Do okoliczności faktycznych uzasadniających brak winy w uchybieniu terminu przez zainteresowanego lub jego pełnomocnika zalicza się np. przerwę w komunikacji, nagłą chorobę, która nie pozwoliła na wyręczenie się inną osobą, powódź, pożar. Jak podkreśla się w orzecznictwie, braku winy u zainteresowanego w uchybieniu terminu nie potwierdza jednak np. zwolnienie lekarskie od pracy, bowiem nie wyklucza ono możliwości dokonania czynności procesowej przez stronę i nadania pisma przez pocztę osobiście lub przez domownika. Braku winy nie stanowi również nieznajomość prawa oraz wybranie innej drogi obrony interesu prawnego (wyrok NSA z dnia 4 listopada 1998 r., sygn. akt III SA 1243/97, LEX nr 36902; wyrok NSA z dnia 29 listopada 1997 r., sygn. akt III SA 101/96, LEX nr 30857). Oznacza to, że okoliczności przemawiające za uznaniem braku winy w uchybieniu terminu muszą mieć charakter wyjątkowy i szczególny i być niezależne od wnioskodawcy. Nawet lekkie niedbalstwo wyklucza przyjęcie, że okoliczność na którą powołuje się wnioskodawca, miała charakter niezawiniony.
Stwierdzić należy, że skarżąca nie uprawdopodobniła braku winy w uchybieniu terminu do złożenia zażalenia. Fakt, że korespondencję zawierającą odpis postanowienia z dnia 4 marca 2015 r. doręczono pełnomocnikowi skarżącej - adwokatowi J.J. był bezpośrednią konsekwencją ustanowienia go przez skarżącą pełnomocnikiem z wyboru (art. 67 § 5 P.p.s.a.) i wynikał z zakresu udzielonego mu pełnomocnictwa z dnia 29 lipca 2014 r. Pełnomocnictwo to obejmowało bowiem sporządzenie skargi kasacyjnej od wyroku WSA w Rzeszowie z dnia 2 maja 2014 r., sygn. akt II SA/Rz 692/12, wniesienie jej w sprawie oraz reprezentowanie skarżącej w ramach postępowania przed Wojewódzkim Sadem Administracyjnym w Rzeszowie oraz Naczelnym Sądem Administracyjnym w Warszawie. Z obowiązku doręczenia postanowienia pełnomocnikowi nie zwalniała Sądu okoliczność, że wniosek w wyniku rozpoznania którego zostało wydane postanowienie z dnia 4 marca 2015 r. został złożony przez stronę osobiście. Istota profesjonalnej reprezentacji strony przed sądem polega nie tylko na zapewnieniu sobie zastępstwa w sensie merytorycznym, ale także formalnego prowadzenia sprawy. Oznacza to, że w przypadku reprezentowania strony przez profesjonalnego pełnomocnika kryterium należytej staranności jest podwyższone, ponieważ adwokat czy radca prawny posiadają stosowne przygotowanie i znajomość procedur sądowoadministracyjnych zapewniające prawidłowe prowadzenie sprawy (zob. postanowienie NSA z dnia 31 marca 2009 r., I FZ 69/09, LEX nr 565711).
Z powyższych względów Sąd orzekł jak w sentencji postanowienia na podstawie art. 86 § 1 P.p.s.a.