Wniosek T. L. o ustanowienie adwokata w sprawie z jego skargi na decyzję Kierownika Urzędu Do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych znak: [...] przedmiocie odmowy przyznania uprawnień kombatanckich
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Jolanta Ewa Wojtyna po rozpoznaniu w dniu 27 stycznia 2010r. w Rzeszowie na posiedzeniu niejawnym wniosku T. L. o ustanowienie adwokata w sprawie z jego skargi na decyzję Kierownika Urzędu Do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych z dnia [...] czerwca 2009r. znak: [...] przedmiocie odmowy przyznania uprawnień kombatanckich postanawia odmówić ustanowienia dla T. L. adwokata.

Uzasadnienie

W sprawie ze swojej skargi na decyzję Kierownika Urzędu Do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych z dnia [...] czerwca 2009r. znak: [...] w przedmiocie odmowy przyznania uprawnień kombatanckich (zakończonej wyrokiem z dnia 13 października 2009r. oddalającym tę skargę) T. L. złożył wniosek o ustanowienie adwokata. Argumentując go podniósł, że mieszka u syna zajmując jedno pomieszczenie, jednakże prowadzi samodzielne gospodarstwo domowe. Utrzymuje się z emerytury w kwocie 1165, 61 zł. Znaczną część tego dochodu przeznacza na zakup lekarstw, natomiast opłaty za energię elektryczną i "pozostałe koszty utrzymania powodują brak środków na codzienne życie".

Postanowieniem z dnia 29 grudnia 2009r. Referendarz sądowy w Wojewódzkim Sądzie Administracyjnym w Rzeszowie odmówił przyznania wnioskodawcy prawa pomocy w żądanym przez niego zakresie.

W dniu 6 stycznia 2010r. wpłynęło do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie pismo T. L. Wobec wątpliwości co do jego treści, wezwano składającego je do oświadczenia, czy stanowi ono sprzeciw odnośnie postanowienia Referendarza sądowego z dnia 29 grudnia 2009r.

W wyznaczonym terminie T. L. wskazał, iż nie stać go na ustanowienie adwokata, wobec powyższego składa sprzeciw od powyższego postanowienia. Podniósł, że jego stan zdrowia uległ pogorszeniu.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Z art. 260 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), zwanej dalej P.p.s.a. wynika, iż skuteczne złożenie sprzeciwu od postanowienia w przedmiocie prawa pomocy powoduje utratę mocy tego orzeczenia i konieczność rozpoznania na nowo wniosku strony w tym przedmiocie.

Regulacje powołanej wyżej ustawy odnośnie kosztów postępowania wskazują na wyjątkowość instytucji prawa pomocy. Stosownie bowiem do art. 199 P.p.s.a. strony ponoszą koszty postępowania związane ze swoim udziałem w sprawie. Natomiast zgodnie z art. 246 § 1 pkt 2 P.p.s.a. przyznanie prawa pomocy w zakresie częściowym uwarunkowane jest wykazaniem przez wnioskodawcę, iż nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów utrzymania bez uszczerbku utrzymania koniecznego siebie i rodziny. Prawo pomocy przysługuje zatem osobom rzeczywiście potrzebującym, tzn. takim, które z powodu bardzo niskich dochodów nie są w stanie poczynić oszczędności, z których mogłyby pokryć koszty postępowania.

Ciężar wykazania, iż w sytuacji takiej znajduje się składający wniosek o przyznanie prawa pomocy spoczywa właśnie na nim. To więc wnioskodawca winien przedstawić dokładnie wszystkie istotne dla rozstrzygnięcia w przedmiocie tego wniosku informacje, które wskazują na konieczność uczynienia zadość jego żądaniu.

W ocenie Sądu, T. L. nie wykazał, iż w jego przypadku spełniona została określona w art. 246 § 1 pkt 2 P.p.s.a. przesłanka przyznania częściowego prawa pomocy. Jak bowiem wynika ze złożonego przez niego wniosku nie posiada on nikogo na utrzymaniu, a więc wszelkie uzyskiwane środki finansowe może przeznaczyć wyłącznie na własne potrzeby. Nadto okoliczność, iż wnioskodawca mieszka u syna zajmując jedno pomieszczenie wskazuje na to, iż dzięki temu ponoszone przez niego wydatki na utrzymanie mieszkania są niższe niż w sytuacji, gdyby musiał utrzymać całe mieszkanie samodzielnie.

O możliwości wygospodarowania przez skarżącego środków pieniężnych świadczy uiszczenie przez wyżej wymienionego wpisu sądowego w kwocie 100 zł.

Należy także zaznaczyć, iż T. L. - ani we wniosku ani też w sprzeciwie - nie wskazał dokładnie na czym polegałby uszczerbek, o którym mowa w art. 246 § 1 pkt 2 P.p.s.a. w razie pokrycia przez niego kosztów wynagrodzenia adwokata. Podnosząc zaś, iż stan jego zdrowia uległ pogorszeniu, nie wskazał jednocześnie wysokości wydatków z tym związanych.

Mając na względzie powyższe orzeczono jak w sentencji, na podstawie art. 260 w zw. z art. 245 § 3 i art. 246 § 1 pkt 2 P.p.s.a.

Strona 1/1