Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Elżbieta Mazur - Selwa po rozpoznaniu w dniu 10 września 2018 r. w Rzeszowie na posiedzeniu niejawnym sprzeciwu G.C. od postanowienia referendarza sądowego z dnia 14 sierpnia 2018 r. sygn. akt II SA/Rz 848/18 w przedmiocie wniosku o zwolnienie od kosztów sądowych i o ustanowienie adwokata w sprawie ze skargi G. C. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] maja 2018 r. nr [...] w przedmiocie skierowania na badania lekarskie postanawia utrzymać zaskarżone postanowienie w mocy.
Postanowieniem z dnia 14 sierpnia 2018 r. referendarz sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie odmówił wnioskowi G. C. w zakresie przyznania prawa pomocy w zakresie całkowitym. Zdaniem referendarza sytuacja majątkowa wnioskodawcy nie daje podstaw do skorzystania z wnioskowanej pomocy. Wnioskodawca ma stałe źródło dochodu, zaspokojone potrzeby mieszkaniowe, a uzyskiwany przez niego dochód przewyższa zadeklarowane wydatki o kwotę 250 zł.
W sprzeciwie wnioskodawca podniósł, że uzyskiwany przez niego dochód w całości przeznacza na spłatę zasądzonych alimentów oraz wydatki na własne utrzymanie oraz utrzymanie jego dwójki dzieci. Podał, że pomimo zasądzonych alimentów dzieci przebywają u niego ponieważ matka pracuje za granicą. Nie zgodził się z dokonaną przez referendarza oceną wydatków, jako wygórowanych, wskazując, że podane kwoty są kwotami minimalnymi, za które można nabyć odzież, obuwie i środki higieny osobistej.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Sprzeciw nie zasługuje na uwzględnienie.
Zgodnie z art. 260 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ( Dz.U. z 2018 r., poz. 1302 ze zm.; dalej: "P.p.s.a."): rozpoznając sprzeciw od zarządzenia i postanowień, o których w art 258 § 2 pkt 6-8, sąd wdaje postanowienie, w którym zaskarżone zarządzenie lub postanowienie referendarza sądowego zmienia albo utrzymuje w mocy.
Na podstawie art 246 § 1 pkt 1 P.p.s.a. przyznanie prawa pomocy osobie fizycznej w zakresie całkowitym następuje, gdy osoba ta wykaże, że nie jest w stanie ponieść jakichkolwiek kosztów postępowania; w zakresie częściowym, gdy wykaże, że nie ma dostatecznych środków na poniesienie pełnych kosztów postępowania - art 246 § 1 pkt 2 P.p.s.a.
Sąd zgadza się ze stanowiskiem referendarza, że opisana przez wnioskodawcę sytuacja nie jest żadną z wyżej wymienionych.
Tytułem wstępu należy wyjaśnić, że instytucja prawa pomocy mieści się w zakresie tzw. prawa ubogich. Już choćby z tego określenia wynika, że jest to instytucja przewidziana dla tej części społeczeństwa, której sytuacja dochodowa, majątkowa nie pozwala na pokrycie kosztów sądowych, ponieważ nie mają żadnego majątku ani żadnych środków, bądź też gdy posiadany majątek i środki finansowe wystarczają jedynie na pokrycie niezbędnych kosztów utrzymania, a jakiekolwiek dodatkowe wydatki wiązać się będą z niemożliwością zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych.
Z taką sytuacją nie mamy do czynienia w niniejszej sprawie.
Wnioskodawca ma zaspokojone potrzeby mieszkaniowe, stałe źródło dochodu w kwocie 3.800,00 zł, jak również dysponuje samochodem osobowym marki Toyota Avensis, którego wartość ocenił na kwotę 25.000 zł. Zadeklarowane przez niego wydatki to zwykłe wydatki związane z utrzymaniem, ponoszone w każdym przeciętnym gospodarstwie. Sytuacja wnioskodawcy nie jest zatem wyjątkowa. Nie zmienia powyższego fakt, że wnioskodawca spłaca alimenty, których miesięczna wysokość wynosi 1000 zł, a dodatkowo ponosi wszystkie wydatki związane z utrzymaniem dzieci. Obowiązek alimentacyjny wnioskodawcy został określony przez Sąd na kwotę po 500 zł na każde dziecko. W przypadku jakiejkolwiek zmiany okoliczności, w tym przypadku sprawowania opieki nad dziećmi, wnioskodawca ma prawo zwrócić się do Sądu o zmianę wysokości zasądzonych alimentów. Do tego czasu w utrzymaniu dzieci powinna również partycypować matka dzieci. Nie wyjaśniona pozostała kwestia, czy matka dzieci łoży na utrzymanie dzieci.
Mając powyższe na uwadze Sąd orzekł jak w sentencji na podstawie art 260 § 1 w zw. z art 246 §1 pkt 1 i 2 P.p.s.a.