Dnia 31 stycznia 2008 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Robert Sawuła po rozpoznaniu w dniu 31 stycznia 2008 roku w Rzeszowie na posiedzeniu niejawnym skargi kasacyjnej E. W. od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z dnia 5 grudnia 2007 roku, sygn. akt II SA/Rz 616/07 odrzucającego skargę J. M., E. W. na czynność Prezydenta Miasta z dnia [...] września 2000 roku, nr [...] w przedmiocie wpisu do ewidencji działalności gospodarczej - postanawia - odrzucić skargę kasacyjną.
Postanowieniem z dnia 5 grudnia 2007 roku roku, sygn. akt II SA/Rz 616/07 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie odrzucił skargę J. M.
i E. W. na czynność Prezydenta Miasta z dnia [...] września 2000 roku, nr [...] w przedmiocie wpisu do ewidencji działalności gospodarczej z uwagi na jej niedopuszczalność. Przedmiotowe postanowienie zostało doręczone J. M. w dniu [...] grudnia 2007 roku, a E. W. w dniu 13 grudnia 2007 roku - zwrotne potwierdzenie odbioru na k. 116-117 akt sądowych. Do postanowienia dołączono stosowny druk urzędowy zawierający pouczenie, co do sposobu oraz terminu wniesienia skargi kasacyjnej. Wskazano w szczególności, iż skarga kasacyjna, pod rygorem jej odrzucenia, winna zostać sporządzona przez pełnomocnika będącego adwokatem, radcą prawnym, doradcą podatkowym lub rzecznikiem patentowym - k. 115 akt sądowych.
W dniu 31 grudnia 2007 roku skarżąca E. W. nadała w Urzędzie Pocztowym sporządzone przez siebie pismo oznaczone jako zażalenie. Zostało ono skierowane do Naczelnego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie. Z treści pisma wynika jednoznacznie, iż jego celem jest zakwestionowanie postanowienia z dnia 5 grudnia 2007 roku o odrzuceniu skargi kasacyjnej. Ponieważ jedynym środkiem prawnym przewidzianym przepisami ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. 2002 r. Nr 153 poz. 1270 ze zm., dalej jako P.p.s.a.), który mógłby cel ów osiągnąć jest skarga kasacyjna, Sąd uznał, iż pismo skarżącej z dnia 20 grudnia 2007 roku jest w istocie tym środkiem zaskarżenia. Podstawą takiego założenia było przyjęcie, iż decydujące jest nie oznaczenie pisma, lecz jego treść oraz wynikająca z niej wola skarżącej. Formułując w nim szereg zarzutów, które w jej ocenie mają świadczyć o wadliwości zaskarżonego postanowienia, skarżąca żądała jego uchylenia.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Stosownie do treści art. 175 § 1 P.p.s.a. skarga kasacyjna powinna być sporządzona przez adwokata lub radcę prawnego z zastrzeżeniem wyjątków przewidzianych w § 2 i § 3 cytowanego artykułu. Sporządzenie skargi kasacyjnej osobiście przez stronę nie będącą adwokatem lub radcą prawnym stanowi brak skargi kasacyjnej czyniący ją niedopuszczalną. Brak ten nie podlega uzupełnieniu w trybie art. 178 P.p.s.a. Sporządzenie skargi kasacyjnej przez osobę mającą kwalifikacje wymagane w art. 175 przesądza zatem o jej dopuszczalności - postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 5 marca 2004 r., OSK 69/04, niepubl.. Jeśli skarga kasacyjna została wniesiona z naruszeniem art. 175 P.p.s.a. sąd zobligowany jest ją odrzucić bez wzywania do usunięcia braków - postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 28 stycznia 2004 r., FSK 3/04, publ. M. Praw. 2004, nr 5, s. 202. Ponieważ skarżąca nie jest adwokatem, radcą prawnym bądź innym podmiotem wskazanym w § 2 lub § 3 art. 175 P.p.s.a. sporządzona przez nią skarga kasacyjna obarczona jest brakiem, który czyni ją niedopuszczalną. Należy przy tym zaznaczyć, iż o konieczności sporządzenia skargi kasacyjnej przez fachowego pełnomocnika skarżąca została prawidłowo pouczona.
Na podstawie art. 6 P.p.s.a. Sąd wyjaśnia, iż umorzenie postępowania sądowoadministracyjnego wskutek cofnięcia skargi dopuszczalne jest jedynie wówczas, gdy postępowanie to zostało skutecznie wszczęte. Oznacza to przede wszystkim, że akt lub czynność, której dotyczy skarga musi podlegać kontroli sądu administracyjnego. Jeżeli tak nie jest, Sąd nie może wszcząć postępowania, lecz musi skargę odrzucić. Cofnięcie skargi jest wyrazem woli skarżącego by przerwać proces sądowej kontroli zaskarżonego aktu lub czynności. Procesowym skutkiem takiego stanu rzeczy jest wydanie przez Sąd postanowienia o umorzeniu postępowania. Jednakże, jak już wyżej wskazano, możliwe jest to wyłącznie wtedy, gdy proces sądowej kontroli został skutecznie zainicjowany. Ponieważ w niniejszej sprawie skarga dotoczyła aktu, który nie podlegał kognicji Sądu, wszczęcie postępowania mającego na celu zbadanie jego legalności było niedopuszczalne. Dlatego też Sąd nie mógł merytorycznie odnieść się cofnięcia skargi przez skarżącą.
Uwzględniając całość powyższego sąd w oparciu o art. 178 P.p.s.a. orzekł jak sentencji postanowienia.