Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w składzie: Przewodniczący Sędzia WSA Barbara Gebel po rozpoznaniu w dniu 16 maja 2011 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku O. K. o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji w sprawie ze skargi O. K. na decyzję Wojewody Z. z dnia [...] r., nr [...] w przedmiocie zobowiązania cudzoziemca do opuszczenia terytorium Rzeczypospolitej Polskiej p o s t a n a w i a: wstrzymać wykonanie zaskarżonej decyzji
Decyzją z dnia [...], nr [...] Wojewoda [...] po rozpatrzeniu odwołania od decyzji Komendanta Placówki Straży Granicznej w [...] z dnia [...] zobowiązującej obywatela [...] O.K. do opuszczenia terytorium Rzeczypospolitej Polskiej do dnia [...] uchylił decyzję organu I instancji w części dotyczącej terminu opuszczenia terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i wyznaczył nowy termin 7 dni od dnia doręczenia niniejszej decyzji, w pozostałej części utrzymał zaskarżoną decyzję w mocy.
Na powyższą decyzję skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w [...] wniósł [...]. W skardze i dodatkowo w piśmie z dnia [...] wniósł o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji, podnosząc, że przymusowe opuszczenie terytorium Polski przed rozpoznaniem sprawy przez Sąd pozbawiłoby go możliwości osobistego uczestnictwa w postępowaniu sądowym, co stanowiłoby naruszenie zasady prawa strony do sądu i prawa osobistego działania strony przed sądem, wyrządzając tym samym szkodę moralną i materialną. Za udzieleniem ochrony przemawia także fakt, iż wyjeżdżając na [...] skarżący utraciłby perspektywę i możliwość szybkiego powrotu do Polski, a tym samym możliwość pracy w Polsce i kontaktów z synem studiującym w [...] .
Postanowieniem z dnia [...] Wojewódzki Sąd Administracyjny w [...] odmówił wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji. W ocenie Sądu w chwili rozpoznawania wniosku decyzja nie nakładała na skarżącego żadnych obowiązków, które mogłyby być wykonane dobrowolnie lub w sposób przymusowy, ponieważ termin do którego skarżący był zobowiązany opuścić terytorium Rzeczypospolitej Polskiej już upłynął. Nowy termin natomiast nie został wyznaczony.
W wyniku rozpoznania zażalenia Naczelny Sąd Administracyjny postanowieniem z dnia [...], sygn. akt [...] uchylił zaskarżone postanowienie i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania tutejszemu Sądowi. Naczelny Sąd Administracyjny wskazał, że nie podziela poglądu Sądu, iż na skutek upływu terminu wykonania zaskarżonej decyzji, nie wywołuje ona dla skarżącego żadnych skutków i nie nakłada na niego żadnych obowiązków. W ocenie NSA upływ terminu do opuszczenia terytorium RP określony decyzją, nie ma wpływu na fakt, że skarżący nadal jest zobowiązany do opuszczenia Polski i nadal może wykonać tę decyzję dobrowolnie. Oceniając ponownie wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji Sąd I instancji winien mieć na uwadze prawo skarżącego do sądu i związaną z nim możliwość podejmowania stosownych działań.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 190 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153 poz. 1270 ze zm.), Sąd, któremu sprawa została przekazana, związany jest wykładnią prawa dokonaną w tej sprawie przez Naczelny Sąd Administracyjny.
W myśl art. 61 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153 poz. 1270 ze zm.), zwanej dalej P.p.s.a., sąd może na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania w całości lub w części aktu lub czynności, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków.
Z wymienionego przepisu wynika, że można wstrzymać wykonanie tylko takiej decyzji, która nadaje się do wykonania. Nadto wstrzymanie wykonania jest dopuszczalne tylko wówczas, gdy spełniona jest jedna z dwóch przesłanek, a mianowicie: jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub gdy istnieje niebezpieczeństwo spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Powyższe przesłanki są oceniane indywidualnie w każdej sprawie.
W wyniku ponownej analizy wniosku, w ocenie Sądu, przedstawione we wniosku okoliczności przemawiają za jego uwzględnieniem i uzasadniają obawy skarżącego, że w przypadku wykonania zaskarżonej decyzji zachodziłoby niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody skarżącemu i jego synowi.
Ponadto nie ulega wątpliwości, że wyjazd cudzoziemca z terytorium RP przed rozpoznaniem sprawy przez sąd administracyjny pozbawi go nie tylko możliwości osobistego uczestnictwa w postępowaniu sądowym, a tym samym skorzystania w pełnym zakresie z prawa do sądu, ale także sprawi, że w razie ewentualnego uwzględnienia skargi, udzielona skarżącemu ochrona sądowa, może okazać się iluzoryczna.
Dlatego, uzasadnione jest pozostanie skarżącego w Polsce do czasu zakończenia postępowania sądowoadministracyjnego.
Z powyższych względów Sąd na podstawie art. 61 § 3 i § 5 P.p.s.a. orzekł jak w sentencji postanowienia.