Wniosek w przedmiocie ustalenia opłaty za pobyt w domu pomocy społecznej i zobowiązania do jej wnoszenia w sprawie ze skargi M. K. na tę decyzję
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Ewa Partyka po rozpoznaniu w dniu 18 sierpnia 2017 roku w Rzeszowie na posiedzeniu niejawnym wniosku M. K. o wstrzymanie wykonania decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] kwietnia 2017 r. nr [...] w przedmiocie ustalenia opłaty za pobyt w domu pomocy społecznej i zobowiązania do jej wnoszenia w sprawie ze skargi M. K. na tę decyzję - postanawia - odmówić wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji.

Uzasadnienie

M. K. zaskarżył do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] kwietnia 2017 r. nr [...]. Rozstrzygnięcie to utrzymywało w mocy decyzję Burmistrza Miasta i Gminy [...] z dnia [...] marca 2017 r. nr [...], która ustalała opłatę za pobyt W. M. - babki skarżącego - w domu pomocy społecznej i zobowiązywała do jej wnoszenia m. in. skarżącego w kwocie 2144,89 zł za okres od 28 czerwca 2016 r. do 28 lutego 2017 r. oraz w kwocie 2281,70 zł za okres od dnia 1 marca 2017 r.

W wymienionej skardze M. K. wniósł o wstrzymanie wykonania zakwestionowanej decyzji wskazując, że obecnie kwota, do której uiszczenia jest zobowiązany wynosi 19 440,82 zł, co stanowi dla niego znaczną dolegliwość finansową. Nie można zatem wykluczyć, że konieczność zapłaty powyższej mogłaby narazić go oraz jego rodzinę na niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków finansowych, w szczególności poprzez ograniczenie środków na utrzymanie rodziny, zwłaszcza nowonarodzonej córki oraz na wywiązanie się z zobowiązań finansowych związanych z zakupem mieszkania.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

wniosek nie podlega uwzględnieniu.

W świetle art. 61 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2017 r. poz. 1369 ze zm.), zwanej dalej "P.p.s.a.", sam fakt złożenia skargi nie wstrzymuje wykonania objętego nią aktu czy czynności. Ustawodawca przewidział jednak odstępstwo od powyższej reguły stanowiąc w art. 61 § 3 P.p.s.a., że po przekazaniu skargi, sąd może - na wniosek skarżącego - wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania zaskarżonej decyzji. Jako przesłanki wydania tego rodzaju rozstrzygnięcia powołany przepis wskazuje niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Z uwagi na to, że zastosowanie przedmiotowej instytucji leży w interesie wnoszącego o to, to on winien przedstawić okoliczności, które za tym przemawiają, zwłaszcza, że każda ze wskazanych wyżej dwóch przesłanek stanowi pojęcie nieostre i wymaga wypełnienia argumentacją strony. Dodatkowo Sąd zobowiązany jest posiłkować się danymi wynikającymi z akt sprawy.

Przedmiot skargi i złożonego w sprawie wniosku stanowi decyzja ustalająca wysokość opłaty za pobyt w domu pomocy społecznej i zobowiązująca m. in. skarżącego do jej ponoszenia w określonej części. Dotyczy ona zatem zobowiązania pieniężnego, zawsze rodzącego przecież określone skutki w finansach podmiotu zobowiązanego, które jednak nie muszą przybierać formy jednego z niebezpieczeństw, o których mowa w przywołanym art. 61 § 3 P.p.s.a. Nadto, skutki wykonania świadczenia pieniężnego są przecież w związku z jego naturą odwracalne. Brak zatem podstaw do automatycznego zastosowania ochrony tymczasowej bez uprawdopodobnienia, że jest ona w konkretnym wypadku rzeczywiście uzasadniona. Tymczasem M. K. wnosząc o wstrzymanie wykonania objętej skargą decyzji nie podał aktualnych informacji odnośnie do dochodów i obciążeń finansowych swoich i swojej żony. Te zaś, które wynikają z akt administracyjnych sprawy nie mogą być uznane za wystarczające do rozstrzygnięcia wniosku w związku z ich przynajmniej częściową nieaktualnością wobec narodzin dziecka strony.

Dlatego też wobec braku dostatecznych i aktualnych danych odnośnie do sytuacji finansowej skarżącego i jego rodziny (wysokość zobowiązań pieniężnych, uzyskiwanych dochodów oraz posiadany majątek), nie było możliwe dokonanie oceny, czy zapłata należności wynikającej z zaskarżonej decyzji mogłaby w przypadku skarżącego prowadzić do powstania skutków, o których mowa w art. 61 § 3 P.p.s.a.

Z tych względów orzeczono jak w sentencji, na podstawie art. 61 § 3 i § 5 P.p.s.a.

Strona 1/1