Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie: Przewodniczący - Sędzia WSA Marcin Kamiński po rozpoznaniu w dniu 29 grudnia 2016 r. w Rzeszowie na posiedzeniu niejawnym wniosku [...] o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji w sprawie ze skargi [...] na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] kwietnia 2016 r. nr [...] w przedmiocie umorzenia postępowania w sprawie wygaszenia trwałego zarządu - p o s t a n a w i a - odmówić wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji
Zaskarżoną decyzją Wojewoda [...] utrzymał w mocy decyzję Starosty [...] z dnia [...] grudnia 2015 r. nr [...], która umorzono postępowanie w sprawie wygaszenia trwałego zarządu sprawowanego przez [...] Park Narodowy w stosunku do zabudowanych nieruchomości Skarbu Państwa, Położonych w [...].
We wniesionych skargach skarżący zawarli wnioski o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji. Uzasadniając zgłoszone żądanie podali ogólnikowo, że nieuwzględnienie wniosku spowoduje "niepowetowaną szkodę stron, naruszenie interesu społecznego i ważnych interesów obywateli".
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Wniesienie skargi nie wstrzymuje wykonania zaskarżonego aktu. Jednak stosownie do art. 61 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, po przekazaniu sądowi skargi Sąd może na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania w całości lub w części aktu lub czynności, o których mowa w § 1, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków, chyba że ustawa szczególna wyłącza wstrzymanie ich wykonania. Podkreślić przy tym należy, że Sąd rozpoznaje wniosek nie badając zasadności skargi w kontekście wadliwości zaskarżonego aktu lub czynności.
Zasadniczym warunkiem uwzględnienia wniosku o wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu, a w istocie merytorycznej oceny jego zasadności, jest ustalenie, że objęty wnioskiem akt bezpośrednio podlega wykonaniu. Przez wykonanie aktu administracyjnego należy rozumieć spowodowanie w sposób dobrowolny lub doprowadzenie w trybie przymusu państwowego (egzekucji) do takiego stanu rzeczy, który jest zgodny z rozstrzygnięciem zawartym w danym akcie. Nie każdy akt administracyjny kwalifikuje się do tak rozumianego wykonania, a ponadto nie każdy wymaga wykonania. Instytucja tymczasowej ochrony sądowej odnosi się do takich aktów, które nakładają na adresata określone obowiązki bądź przyznają uprawnienia i mogą być realizowane dobrowolnie bądź przymusowo w drodze egzekucji (T. Woś, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, wyd. VI. Wolters Kluwer, 2016). Wstrzymanie wykonania dotyczy zatem sytuacji, gdy zaskarżony akt wywołuje skutki materialnoprawne, a za taki akt nie sposób uznać decyzji o umorzeniu postępowania. Oznacza to, że wniosek skarżących nie był możliwy do uwzględnienia, jako że zaskarżona decyzja Wojewody Podkarpackiego jest orzeczeniem o charakterze procesowym (niemerytorycznym), które nie rozstrzyga sprawy co do istoty i nie wywołuje skutków materialnoprawnych. Stąd też bezprzedmiotowe jest odnoszenie się przez Sąd do argumentacji zawartej we wniosku skarżących, gdyż jak wspomniano wyżej, merytoryczna ocena wniosku jest możliwa wyłącznie wtedy, gdy objęty wnioskiem akt podlega wykonaniu w rozumieniu art. 61 § 3 Ppsa. Taka zaś sytuacja nie ma miejsca w niniejszej sprawie.
Z powyższych względów, Sąd na podstawie art. 61 § 3 Ppsa orzekł, jak w sentencji postanowienia.