Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w osobie: Przewodniczący Sędzia NSA Stanisław Śliwa po rozpoznaniu w dniu 24 maja 2006 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi R. L. na rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody [...] z dnia [...] grudnia 2005 r. Nr [...] w przedmiocie zezwolenia na zbycie nieruchomości -postanawia- skargę odrzucić.
II SA/Rz 449/06
Uzasadnienie
Zaskarżonym rozstrzygnięciem nadzorczym Wojewoda [...] stwierdził nieważność § 1 ust. I pkt 2-8 uchwały Rady Miejskiej [...] z dnia [...] października 2005 r. Nr [...] w sprawie zezwolenia na zbycie w trybie bezprzetargowym prawa wieczystego użytkowania oznaczonych w niej nieruchomości położonych w N. z uwagi na naruszenie przepisu art. 37 ust. 2 pkt 6 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. q. gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2004 r., Nr 261 poz. 2603 ze zm.).
Skarżący podnosząc rażące naruszenie prawa w postaci art. 37 ust. 3 ustawy o gospodarce nieruchomościami oraz art. 91 ust. 1 i 4 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r., Nr 142 poz. 1591 ze zm.) wniósł o uchylenie w całości zaskarżonego aktu nadzoru i obciążenie Wojewody kosztami postępowania w sprawie.
Nie wdając się w merytoryczną ocenę zaskarżonego aktu należy stwierdzić, iż wniesiona skarga podlega odrzuceniu z uwagi na brak legitymacji skargowej po stronie skarżącego, co podlega badaniu z urzędu przez sąd administracyjny.
Zgodnie z art. 50 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153 poz. 1270 ze zm.) -określanej dalej jako P.p.s.a. uprawnionym do wniesienia skargi jest każdy, kto ma w tym interes prawny, prokurator, Rzecznik Praw Obywatelskich oraz organizacja społeczna w zakresie jej statutowej działalności, w sprawach dotyczących interesów prawnych innych osób, jeżeli brała udział w postępowaniu administracyjnym. § 2 tego artykułu zawiera ogólne odesłanie do innych ustaw przyznających prawo do wniesienia skargi uprawnionym podmiotom. W związku z tym przyjmuje się, że unormowanie art. 50 § 1 P.p.s.a. ma charakter generalny i znajduje zastosowanie w takim zakresie, w jakim legitymacja skargowa nie została ujęta odmiennie w innej ustawie, stanowiącej regulację szczególną.
Zawarte w nim określenie podmiotów, którym przysługuje legitymacja skargowa oraz podstaw tej legitymacji nie dotyczy wszystkich kategorii skarg określonych w art. 3 § 2 i 3 tej ustawy. Do regulacji które obejmuje art. 50 § 2 P.p.s.a. należy m.in. ustawa o samorządzie gminnym, stanowiąca w art. 98 ust. 3, iż skargę na rozstrzygnięcie nadzorcze może wnieść jedynie gmina lub związek międzygminny, których interes prawny, uprawnienie lub kompetencja zostały naruszone. Podstawą do wniesienia skargi jest uchwała lub zarządzenie organu, który podjął uchwałę lub zarządzenie albo którego dotyczy rozstrzygnięcie nadzorcze. W związku z tym za aktualne należy uznać stanowisko Naczelnego Sądu Administracyjnego wyrażone w wyroku z dnia 13 maja 1992 r. SA/Wr 529/92 (ONSA 1992, Nr 2 poz. 47) wyłączające dopuszczalność wniesienia skargi na rozstrzygnięcie nadzorcze wojewody przez jakikolwiek inny podmiot niż gmina lub związek komunalny nawet wtedy, gdy rozstrzygnięcie to narusza interes prawny lub uprawnienie tego podmiotu. Ponieważ zatem tylko gmina lub związek międzygminny mogą być stroną przeciwną w stosunku do organu nadzorczego, tylko na ich rzecz może nastąpić rozpoznanie i rozstrzygnięcie przez sąd administracyjny sprawy z ich skargi.
W związku z powyższym, z uwagi na brak po stronie skarżącego legitymacji do wniesienia skargi we wskazanym zakresie, uwzględniając zawarte w odpowiedzi na skargę stanowisko Wojewody, na podstawie art. 98 ust. 3 ustawy o samorządzie gminnym w związku z art. 50 i art. 58 § 1 pkt 5 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi orzeczono jak w sentencji postanowienia.