Referendarz sądowy w Wojewódzkim Sądzie Administracyjnym w Rzeszowie Agata Kosowska-Dudzik po rozpoznaniu w dniu 10 grudnia 2015 roku w Rzeszowie na posiedzeniu niejawnym wniosku G. M. o przyznanie prawa pomocy w zakresie ustanowienia adwokata lub radcy prawnego w sprawie ze skargi M. M. na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego [...] z dnia [...] grudnia 2013 r. nr [...] w przedmiocie odmowy zaopiniowania pozytywnie wstępnego projektu podziału nieruchomości - postanawia - odmówić przyznania wnioskodawczyni G. M. prawa pomocy.
Wyrokiem z dnia 22 lipca 2015 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie oddalił skargę M. M. na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w przedmiocie odmowy pozytywnego zaopiniowania wstępnego projektu podziału działek. W sprawie tej G. M. złożyła wniosek o ustanowienie adwokata bądź radcy prawnego.
W uzupełnieniu powyższych danych wnioskodawczyni podała, że jej comiesięczne wydatki to: 750 zł - wyżywienie, 250 zł - lekarstwa i leczenie, 350 zł - gaz, energia elektryczna, woda i kanalizacja, wywóz śmieci, 100 zł - opał, 100 zł - odzież, 60 zł - środki higieny osobistej, 64 zł - podatki i opłaty, 400 zł - bieżące remonty mieszkania, 120 zł - telefon, 50 zł - opłaty sądowe. Skarżąca przedłożyła także wyciąg ze swojego rachunku bankowego, z którego wynika saldo na dzień 9 października 2015 r. wynoszące 0,87 zł.
Rozpoznając wniosek zważono, co następuje:
Na wstępie zaznaczyć należy, że sytuacja materialna strony podlegała już badaniu w niniejszej sprawie, w której rozpoznawany był jej wniosek o częściowe zwolnienie od kosztów sądowych, w tym oceny tej dokonał także Naczelny Sąd Administracyjny. Skarżąca nie wskazała zaś danych innych od tych, które były podstawą odmownego rozstrzygnięcia w tym przedmiocie. I tak, wynika z nich, że skarżąca to osoba prowadząca jednoosobowe gospodarstwo domowe w części domu o powierzchni 50 m.kw. Nie ma żadnych osób na utrzymaniu, więc cały pobierany tytułem emerytury dochód może przeznaczyć wyłącznie na zaspokojenie związanych z jej osobą potrzeb. Uzyskiwany przez stronę dochód jest wystarczający do realizacji tychże potrzeb i to nie tylko związanych z tzw. niezbędnym utrzymaniem, ale także innych tj. w zakresie korzystania z usługi telefonicznej czy też odnoszących się do remontu domu. Wydatki w tych dwóch ostatnio wymienionych przedmiotach w podanym przez skarżącą wymiarze (odpowiednio 120 i 400 zł miesięcznie) nie mieszczą się z pewnością w pojęciu wydatków związanych z koniecznym utrzymaniem, o których stanowi art. 246 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.), zwanej dalej "P.p.s.a.". Należy też mieć na uwadze, że na możliwość skarżącej zgromadzenia środków pieniężnych niezbędnych do pokrycia kosztów niniejszego postępowania wskazuje także podana przez nią okoliczność, iż jedną z pozycji w ramach ponoszonych wydatków stanowią opłaty sądowe. Ponadto, w sprawie niniejszej G. M. uiściła tytułem części opłaty kancelaryjnej za odpis zapadłego w niej orzeczenia wraz z jego uzasadnieniem kwotę 20 zł, a wcześniej tytułem części wpisu od skargi w tej sprawie kwotę także 20 zł. Nie bez znaczenia dla rozpoznania obecnego żądania strony jest też to, że wezwana ona została do nadesłania wyciągów ze swoich rachunków bankowych za okres od 1 sierpnia 2015 r. do dnia wykonania wezwania. W odpowiedzi skarżąca nadesłała taki wyciąg, jednak dotyczący tylko października 2015 r. Powyższe może budzić wątpliwości co do rzeczywistej jej sytuacji majątkowej, której nie chce ona ujawnić.
W świetle powołanego wyżej art. 246 § 1 pkt 2 P.p.s.a., prawo pomocy w częściowym zakresie (o takie ubiega się skarżąca domagając się ustanowienia na swoją rzecz zawodowego pełnomocnika) może zostać przyznane osobie, która wykaże, iż nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny. W ocenie rozpoznającej niniejszy wniosek, G. M. nie wykazała, by poza zakresem jej możliwości płatniczych znajdowało się uiszczenie wynagrodzenia dla zawodowego pełnomocnika. Jak już bowiem wyżej zaznaczono, nie wszystkie wyszczególnione przez nią wydatki stanowią o jej koniecznym utrzymaniu. Ich więc tylko ograniczenie spowodowałoby, że strona samodzielnie sfinansowałaby swój udział w sprawie, także za pośrednictwem profesjonalnego zastępcy prawnego. Należy podkreślić, że prawo pomocy to instytucja o wyjątkowym charakterze, której zastosowanie w odniesieniu do danej strony nie może zmierzać do ochrony jej majątku, a taki skutek wystąpiłby właśnie w wypadku przychylenia się do wniosku skarżącej.
Uznając więc brak zaistnienia podstaw do ustanowienia dla skarżącej pełnomocnika odmówiono uwzględnienia żądania w tym zakresie, o czym orzeczono na podstawie art. 258 § 2 pkt 7 w zw. z art. 245 § 3 i art. 246 § 1 pkt 2 P.p.s.a.