Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w składzie: Sędzia NSA Danuta Strzelecka-Kuligowska po rozpoznaniu w dnia 3 sierpnia 2017 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy z wniosku E. o przywrócenie terminu do wniesienia skargi kasacyjnej od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 21 kwietnia 2017 r. sygn. akt II SA/Sz 1134/16 w sprawie ze skargi E. S. na decyzję Wojewody z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie ograniczenia sposobu korzystania z nieruchomości p o s t a n a w i a odrzucić wniosek
E., reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika, wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie skargę kasacyjną od wyroku tego Sądu z dnia 21 kwietnia 2017 r. sygn. akt II SA/Sz 1134/16 w sprawie ze skargi E. S. na decyzję Wojewody z dnia [...]r. nr [...] w przedmiocie ograniczenia sposobu korzystania z nieruchomości.
Postanowieniem z dnia 30 czerwca 2017 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie odrzucił ww. skargę kasacyjną jako wniesioną z uchybieniem terminu.
Pismami z dnia 12 lipca 2017 r. skarżąca złożyła wniosek o przywrócenie terminu do złożenia skargi kasacyjnej od ww. wyroku oraz zażalenie na postanowienie Sądu z dnia 30 czerwca 2017 r.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie zważył, co następuje:
Należy wskazać, że w orzecznictwie sądów administracyjnych ugruntowany jest pogląd, zgodnie z którym w sytuacji jednoczesnego wniesienia środka odwoławczego wydanego na skutek uchybienia przez stronę terminowi procesowemu i wniosku o przywrócenie terminu do dokonania czynności, wykluczają się one wzajemnie zarówno z powodu konkurencyjności zawartych w nich żądań zmierzających do wywołania przeciwstawnych skutków procesowych, jak i sprzeczności wewnętrznej ich podstaw. Wniosek o przywrócenie terminu do dokonania czynności oparty jest na twierdzeniu, że do uchybienia terminu doszło, jednak nastąpiło to bez winy strony, która w takim wniosku wskazuje przyczyny usprawiedliwiające to uchybienie. Natomiast środek odwoławczy od orzeczenia wydanego na skutek uchybienia przez stronę terminowi do dokonania czynności procesowej jest oparty na twierdzeniu, że do uchybienia nie doszło, a sąd zajął w tej kwestii błędne stanowisko (por. postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 25 maja 2004 r., sygn. akt FZ 61/04, niepubl.).
W przypadku zatem gdy strona kwestionuje ocenę sądu, że do uchybienia terminu doszło, tzn. gdy twierdzi, że czynności dokonała w terminie, a sąd błędnie uznał, że terminowi uchybiła, powinna wnieść środek odwoławczy. Natomiast wniosek o przywrócenie terminu do dokonania czynności strona powinna wnieść wtedy, gdy nie kwestionuje faktu, że uchybiła terminowi, jednak w jej ocenie uchybienie to nie było zawinione, a następnie powinna wskazać przyczyny usprawiedliwiające niedokonanie czynności w terminie (por. postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 15 listopada 1999 r., sygn. akt II CZ 129/99, LEX nr 110 599, z dnia 4 października 2001 r., sygn. akt I CZ 116/01 LEX nr 52 578, z dnia 10 stycznia 2002 r., sygn. akt I CZ 198/01, LEX nr 53 302, z dnia 3 października 2002 r., sygn. akt I CZ 120/02, LEX nr 74 409, oraz postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 25 maja 2004 r. sygn. akt FZ 61/04).
Złożenie wniosku o przywrócenie terminu uwarunkowane jest przede wszystkim tym, by termin do podjęcia czynności procesowej upłynął. Stosownie bowiem do treści przepisu art. 85 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 ze zm.), dalej: "p.p.s.a.", dopiero wtedy czynność taka staje się bezskuteczna. Ponadto, pismo z wnioskiem o przywrócenie terminu wnosi się do sądu w terminie siedmiu dni od czasu ustania przyczyny uchybienia terminu (art. 87 § 1 p.p.s.a.). Jeśli więc strona złożyła środek zaskarżenia od orzeczenia wydanego na skutek uchybienia terminowi do dokonania czynności procesowej, początek biegu terminu do złożenia wniosku o przywrócenie terminu do dokonania tej czynności wyznaczać będzie data doręczenia orzeczenia sądu rozstrzygającego w przedmiocie złożenia środka zaskarżenia. Pogląd ten, ukształtowany w orzecznictwie Sądu Najwyższego i zaakceptowany w doktrynie (por. postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 15 czerwca 1957 r., sygn. akt II CZ 123/57, z dnia 2 września 1993 r., sygn. akt II CRN 83/93, LEX nr 293 287, z dnia 10 stycznia 2002 r., sygn. akt I CZ 198/01), jest także w pełni aktualny na gruncie regulacji przyjętych w ustawie Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.
W rozpoznawanej sprawie E. wniosła jednocześnie dwa środki prawne: wniosek o przywrócenie terminu oraz zażalenie na postanowienie. Wobec przytoczonych wyżej poglądów należy stwierdzić, że złożony przez stronę wniosek o przywrócenie terminu (art. 87 § 1 p.p.s.a.) mógł zostać złożony dopiero po prawomocnym rozstrzygnięciu kwestii, czy termin do wniesienia skargi kasacyjnej upłynął, czy też nie, przed jej złożeniem. W związku z tym przedwczesny wniosek o przywrócenie terminu do dokonania czynności procesowej uznać należało za niedopuszczalny z mocy ustawy (art. 88 p.p.s.a.) i podlegający odrzuceniu.
W tym stanie rzeczy, Sąd - na podstawie art. 88 p.p.s.a. - orzekł jak na wstępie.