Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący: SWSA Ewa Partyka po rozpoznaniu w dniu 7 września 2017 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi K. C. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] lutego 2017 r. nr [...] w przedmiocie ustalenia nienależnie pobranego świadczenia alimentacyjnego w związku z wnioskiem o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji - postanawia - odmówić wstrzymania wykonania decyzji.
K. C. zaskarżyła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] lutego 2017 r. nr [...], którą utrzymano w mocy decyzję Burmistrza Miasta [...] z dnia [...] grudnia 2016 r. nr [...] ustalającą, że wyżej wymieniona pobrała nienależnie świadczenia z funduszu alimentacyjnego za okres od [...] grudnia 2015 r. do [...] kwietnia 2016 r. w wysokości 2500,00 zł.
W skardze K. C. zawarła wniosek o wstrzymanie wykonania decyzji SKO, z uwagi na fakt, że jej wykonanie przed weryfikacją jej legalności przez Sąd, w związku z utratą przez matkę skarżącej - M. K. pracy z dniem 1 kwietnia 2017 r. może spowodować, że rodzina skarżącej popadnie w skrajne ubóstwo i pozostanie bez środków do życia, opłacenia czynszu, mediów, zakupu żywności i produktów pierwszej potrzeby.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył co następuje:
Artykuł 61 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 200 2r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2017 r. poz. 1369 ze zm. - zwana dalej "P.p.s.a."), stanowi, że wniesienie skargi do sądu administracyjnego nie powoduje, co do zasady, wstrzymania wykonania zaskarżonego aktu. Jednakże po przekazaniu skargi zgodnie z art. 61 § 3 P.p.s.a. Sąd może na wniosek skarżącego wstrzymać wykonanie zaskarżonego aktu lub czynności, jeśli w wyniku wykonania aktu lub czynności zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Dotyczy to także aktów wydanych lub podjętych we wszystkich postępowaniach prowadzonych w granicach tej samej sprawy.
Przesłankami wstrzymania wykonania w całości lub w części aktu lub czynności, o których mowa w art. 61 P.p.s.a., są tylko niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków, przy czym ocena tych przesłanek pozostawiona jest uznaniu Sądu. Nadto przedmiotem ochrony tymczasowej w postaci zastosowania instytucji wstrzymania wykonania mogą być jedynie takie akty lub czynności, które nadają się do wykonania i wymagają wykonania. Przez pojęcie wykonania aktu administracyjnego należy rozumieć spowodowanie w sposób dobrowolny lub doprowadzenie w trybie postępowania egzekucyjnego do takiego stanu rzeczy, który jest zgodny z treścią rozstrzygnięcia zawartego w tym akcie.
Odnosząc powyższe do niniejszej sprawy w ocenie Sądu przesłanki ochrony tymczasowej nie wystąpiły, a zaskarżona decyzja uznająca wypłacone świadczenia za nienależnie pobrane i dokonująca ustalenia ich wysokości, nie nadaje się do wstrzymania jej wykonania, gdyż nie generuje obowiązku konkretnego zachowania się (działania, zaniechania) jej adresata. Decyzja ta nie nakłada na skarżącą żadnych obowiązków, które mogłyby być wykonane dobrowolnie lub w sposób przymusowy (por. postanowienie NSA z dnia 6 grudnia 2007 r., sygn. akt II GZ 190/07).
Ustalenie przez organ wysokości nienależnie pobranych świadczeń z funduszu alimentacyjnego jest w istocie stwierdzeniem pewnego stanu faktycznego i prawnego istniejącego w dacie wydania decyzji. Natomiast wykonaniem w rozumieniu art. 61 § 3 P.p.s.a. nie jest z pewnością możliwość przyszłego orzeczenia przez organ o zwrocie nienależnie pobranych świadczeń rodzinnych. Tym samym rozstrzygnięcie zawarte w zaskarżonej decyzji nie skutkuje dla skarżącej niebezpieczeństwem wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków, ponieważ wykonaniu w rozumieniu art. 61 § 3 P.p.s.a. podlega dopiero decyzja o zwrocie nienależnie pobranych świadczeń.
Należy przy tym zaznaczyć, że na tym etapie postępowania Sąd nie dokonuje oceny zaskarżonej decyzji. Zostanie bowiem ona poddana odrębnemu badaniu pod kątem zgodności z obowiązującym porządkiem prawnym.
Mając powyższe na względzie Sąd, działając na podstawie art. 61 § 3 i § 5 P.p.s.a. orzekł jak w sentencji postanowienia.