Skierowana do J. M. przesyłka zawierająca zaskarżoną decyzję, na skutek nieobecności adresata w domu, została awizowana w dniu 30 stycznia 2007r. a zatem czternastodniowy okres, przez który poczta przechowuje korespondencję upłynął w dniu 13 lutego 2007r. Upływ zaś tego terminu oznacza stosownie do art. 44 § 4 k.p.a. iż doręczenie uważa się za dokonane.
Uznanie na podstawie art. 44 KPA, że decyzja została doręczona adresatowi w sposób określony w tym przepisie, oznacza jednocześnie normatywne uznanie, że w dacie tak dokonanego doręczenia adresat powziął wiadomość o wydaniu decyzji (wyrok NSA z 2002-02-21 V SA 1473/01 Legalis), co z kolei otwarło mu drogę do ewentualnego złożenia skargi.
Powyższej sytuacji (skutku doręczenia przypadającego na 13 lutego 2007r.) nie zmienia fakt, iż J. M. w dniu 9 marca 2007r. odebrał osobiście w Urzędzie Wojewódzkim adresowaną do niego decyzję z dnia [...] stycznia 2007r. Jej doręczenie było już bowiem skuteczne względem skarżącego w dniu 13 lutego 2007r. co znajduje uzasadnienie w przepisach obowiązującej procedury administracyjnej a konkretnie we wspominanym już kilkukrotnie art. 44 k.p.a.
Biorąc powyższe pod uwagę Sąd odrzucił niniejszą skargę po myśli art. 58 § 1 pkt 2 P.p.s.a. jako złożoną po terminie.