Całość powołanych przepisów w ich kompleksowym ujęciu jednoznacznie przesądza, iż ustawodawca dla dróg wewnętrznych nie przewidział organów administracji publicznej właściwych do zarządzania odbywającym się w ich obrębie ruchem drogowym. W odniesieniu do dróg wewnętrznych ustawodawca posługuje się pojęciem zarządcy i właściciela terenu na którym zlokalizowana jest droga wewnętrzna, dając w ten sposób do zrozumienia, iż podmioty te nie mogą być traktowane jak zarządca drogi publicznej. Zawarty w art. 8 ust. 2 u.o.d.p. zwrot, iż do zarządcy bądź właściciela terenu którym zlokalizowana jest droga wewnętrzna należy oznakowanie drogi wewnętrznej, nie może być rozumiany jako obowiązek sprawowania zarządu ruchem drogowym w rozumieniu ustawy p.r.d. Jak już wyżej wskazano zarząd ruchem drogowym dotyczy wyłącznie dróg publicznych, a organy uprawnione do jego sprawowania zostały enumeratywnie wskazane w § 2 ust. 2 rozporządzenia. Oznakowanie drogi wewnętrznej polega zatem na umieszczeniu na niej znaku, który swą treścią wskazywać będzie na jej wewnętrzny charakter.
Naprowadzone powyżej okoliczności, w ocenie Sądu, przesądzają o konieczności odrzucenia wniesionej skargi.
Z odpowiedzi na skargę oraz nadesłanego na wezwanie Sądu wypisu z ewidencji gruntów wynika, że Gmina jest władającym drogi nr 482.
W ocenie Wójta Gminy jej nawierzchnia nie jest przystosowana do ruchu pojazdów o znacznym ciężarze. Z tych powodów, celem zapobieżenia zniszczenia nawierzchni ustawiony został sporny znak. Rozstrzygnięcie czy Wójt Gminy, jako władający - zarządca terenu, na którym znajduje się drogi wewnętrzna nr 482, mógł ograniczyć sposób jej korzystania, i czy w ten sposób bezprawnie nie uszczuplił uprawnień, jakie w stosunku do tej drogi przysługują stronie skarżącej, nie należy do sądu administracyjnego. Działanie organu jednostki samorządu terytorialnego będącej zarządcą albo właścicielem terenu, na którym zlokalizowana jest droga wewnętrzna, polegające na umieszczeniu na tej drodze znaku drogowego, nie jest działaniem z zakresu administracji publicznej.
Końcowo należy również zaznaczyć, iż skarga podlegałaby odrzuceniu nawet przy przyjęciu jej dopuszczalności. Jak wynika z akt administracyjnych strona skarżąca, stosownie do treści art. 52 § 3 P.p.s.a., skierowała do Wójta Gminy wezwanie do usunięcia naruszenia prawa. Odpowiedź na wezwanie spółka otrzymała w dniu 16 lipca 2007 roku (potwierdzenie zwrotne k. 2 akt administracyjnych). Zgodnie z art. 53 § 2 w związku z art. 83 § 2 P.p.s.a. termin do wniesienia skargi upływał z końcem dnia 16 sierpnia 2007 roku. Tymczasem sporządzenie skargi nastąpiło w dniu 30 sierpnia 2007 roku, a wniesiono ją w dniu 3 września 2007 roku. Naprowadzone okoliczności w sposób jednoznaczny przesądzają o wniesieniu skargi z uchybieniem terminu.
Mając całość powyższego na uwadze Sąd, w oparciu o art. 58 § 1 pkt w zw.
z § 3 P.p.s.a., odrzucił skargę.